മോണിക്കാ തോമസ്‌ മാർപ്പാപ്പായ്ക്കയച്ച സങ്കടഹർജി

ശ്രീമതി മോണിക്കാ തോമസ്‌ മാർപ്പാപ്പായ്ക്ക് 2013 ഡിസംബർ 4 ന് രജിസ്റ്റെഡ് പോസ്റ്റിൽ അയച്ച സങ്കടഹർജിയാണ് താഴെ കൊടുക്കുന്നത്. ഇത്  2014 ജനു. 5 ന്  മാർപ്പാപ്പയുടെ ഓഫീസിൽ കൈപ്പറ്റിയതായി മുദ്രയോടുകൂടിയ രസിപ്റ്റ് ലഭിച്ചിട്ട് ഒരു മാസമാകുന്നു. നടപടി വൈകിക്കരുതേയെന്നപേക്ഷിച്ചുകൊണ്ട് വീണ്ടും മോണിക്കാ തോമസ്‌ പാപ്പാക്ക് എഴുതിയിട്ടുണ്ട്.
ജോർജ് മൂലേച്ചാലിൽ

To
His Holiness Pope Francis PP
00120 Via del Pellegrino, Citta del Vaticano

From
Mrs. Monica Thomas, Arackal (House)
Koratty, Erumely P.O., Kottayam, Kerala, India-686509
Land Ph: 04828210715, Mob: 9745878009

SUBJECT: REDRESSAL OF GRIEVANCE AGAINST THE BISHOP OF KANJIRAPPALLY DIOCESE

AND HIS PRIESTS WHO RUN THE ‘AVE MARIA RETREAT CENTRE’, KORATTY, KERALA.

Dear Most Holy Pope Francis, My Elder Brother in Jesus Christ,
Let me first introduce myself. I am an elderly woman aged 70 years, now residing at our native place, Koratty in Kerala, India. My husband Dr. Thomas Arackal (76 years), a cousin of Mar Mathew Arackal, the bishop of Kanjirappally diocese, is an Alzheimer’s disease patient for many years and for the last 6 years he is bedridden & unable to speak. We have no children.

We both had been working in Germany for about 40 years and with our hard earned money we bought 5 acres 5 cents (about 2 hectares) of land property near our home. It was with the intention to have a comfortable and peaceful elderly life in our mother land. But now, the entire property has gone in to the hands of Kanjirappally Diocese!

You may wonder how such a thing happened. May I confess that it was partly due to my blind faith in priests. In fact, before this shocking experience I was an ardent believer of Charismatic retreats and to the priests who conduct such programmes.
After our return to Kerala, I used to go to the ‘Ave Maria Retreat Centre’ near our locality. On few occasions I had also shared some of my mystical experiences on the stage in the Centre. On one such occasion the director of the Centre, Fr. George Nellickal, jumped on the stage and announced that I was going to donate all our properties to the Centre and that the Centre was going to look after us in the future. I was astonished and could not utter even
a word, then.

Later, the director along with his team of preachers started influencing me to donate our property to the Centre and receive abundant blessings from God in return. They also brain-washed me with mesmerizing prayers and words to believe that the moment we register the land deed to the Centre, my husband would recover from all his illness and would start talking and walking. Won over by these words, I finally agreed to give half acre (50 cents) of
land to the Centre. Bishop Mathew Arackal also visited us several times for persuading us in this regard. Also I was told by the priests not to inform my relatives about this deal at any stage. I was forbidden from contacting my brothers and sisters by the Bishop and the Priests. It was in the year 2010.

Soon it was time for us to leave for Germany for my husband’s treatment. While preparations were going on for the journey, in the evening of 14th team of priests came to our residence with an official from the sub Registrar’s office for the official registration process of the land. When I told them that the registration could be done only after our return, they insisted us to sign at least an agreement so that they could be assured of the deal. Then all of them started a prayer session and in the midst of its mesmerizing atmosphere we both were led to sign, in a hurried manner, at all the places shown by the official.

It was only after 2 years we came to know that we were cheated. The priests were making us fools by making us believe that it was only an informal agreement paper. Infact, the blank papers we signed were real Stamp-papers which had been filled up and registered later in the name of procurator of the Diocese! And, they had registered our entire property of 5 acres 5 cents, instead of the promised half acre!

Knowing this, I went and pleaded them to give back the property other than the promised plot. But, our plea fell on deaf ears!

Then, I personally requested the bishop Mar Mathew Arackal to intervene and arrange to get the property back to us. He was very arrogant saying it could not be returned because once anything is donated to the church, the act cannot be reversed at any cost. Then I communicated about the issue to all the Syro-Malabar bishops, including its major Arch Bishop Cardinal George Alancherry. Arch Bishop of our Arch Diocese, Changanessery, replied that as the Arch Diocese was not involved in the matter he could not intervene in it and that the Bishop of Kanjirappally alone can solve the problem. There was no other response from any other bishop.
After the futile attempts with the Church authorities, I approached ‘Adalath’ (Settlement) court for a peaceful settlement. Though the judge advised the priests to return the property to us, they refused to do so and said that they were ready to face any legal
proceedings.

