സ്രാമ്പിക്കൽ മെത്രാനും അമ്മയുടെ മോതിരം മുത്തലും

ചാക്കോ കളരിക്കൽ

യു. കെ. -യിൽ പുതിയതായി സ്ഥാപിച്ച പ്രെസ്റ്റൻ സീറോ മലബാർ രൂപതയുടെ പ്രഥമ മെത്രാൻ മാർ സ്രാമ്പിക്കലിൻറെ പട്ടാഭിഷേകശേഷം സ്വന്തം അമ്മ മെത്രാൻറെ മോതിരം മുത്തുന്നതിൻറെ പടം സോഷ്യൽ മീഡിയായിൽ കാണാൻ ഇടയായി. "ഭാഗ്യപ്പെട്ട അമ്മ" എന്ന വിശേഷണവും കണ്ടു.

മെത്രാൻറെ മോതിരം യഥാർത്ഥത്തിൽ ഒരു ആഭരണമാണ്; അലങ്കാരമാണ്. എന്നാൽ മെത്രാനാകുന്നതോടെ അയാൾ സഭയുടെ പ്രതിസുധവരനായി (mystical betrothal 0f the bishop to his church) എന്ന ദൈവശാസ്ത്രവും സഭ കണ്ടിപിടിച്ചു. A. D. 633-ൽ പോപ്പ് ബൊനിഫസ് നാലാമനാണ് ഒരു ഡിക്രിവഴി മെത്രാന്മാരുടെ ഔന്യത്തത്തെ കാണിക്കാൻവേണ്ടി മോതിരധാരണം ആരംഭിച്ചത്. പിൻകാലങ്ങളിൽ വിലപിടിപ്പുള്ള രഗ്നങ്ങൾ പതിച്ച കൈയുറയുടെ മുകളിൽകൂടി ധരിക്കാവുന്ന വമ്പൻ മോതിരം മെത്രാന്മാർ ധരിച്ചുതുടങ്ങി. മദ്ധ്യകാലയുഗങ്ങളിലെ വഷളന്മാരായ മെത്രാന്മാരും മാർപാപ്പമാരും തങ്ങളുടെ വേഷഭൂഷാദികളിലും സുഖലോലുപ ജീവിതത്തിലുമായിരുന്നു ശ്രദ്ധ പതിച്ചിരുന്നത്. മെത്രാൻറെയും അയാളുടെ മുകളിലുള്ള സകല ഹയരാർക്കികളുടെയും മോതിരം സാധാരണ വിശ്വാസികൾ മുത്തണമെന്നുള്ള ദുരാചാരവും പിന്നീടാരംഭിച്ചു. ഇന്നത് ഒഴിച്ചുകൂടാൻ പാടില്ലാത്ത പാരമ്പര്യമായി കേരളസഭയിൽ തുടർന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. 'ഒന്നുവെച്ചാൽ രണ്ടുകിട്ടും' എന്നു പറഞ്ഞപോലെ മെത്രാൻറെ മോതിരം മുത്തിയാൽ 50 ദിവസത്തെ ദണ്ഡവിമോചനവും പ്രഖ്യാപിച്ചു. ഇടയൻ പ്ലാവിലക്കാട്ടി ആടുകളെ പുറകെ കൂട്ടുന്ന തത്ത്വശാസ്ത്രം ദണ്ഡവിമോചനം നൽകുന്നതിലും ഒളിഞ്ഞിരിപ്പുണ്ടെന്ന് അനുമാനിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. ശിഷ്യന്മാരെല്ലാം മോതിരം ധരിക്കണമെന്ന് യേശു കല്പിച്ചതായി സുവിശേഷത്തിൽ നാം വായിക്കുന്നില്ല. മീൻപിടിച്ചുനടന്ന അവർക്ക് രഗ്നങ്ങൾ പതിച്ച മോതിരം വാങ്ങാൻ പൈസയെവിടെ?എങ്കിലും മാർപാപ്പയുടെ മോതിരത്തിൻറെ പേര് 'മുക്കുവൻറെ മോതിരം' (Fisherman's Ring) എന്നാണെന്നോർക്കുക!