Meanwhile, I had conducted a press conference and made the issue public. Many progressive Christian groups came to support me. Then we jointly raised the issue by protest marches to Kanjirappally Bishop’s House, and also to the Arch Bishop’s House of 
Changanassery Arch Diocese. In both the places, the diocesan authorities deployed thugs with a mafia style along with members from youth organizations of the Dioceses and physically assaulted us and prevented our march from moving ahead.

Now, I have filed a petition in the Judicial Sub Court, Pala, pleading for return of the land from the Kanjirappally diocese to us. But, I know for certain that I am too weak a person to fight with the ‘mighty church’ which have immense wealth to adopt any kind of legal obstructions.

So, I am looking up to you too, dear Pope, for the redressal of my grief which has occurred due to intransigence of a bishop who is directly under you. I hope that you would kindly advice Bishop Mathew Arackal to do justice by returning the property to me and my handicapped husband. Now, with our limited income we are struggling hard to find money for my husband’s costly treatment & nursing and also for our day to day life.

I read a lot about your acts of mercy and your all out efforts to take the Church towards Jesus Christ, our Lord. I also came to know about many innocent women who were pacified by your kind words and deeds. Please consider me also as one among them.

I remain, In the Union of Jesus’ Love,
Monica Thomas, Arackal

Place : Koratty 
Date : 4th December, 2013 

A Comment on CBCI MEETS, PAST AND PRESENT

ഏതോ സാങ്കേതിക തടസ്സത്താൽ കമെന്റായി ഈ കുറിപ്പ് പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്യാനാകുന്നില്ല. അതുകൊണ്ട്, ക്ഷമാപണത്തോടെ, ഇവിടെ ഇടുകയാണ്. 

CBCI MEETS, PAST AND PRESENT എന്ന തലക്കെട്ടിൽ ജെയിംസ്‌ കോട്ടൂർ സാർ ഇംഗ്ളീഷിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന ഈ നീണ്ട കഥകൾ അധികം പേർ വായിക്കുമെന്ന് കരുതേണ്ടതില്ല. എന്നാൽ വായിക്കുന്നവർക്ക് മനസ്സിലാകുന്ന ഒരു കാര്യമുണ്ട് - എത്ര ദയനീയവും പരിതാപകരവുമാണ് ഇപ്പോഴത്തെ ഭാരതസഭയുടെ അവസ്ഥയെന്നും അതിനു കാരണം കുന്നുകൂടിയ സമ്പത്തും അധികാരവും ഇപ്പോഴത്തെ മെത്രാന്മാരിൽ ഉണ്ടാക്കുന്ന മിഥ്യാബോധവും ഗർവും എന്നതിനോടൊപ്പം അവർ മനുഷ്യരോടുള്ള അടുപ്പത്തിലും പൊതു മാദ്ധ്യമങ്ങളോടും പുസ്തകങ്ങളോടുള്ള സമ്പർക്കത്തിലും വളരെ പിന്നോട്ടുപോയിരിക്കുന്നു എന്നതുമാണ്‌. പഴകുംതോറും പക്വമാകുന്നതിനു പകരം നമ്മുടെ തിരുമേനിമാർ ബൗദ്ധികമായും സാംസ്കാരികമായും കൂടുതൽ ജീർണ്ണിക്കുന്നതായാണ് നമ്മൾ കാണുന്നത്. വർഗ്ഗീയതയും തലക്കനവും മൂലം അവര്ക്ക് കണ്ണ്കാണാൻ പാടില്ലെന്നായിട്ടുണ്ട്‌. അതോടാനുപാതികമായി കൂടുതൽ മനുഷ്യർക്ക്‌ അവരെയും കണ്ണിനു കാണരുതെന്നായിട്ടുണ്ട്. ഇതിനു മുമ്പ് പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തിരിക്കുന്ന, ലോകത്തുള്ള എല്ലാ വിശ്വാസികളുടേതുമായി എഴുതിയിരിക്കുന്ന മാർപ്പപ്പായ്ക്കുള്ള കത്തിൽ ഇക്കാര്യം കൂടെ ഉൾപ്പെടുത്തണം. ഇത്തരത്തിലുള്ള ഒരു നേതൃത്വം ഇന്ത്യയിലെ സഭയെ ഒരു വിധത്തിലും മുന്നോട്ടു നയിക്കുകയില്ല, പകരം, യൂറോപ്പിലും മറ്റും സംഭവിച്ചതുപോലെ, പള്ളികളെ കാലിയാക്കുകയും ആടുകളെ ചിതറിക്കുകയും ആണ് ഇവർ ചെയ്യുന്നത് എന്ന് പോപ്പും അറിഞ്ഞിരിക്കട്ടെ. ഫലം തരാത്ത മരത്തിനു യേശു വിധിച്ച ശിക്ഷയനുസരിച്ച്, ഇവരിൽ പലരുടെയും കടക്കൽ കോടാലി വീഴേണ്ട സമയമായി. കാരണം, മെച്ചപ്പെടാനുള്ള യാതൊരു ലക്ഷണവും അവർ കാണിക്കുന്നില്ല.

ശുദ്ധമനസ്കനായ ശ്രീ ജെയിംസ്‌ ഇപ്പോഴും വച്ചുപുലർത്തുന്ന ശുഭാപ്തിവിശ്വാസമൊന്നും ഇന്ത്യയിലെ മെത്രാന്മാരുടെ കാര്യത്തിൽ എനിക്കോ അല്മായശബ്ദത്തിൽ എഴുതുന്ന മറ്റധികം പേർക്കോ ഉണ്ടെന്നും തെറ്റിദ്ധരിക്കേണ്ടാ. പോത്തിന്റെ ചെവിയിൽ വേദാന്തമോതുകയോ? സ്വയം തിരുത്താൻ എളിമയാവശ്യമാണ്, സത്യസന്ധതയാവശ്യമാണ്. ഇവ രണ്ടുമില്ലാത്തെ മെത്രാന്മാരുടെ ഒരു നല്ല സാമ്പിളാണ് ശ്രീ 'കള്ളരങ്ങാട്ട്'. അതിനുള്ള തെളിവാണ് യേശുവിന്റെ വഴിയേ ഒരടിപോലും ചവിട്ടാത്ത അങ്ങേര് 'നിന്റെ വഴി എന്റേതും' എന്ന് പേരിട്ട് തന്റെ മടയലേഖനങ്ങൾ തുന്നിക്കെട്ടിയ ഒരു പുസ്തകമിറക്കിയത്. 

ശ്രീ കോട്ടൂർ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന വീഡിയോ ഞാൻ കണ്ടു. കഴിഞ്ഞ വർഷം ബാങ്ളൂരുവിൽ നടത്തിയ 30 താമത്തെ മെത്രാൻ സിനഡിൽ പ്രധാന വക്താക്കൾ പറഞ്ഞത് അതിലുണ്ട്. എല്ലാരും പറഞ്ഞു, ഇന്ത്യയിൽ രണ്ടു തരം പൗരന്മാർ ഉണ്ട്, ഒരു വശത്ത്‌ ധനവും പ്രതാപവും അധികമുള്ളവരും, മറുവശത്ത്‌ ജീവിക്കാനുള്ള വകപോലുമില്ലാത്തവരും. ഇവർതമ്മിലുള്ള അന്തരം കുറക്കാൻ സഭക്കെന്തു ചെയ്യാനാവും? ഓരോ സിനഡിലും ഇതേ കാര്യം പറയും, എന്നിട്ട്, ഈ പറയുന്നവരും കേട്ടിരിക്കുന്നവരും വീണ്ടും അവർക്കുള്ള സമ്പത്തും അധികാരവും കൂട്ടുന്നതിനുള്ള തത്രപ്പാടിലാണ് അടുത്ത സിന്ടഡുവരെ. ഈ തട്ടിപ്പ് തുടരുകതന്നെയാണ്‌ ഇനിയും ഉണ്ടാവുക. ഇത്തവണ ഒരു മാദ്ധ്യമ പ്രതിനിധിയേയോ ക്ളെർജിയല്ലത്ത സഭാപൗരരെയോ അകത്തോട്ടു കയറ്റിയുമില്ല. ഇവർ പറയുന്നതും ചെയ്യുന്നതും അങ്ങേയറ്റം ലജ്ജാകരമായ കള്ളമാണ് - കള്ളമരങ്ങേറുന്ന, അതായത്, കള്ളന്മാർ അരങ്ങു തകർക്കുന്ന നാടകവേദിയാണ് ഓരോ സിനഡും. (അരങ്ങു തകർക്കുക എന്നാൽ നന്നായി അഭിനയിക്കുക എന്നാണ്.)

Tel. 9961544169 / 04822271922

തട്ടിലും തട്ടിപ്പും

സീറോ മലബാര്‍ സഭ തുടരുന്ന നവീകരണങ്ങള്‍ ശ്രദ്ധിച്ചാല്‍ എന്താണ് ലക്ഷ്യമെന്ന് ആര്‍ക്കും മനസ്സിലാകും. എവിടെ മലയാളി ക്രിസ്ത്യാനി ഉണ്ടോ അവിടെല്ലാം കുത്തിത്തിരുപ്പുണ്ടാക്കുകയെന്നതാണ് തങ്ങളുടെ ലക്ഷ്യമെന്ന് പ്രഖ്യാപിക്കുന്ന രീതിയിലാണ് പ്രവര്‍ത്ത്നങ്ങള്‍. ഒരേ ഒരു ശരിയെയുള്ളൂ അത് ഞങ്ങള്‍ ചിന്തിക്കുന്നതാണെന്ന് പറയാന്‍ നമ്മുടെ മെത്രാന്മാര്‍ക്ക് ഒരു മടിയുമില്ല. കുറെ വര്‍ഷങ്ങളായി തുടരുന്നതാണ് അവരുടെ ലത്തിന്‍ റിത്തുകാരോടുള്ള മല്ല്. അവരെ ലോകത്ത് നിന്ന് തുടച്ചുമാറ്റാന്‍ എന്തിനിത്ര വ്യഗ്രതയെന്ന് എത്ര ആലോചിച്ചിട്ടും പിടി കിട്ടുന്നില്ല. സീറോ മലബാര്‍ സാമ്രാജ്യം വികസിപ്പിക്കുന്നത് എത്ര തന്ത്രപരമായാണെന്ന് കാണാന്‍ ഏതെങ്കിലും കുടിയേറ്റ രാജ്യങ്ങളിലോ നഗരങ്ങളിലോ വന്നാല്‍ മതി.