പാശ്ചാത്യ രാജ്യങ്ങളിൽ മെത്രാൻറെയൊ കർദിനാളിൻറെയൊ 'കൈമുത്ത്' ഇന്നാരും നടത്താറില്ല. വിശ്വാസികളെ മുത്തിക്കാനായി കൈയ്യും പൊക്കിപിടിച്ചു വരികയുമില്ല. നസ്രാണികൾ അങ്ങനെയല്ലല്ലോ. മെത്രാൻറെ കൈ മുത്തിയില്ലങ്കിൽ എന്തോ വലിയ ഒരു നഷ്ടഫീലിംഗോടെയേ അയാൾ വീട്ടിലേയ്ക്ക് തിരിച്ചുപോകൂ. കാലഹരണപ്പെട്ട കൈമുത്തലെന്ന ദുരാചാരം ഇന്നും കേരളത്തിൽ സദാചാരമായി നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. സ്വന്തം വ്യക്തിത്വത്തെ മനസിലാക്കാനും വിലമതിക്കാനും സ്വതന്ത്രമായി ചിന്തിക്കാനും കെല്പ്പില്ലാത്ത വിശ്വാസികൾ എന്നും അടിമയായെ ജീവിക്കൂ. ഒരു മെത്രാനോ കർദിനാളോ കൈ മുത്തിക്കാനായി അയാളുടെ കൈ തൻറെനേരെ നീട്ടുകയില്ലെന്ന് ഒരു അതിരൂപതയിലെ വേദപാഠ ഡയറക്റ്റർ മദാമ്മ എന്നോടൊരിക്കൽ പറയുകയുണ്ടായി. മെത്രാനല്ലാ മാർപാപ്പയായാൽപോലും സ്വന്തം മാതാവിനെക്കൊണ്ട് കൈമുത്തിക്കുന്നത് ദൈവത്തിന് നിരക്കാത്ത പ്രവർത്തിയാണെന്നാണ് എൻറെ അഭിപ്രായം. യേശുപോലും ഇതിനെ നികൃഷ്ടപ്രവർത്തിയായെ കാണൂ. സ്രാമ്പിക്കൽ മെത്രാൻ തൻറെ സിംഹാസനത്തിൽനിന്ന് എഴുന്നേറ്റുനിന്ന് അമ്മയെ കെട്ടിപ്പുണർന്ന് ആശ്ലേഷിച്ചശേഷം സ്നേഹത്തിൻറെ ചുംബനങ്ങൾ പരസ്പരം സമർപ്പിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ അതൊരു ദൈവപ്രസാദ പ്രവർത്തിയാകുമായിരുന്നു.

ഒരിക്കലൊരു പട്ടംകൂടൽ ചടങ്ങിൽ ഞാൻ സംബന്ധിക്കുകയുണ്ടായി. പട്ടാഭിഷേക ചടങ്ങിൻറെ അവസാനം മെത്രാപ്പോലീത്ത പുത്തനച്ചൻറെ മാതാപിതാക്കളെ അൾത്താരയിങ്കലേക്ക് വിളിച്ചുവരുത്തി മെത്രാപ്പോലീത്തയുടെയും കൊച്ചച്ചൻറെയും വശങ്ങളിൽ നിർത്തി ഫോട്ടോകൾ പലതെടുത്തു. അതിനുശേഷം പള്ളിയിൽ കൂടിയിരുന്ന ആട്ടിൻപറ്റത്തോട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "എൻറെകൂടെ നിന്ന് ഫോട്ടോ എടുക്കാൻ ഈ മാതാപിതാക്കൾക്ക് ഇന്ന് ഭാഗ്യം ലഭിച്ചു. അതുപോലെ നിങ്ങൾക്കും ഭാഗ്യമുണ്ടാകണമെങ്കിൽ നിങ്ങൾ നിങ്ങളുടെ ആൺമക്കളെ വൈദികരാക്കാൻ വിടുക." ഈ മെത്രാപ്പോലീത്തയുടെ കൂടെനിന്ന് ഫോട്ടോയെടുക്കുന്നത് ഭാഗ്യമാണെന്ന് അയാൾതന്നെ അനുമാനിക്കുന്നു. അത്തരം ശുഭംമാരായ സഭാധികാരികൾ ഉള്ളിടത്തോളംകാലവും ആടിമമനസ്ഥിതി വച്ചുപുലർത്തുന്ന വിശ്വാസികൾ ഉള്ളിടത്തോളംകാലവും ഈ സഭ നന്നാകാൻ പോകുന്നില്ല. അവർക്ക് ജന്മം നല്കിയ അപ്പൻറെയും അമ്മയുടെയും സ്ഥാനവും അവർക്കു മനസ്സിലാകുകയുമില്ല.