മാര്‍ച്ച് മുതല്‍ കുതന്ത്രങ്ങളുമായി തട്ടില്‍ മെത്രാന്‍ വടക്കേ ഇന്ത്യയിലേക്ക്‌ വരുന്നുണ്ട്. ആദ്യം അഹമ്മദാബാദിലായിരിക്കും തുടങ്ങുക. കുറഞ്ഞത്‌ പത്തു നാല്‍പ്പതു വര്‍ഷങ്ങളുടെ ചരിത്രമുണ്ട് അഹമ്മദാബാദിലേക്കുള്ള മലയാളിയുടെ കുടിയേറ്റത്തിന്. ആദ്യ കാലത്ത് ഇവിടെ വന്നവര്‍ ജോലി കിട്ടാതെയും, ശമ്പളം കിട്ടാതെയും വീട് ഇല്ലാതെയും ഭാര്യമാരെയും കുട്ടികളെയും കൊണ്ട് ഏറെ വലഞ്ഞവരാണ്. അന്ന് അവര്‍ക്ക് തണല്‍ ആയി ജെസ്യുട്ട് പള്ളികളുമുണ്ടായിരുന്നു, സ്ഥാപനങ്ങളുമുണ്ടായിരുന്നു. ലോകമാകെ ലത്തിന്‍ റിത്തുകാര്‍ കുടിയേറ്റക്കാരുടെ ആവശ്യങ്ങള്‍ നിര്‍വ്വഹിച്ചു, അവര്‍ക്കാര്‍ക്കും പരാതിയുമുണ്ടായിരുന്നില്ല. മക്കള്‍ പഠിച്ചു, നല്ല ജോലികളായി, കുടിയേറ്റക്കാര്‍ സമ്പന്നരുമായി, അപ്പോള്‍ തുടങ്ങിയതാണ്‌ സീറോ മലബാര്‍ സഭയുടെ കുടിയേറ്റക്കാരോടുള്ള പ്രേമം. ആദ്യം പിരിവില്‍ തുടങ്ങി, പിന്നെ പള്ളികള്‍ സ്ഥാപിക്കലായി. അഹമ്മദാബാദില്‍ കുടിയേറ്റ മലയാളികള്‍ വര്‍ദ്ധിച്ചപ്പോള്‍ അവരുടെ തന്നെ കൂട്ടായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ കൊണ്ട് നഗരത്തിലെ തല്ത്തെജ് എന്ന സ്ഥലത്ത് ഒരു പള്ളി പണിതു. അവിടുത്തെ നാട്ടുകാരുടെ പണം, വളരെ ആയാസപ്പെട്ട്‌ മോഡി സര്‍ക്കാരില്‍ നിന്ന് വാങ്ങിയ അനുവാദം. അവിടുത്തെ ഇടവകക്കാരില്‍ മലയാളികള്‍ മാത്രമല്ല ഉള്ളത്, ഗോവന്‍ ക്രിസ്ത്യാനികള്‍ ഒരു നല്ല പങ്കുണ്ട്. പള്ളി പ്രവര്‍ത്തനം തുടങ്ങിയ അന്ന് മുതല്‍ അവിടെ കണ്ണു വെച്ചതാണ് സീറോ മലബാര്‍ സഭ.

ഒരു സുപ്രഭാതത്തില്‍ അവിടുത്തെ പള്ളി യോഗത്തില്‍ ഒരു സീറോ മെത്രാന്‍ സൌഹൃദ സന്ദര്‍ശത്തിനെത്തി. ഒരു മെത്രാന്‍ ഒരിടവക സന്ദര്‍ശിക്കുമ്പോള്‍ പാലിക്കേണ്ട യാതൊരു മര്യാദയും അദ്ദേഹം പാലിച്ചില്ല, അന്ന് അതൊരു സംഘര്‍ഷത്തിനും കാരണമായി. പിന്നെ കുറെ നാള്‍ അനങ്ങാതെയിരുന്നു. പതിയെ, മലയാളം കുര്‍ബാന ചൊല്ലാനെന്നപേരില്‍ വൈദികരെ ഇറക്കുമതി ചെയ്തു തുടങ്ങി. ആ പുരോഹിതരുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ മലയാളി ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ ഇടയില്‍ നടത്തിയ വചന പ്രവ്രത്തനത്തിന്‍റെ ഭാഗമായി ഈ വര്ഷം രണ്ട് ആദ്യ കുര്‍ബ്നാന്‍ സ്വീകരണങ്ങള്‍ ഒരേ പള്ളിയില്‍ നടന്നു. ഒന്ന് ഫെബ്രുവരി ആദ്യം കഴിഞ്ഞു, ഒന്ന് മാര്‍ച്ച് ഒന്നാം തിയതിയും നടക്കും. അങ്ങിനെ ലത്തിന്‍ ക്രിസ്ത്യാനികളെന്നും മലബാര്‍ ക്രിസ്ത്യാനികളെന്നും രണ്ടു വിഭാഗത്തെ ഇതിനോടകം അവര്‍ക്ക് സൃഷ്ടിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞു.

മസ്തിഷ്ക പ്രശ്ചാളനത്തിന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണഘട്ടം തുടങ്ങുകയെന്ന ലക്ഷ്യത്തോടെ ഈ ഫെബ്രുവരി മുതല്‍ കുടുംബ കൂട്ടായ്മകളും തുടങ്ങി. ഓരോ കൂട്ടായ്മയിലും സീറോ മലബാര്‍ വൈദികന്‍ നേരിട്ട് പങ്കെടുത്ത് മഹാനായ തട്ടില്‍ പിതാവ് റോമിലെ പ്രിയ പുത്രനാനെന്നും അവിടുത്തെ ഒരു കമ്മറ്റിയില്‍ അംഗമാണെന്നും, അഹമ്മദാബാദിനോടുള്ള സ്നേഹം കൊണ്ടാണ് ഇവിടെ ആദ്യം വരാന്‍ നിശ്ചയിച്ചതെന്നും അറിയിക്കും. ഈ ചൂണ്ടയില്‍ കൊത്താത്ത ഭക്തര്‍ കുറവ്. വിവരമുള്ളവര്‍ ചോദിക്കുന്നു സീറോ മലബാറിന്‍റെ പൂര്‍ണ്ണ നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള രാജ്ഘോട്ടിലും ഗാന്ധിധാമിലുമൊന്നും എന്തേ സീറോ മലബാര്‍ കാനോന്‍ ഇതുപോലെ ഇല്ലാത്തതെന്ന്. അവിടെ വേലയിറക്കിയാല്‍ വിവരം അറിയുമെന്നുള്ളത് അവര്‍ക്കും അറിയാം, അത് തന്നെ കാരണം. സിനഡിലും സിനഗോഗിലുമെല്ലാം ലത്തിന്‍ കുര്‍ബാന ആകാമെങ്കില്‍ എന്തിന് അവര്‍ക്കെതിരെ ഈ ഒളിപ്പോരെന്നാണ് ആളുകള്‍ ചോദിക്കുന്നത്. മാറി ചിന്തിക്കുന്നവര്‍ എല്ലായിടത്തും ഉണ്ട്, നേരെ  നില്‍ക്കാന്‍ ധൈര്യമുള്ളവരെയാണ് അവരും അന്വേഷിക്കുന്നത്. എങ്ങിനെ ആളുകളെ വിഭജിച്ചു നിര്‍ത്തി കാര്യം സാധിക്കാമെന്ന് നന്നായി അറിയാവുന്ന സീറോ മലബാര്‍ പുരോഹിതര്‍ അവരുടെ കര്‍മ്മം ഭംഗിയായി നിര്‍വ്വഹിക്കും.

വിശ്വാസികള്‍ എവിടൊക്കെ തല വെച്ചു കൊടുത്തോ അവിടൊക്കെ അവര്‍ അനുഭവിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ചിക്കാഗോയിലെ കുരിശു യുദ്ധം, പള്ളിയിലെ തിരശ്ശില വലിച്ചു കീറുക, കുരിശു കത്തിക്കുക, അച്ചന്മാരെ നാട് കടത്തുക, കുര്‍ബ്ബാനക്കിടെ വൈദികന്‍ കുപ്പായം ഊരിയെറിയുക തുടങ്ങിയ നാടകങ്ങളുമായി മുന്നേറുന്നു. കേള്‍ക്കുമ്പോള്‍ കെട്ടുകഥയെന്നു തോന്നുമെങ്കിലും അടുത്ത കാലത്തു നടന്നവയാണിതൊക്കെ. പുതിയ മെല്‍ബോണ്‍ രൂപതയില്‍ ഇത് ആവര്‍ത്തിക്കാതിരിക്കാനാണ് ബോസ്ക്കോ പുത്തൂരിനെ അങ്ങോട്ട്‌ പോസ്റ്റ്‌ ചെയ്തതെന്ന് ആരും ചിന്തിക്കും. പക്ഷെ, കേള്‍ക്കുന്നത് ഇവിടെനിന്നു അദ്ദേഹത്തെ സൂത്രത്തില്‍ ഒഴിവാക്കുകയായിരുന്നെന്നും. സത്യം താമസിയാതെ പുറത്തു വരുമെന്ന് കരുതാം.

ഇന്ന് കേരള കത്തോലിക്കാ സഭ വീര്‍പ്പു മുട്ടുകയാണ്, എവിടെത്തിരിഞ്ഞു നോക്കിയാലും അവിടെല്ലാം കാനോന്‍. അത്മായര്‍ വിയര്‍പ്പൊഴുക്കി സമ്പാദിച്ച ഒരു വസ്തു വകകളിലും അവന് അവകാശമില്ല. അവകാശവും അധികാരവുമുണ്ടായിരുന്ന കാലത്ത് സഭയില്‍ നിന്ന് ഇത്രമേല്‍ ആളുകള്‍ കൊഴിയുമായിരുന്നില്ല, സഭ ഒരു പാരലല്‍ സര്‍ക്കാരായി വളര്ന്നുമില്ല. അവര്‍ നടത്തട്ടെ, നമുക്കെന്ത് എന്ന് ചിന്തിക്കുന്നവരുടെ എണ്ണം അത്മായരില്‍ ഏറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒരു വശത്ത് മുറവിളി കൂട്ടുന്ന അത്മായരും മറുവശത്ത്‌ ശക്തമായ താക്കീതുമായി ഫ്രാന്‍സിസ് മാര്‍പ്പാപ്പയും നിലകൊള്ളുമ്പോള്‍ എത്ര ദൂരം ഈ സീറോ മന്ത്രവുമായി മെത്രാന്‍ സംഘത്തിനു മുന്നോട്ടു പോകാനാവുമെന്ന് എനിക്കും സംശയമുണ്ട്‌.    

Peddlers of Secrecy or Transparency?

CBCI Meets Past and Present

CBCI meets of Chennai, Calcutta and the historic Church in India Seminar of Bangalore were unforgettable models of transparency and openness at their very best.

dr.james kottoor

       
Why was there so much secrecy on the internals bordering on deadening silence and so much transparency bordering on exhibitionism on the externals at the CBCI (Catholic Bishops Conference of India) meet just over in Palai? This was the substance of several letters I received. This is just a response.

Yes last DBCI was silent and short on substance, on what it deliberated upon and loud and long on semblance, on externals, what it exhibited for marketing the brand name CBCI in public perception to a secular world, especially to politicians, corporates and power brokers outside the Christian fold. Why? May be the Church in Palai is still living in the Constantinean era. For a detailed answer, one should approach the organizers themselves. But things were not so even in the distant past. There were CBCI meetings with total transparency on its internal workings and deliberations with absolutely no external exhibitionism. Here are just two CBCI meets which this writer reported daily from within.

CBCI Chennai Meet

It was in the l970ies. I happened to be the Editor of New Leader (NL), now a125 years old English weekly from Chennai. It was just two years or so since I took over. The biennial CBCI meet was scheduled to be held at the Sacred Heart Seminary, Poonamallee, Chennai. Absolutely no additional royal facilities were constructed for the purpose. Bishops were happily accommodated in the then available Spartan rooms. the seminary provided. They must have been given a thorough washing.

What came as a surprise was the invitation to me from the part of the organizers to cover the meeting. In substance the invitation said: “Since you are now editor on the spot, with a journalism degree from US and running it, why don’t you take charge of covering the daily sessions?” That came as a terrible shock to me because first of all it was a break from the past. Officially no journalists were allowed into CBCI so far as I knew. Secondly in spite of all my study and practical training in US with 3 Catholic weeklies for 3 months each after the degree, I was shivering in my boots for lack of confidence.

I have always been a terrible coward to take up big responsibilities but would go the whole hog and take all ricks once the job is thrust upon me. So I put up a bold face and said “Yes” instead of “No” to the invitation. My editorial staff consisted of just two, myself and a youngster to help me for lay out and proof reading. The editor did all the writing with the by line: “By Our correspondent,” or “Staff Writer” to avoid repeat of my name every where. So I went to the conference site armed with paper, pens and a camera hanging on shoulder because the editor was also the photographer.

Encounter with Censorship

First I had to meet the secretary in Charge of the CBCI meet to take detailed instructions. Most unexpected was the initial instruction: “Before publishing any report you must submit it to me for clearance,” he told me. “My God,” I exclaimed and asserted in no unequivocal terms, “you can look for someone else, not me because pre-censorship is anathema according to the ethics of Journalism. So let us not waste time talking on this issue” I told him point blank. It made him red faced, as he had reposed so much faith in me as a pliable journalist to be ordered about. But he wanted an explanation for this unheard of stand on my part.

So I told him: “you send some one to become a medical doctor. On return you ask him to conduct an emergency surgery on a sinking patient but insist that he makes the cuts as you direct. What will happen? The operation will be successful from your point of view but the patient will collapse.” As this heated discussion was on and I was about to depart, suddenly Archbishop Eugene D’Souza of Bhopal passing by joined in. What is the problem James, he asked me as he was already familiar with the quality of the content of the NL. Both sides explained their positions to the Archbishop and like Solomon of old he in substance asked the Secretary in Charge:”Why did you invite James to report? Was it not because you found him to be competent to do the job? Are you or any one else more competent? If not why don’t you allow him to do the job, without interfering in his professional work which is against all principles of “Subsidiarity” enunciated by the Council?” Collegiality, co-responsibility and subsidiarity were the three principles championed by Cardinal Suenens of Belgium at the Council and got enormous acceptance. He even wrote a book titled: Co responsibility in the Church.

Press Freedom Vindicated

The secretary has been wise enough to see the point and he, though very reluctantly kept his mouth shut and allowed me to function independently, although my diffidence and cowardice wanted me to escape from the scene. So I had free access to all general body sessions and group meetings and discussions and could freely interview any one, which I did, young and energetic and duty conscious, as I was. I was also very happy to meet young and energetic bishop Powathil of Chanasserry, after he was elected, Chairman of the Youth Commission together with another bishop from the North as his assistant. To give him due exposure, also because he happened to be from Kerala my home state, I took photos of him and gave a write up in the NL. I did it also for other important CBCI commissions.

One of the general features of discussions among bishops in the general body and in groups was this. Bishops from the North were generally more open, liberal and outspoken in expressing their views. Bishops from the south, especially from Kerala were rather conservative and less loquacious, since all discussions were done in English. I on my part went about reporting what each one said especially on popular or controversial topics, naming the speaker even when what he said was greeted with roaring applause or shouted down with laughter. I reported even the number of votes cast for or against on various topics. When such items were published in the NL, it brought bouquets and brick bats for or against me, something I had to take as part of reporting without fear or favour.

NL Readers in Ecstacy

As for the readers of NL, they were in ecstasy to experience such transparency for the first time in the internal workings of the CBCI. For them it was like letting them into a Conclave electing a new Pope. Some of course were furious with me for reporting certain silly or stupid views they wanted to get approved. In their eyes I became the bête noir, others loved what I reported.

Ever since I used to be a regular invitee to CBCI meets or national Seminars held in Bangalore, Delhi or Calcutta. The most important was the Church in India Seminar in Bangalore in which a large number of lay people took part and the controversial Encyclical, Humanae Vitae (on Birth Control) by Pope Paul VI became the hot potato and the explosive topic. On it the Church in India stood sharply divided, then. So it is even today, a topic on which the views of ordinary Church citizens are sought in the survey ordered by Pope Francis last October, though not even announced or circulated publically here in India by our respectable bishops, expected to follow the example of Jesus who said:”I spoke from house tops, not in secret, ask those who heard me.”

Calcutta CBCI Meet

Just one more instance. This time the CBCI meet was held in Calcutta. The theme of the topic as I remember was collegiality and co-responsibility, propounded in the Council. For this meeting I made it a point to give wide publicity among the readers of NL, which by then was the most popular national Catholic publication. It was at that time that Cardinal Suenens of Belgium a close friend of Pope Paul VI (he dragged Suenens also to the balcony for his first appearance after election, which I witnessed from St.Peter’s Square), gave a very critical interview to La Croix(French Daily) and propounded the principles of Collegiality etc. I got hold of the entire interview in English from the National Catholic Reporter, Kansas, USA and published it in NL ahead of Calcutta meet. It got me literally into hot water with my own bishop who almost sacked me, since the Cardinal was critical of the misuse of Papal authority, without mincing words; strong on positions taken but sweet in the manner he expressed them. (Fortis in Re, suaviter in modo).

In addition I sent out an SOS call to all readers of NL under the title: SPEAK TO YOUR PASTORS THROUGH YOUR PAPER. It meant to send in what they, especially the laity had to say to their bishops for consideration at the CBCI meet in Calcutta. Letters came like flood. All of them were printed below the above heading in two full pages of the then Tabloid weekly. On the front page was given a cartoon titled: “Oh Calcutta” to refer to the meet in Calcutta. Originally it was the name of a sexy Calcutta movie. The cartoon depicted all bishops floating up in heaven above in a circle grappling with the subject and a few laypeople on ground pulling down the bunch of bishops as though they were a Kite, and shouting, “Please come down”. It meant to give out the message: Let not your discussions be up in the clouds but down to earth. These copies were posted to all bishops ahead of Calcutta meet.

Calcutta Encounters

Of course I was there a day ahead of the meet. The first one to meet me was Archbishop Piccachy (later Cardinal) who was a great admirer, patron and supporter of NL. Several times he wrote sending bulk subscriptions as encouragement for “the high standard of Catholic Journalism” in NL. Speaking in the company of few others he thanked me profusely for the enormous publicity NL gave to Calcutta meet compared to the Herald, Calcutta’s own weekly. Referring to its editor he said in substance: “My own editor was sickly and washed but you made up for everything. Your weekly NL is truly a family paper which must be promoted by all. This is not just my view but of a very perceptive person, my Vicar General Henry Desouza. Only prickly thing in the paper is your hard hitting cartoons, but I pray and hope everything will go well with the NL.” His concluding words, I realised later, was a hidden reference to my Archdiocesan plan to shift me from the Editorship of which I had no inkling whatsoever, because twice I had given written resignation to my Archbishop, a very prayerful man, when serious differences of views emerged. He brushed them aside saying: “Don’t take seriously whenever I as a father figure happen to shout in anger.”

On Cartoons I told Archbishop Piccachy with a broad smile: “You bishops are not used to cartooning and do not understand the essence of cartoon, which is exaggeration loud and clear. Is not the nose Indira Gandhi depicted ten or more times bigger than it is?” And he laughed in response.

NL Exhibited in Public

Then came the eye-opener when Mgr. Henry D’Souza, the then Vicar General (Later Archbishop of Calcutta, now retired, still with fond memories of me) gave the sermon at the introductory Mass to the Conference. He came to the podium with a copy of NL in hand and read aloud the heading: “Speak to your Pastors through Your Paper,” and added “This is what the faithful in India have put down through two full pages of their letters.” He then continued his sermon. This was followed by a week long conference sessions, in general body in the morning and in various Commission groups during the day, which kept me on pins and needs taking down notes and action photos.

At nights I used to be sitting alone typing away reports. One night Fr. Patrick D’Souza, (now retired bishop from Varanasi) who was the all in all active secretary of great Fr. Balaguer who was Vicar General of Cardinal Gracias and man in charge of the historic Church in India Bangalore Seminar – both extremely friendly to me as I was working under them to give top publicity to the seminar – came to me and said bluntly: “James you must make up with your Bishop.” I retorted saying: “What nonsense are you telling, enthroning ghosts where there are none?” Except for some verbal disagreements in discussion there was absolutely nothing between us. And there was none. When some disagreements arose, what I used to do was writing my point of view lucidly and put in the Archbishop’s letter box instead of discussing with him. After reading them he always used to tell me: “Yes, you can do it,” and never failed to add: “Don’t write such nice and nasty letters any more.” Once he made me sit right in front of him to discuss a serious issue in the NL and said to start with: “The biggest mistake I did was to appoint as editor such a young fellow like you,” and my spontaneous prompt reply was: “You must correct it instantly,” and his spontaneous reply: “What will people say?” and laughed. That was how we were dealing with each other while living together in the Archbishops because, there was at that time NL didn’t have an office of its own. When Fr. Patrick was made bishop I wrote an editorial praising him and concluded: “We lost a good priest!” Reading this, he could be chuckling in his old age.

NL Transferred to B’lore

On my return to Chennai after the Calcutta meet, waiting on my table was a letter from my Archbishop telling the NL was being transferred to Bangalore under Fr. Herman D’Souza the then director of Propagation of Faith which I had to digest very coolly and wrote my longest editorial ever: Editor Resigns, and finished it on July 3rd, the feast of the doubting, questioning Apostle Thomas, which some one described as the editor’s “Swan Song”. That is how I added to my vocabulary that new telling phrase: “Swan Song.”

A similar instance happened between me and the great Cardinal visionary Joseph Pareccatil of Ernakulam who was the top champion of Indenisation of the Liturgy and I his promoter and publicity man as editor of NL. Coming face to face at the Church in India Seminar he too told me with a very broad smile: “You are too young to be the editor of NL” I smiled back and asked? “Is it wrong to be young?” After becoming Cardinal his first stop over en route back home was at Chennai at the Archbishop’s House, Mylapore. My Archbishop Arulappa who was very ascetic in personal life, never used to put on his air conditioned room. But for the sake of the Cardinal he activated the air conditioner, moved out of that room and gave it to the Cardinal to stay cool for the night. Being a resident in another room, I took the opportunity to be the first one to interview the cardinal and publish it in NL. To some of my questions the Cardinal sitting with Fr. Ernat his secretary would ask him: “Can I say like that to James’s tricky question?” The Cardinal was such a simple, humble and plain speaking person, as I knew him and NL gave him full backing for his indenisation efforts which were all put in cold storage and thrown into the dust bin by his successors bent on Chaldaisation.

Freedom of the Press

This is just give you a few passing glimpses of cordiality and transparency which used to exist in olden times between bishops, the press and the public. Why all such things have vanished from the Indian Church? Why church publications today have become caged parrots, like the CBI in politics? Today even weeklies of which I had been editor or associate editor or an invitee to become Associate editor, as was the case with the English edition of Sathyadeepam, refuse to publish any of my own articles or publish only after editing to suit their views? This is neither transparency nor freedom of the press to which our church men give lip service.

These so called church media never give space for the laity to express their views openly. What happens then? Their pent up feeling, anger and disgust and frustration come out as foul-smelling outbursts as it happens in the case of a pressure cooker and its safety value. These safety valves of today are the independent social media like websites (Almayasabdam), Soul & Vision, Face book and Twitter, which the church men, however powerful they are, cannot control. In this bargain who are the losers? No doubt the churches and churchmen themselves, because if they were to give free access in their sacred publications to critics and flatterers alike, critics would have been much more restrained,polite and dignified in the use of their language. None would usually be carried away by the urge to use abusive language. Now what happens is critics go with a vengeance in their social media against all ill-legitimate actions of authorities in the Church who refuse even to acknowledge their honest pleas and letters. Will they ever learn? Time alone will tell.

This was one of the points I raised in my discussion with Cardinal Alancherry, very cordial and friendly in his personal dealings, and included in the list of questions submitted on last Dec.13th. Under “Vexing issues in SMC” submitted to bishops one Para read: “Muzzling Freedom of expression among laity has resulted in the explosion of Free Websites like Almayasabdam, Indian Thought, Syromalabar FAITH& VOICE blogs and many others where malpractices of church men are exposed and ridiculed. Solution: Follow Pope’s example of giving interviews even to atheist editors, and open up Church publications like Satyadeepam to make it a mirror of public opinion in the Church, not a mouthpiece of bishops. Or else you make your own mouth piece and laity will make their own and the two will never meet.”

Yes, solders in the battle field must do and die while generals in their cosy comfort must reason: Why? May it as it may, human life is a battle field and each one of us have to shed blood to become martyrs. Remember the saying: “You can never be canonized unless you are condemned first.” So rejoice and be happy to get condemned. All the condemned shall make a glorious come back, especially if you hate being put up on a pedestal in the Church while alive. At least one thing is clear: The bishop’s synod in Palai could have been much more transparent in its internal workings and deliberations. Also take comfort in the thought that a hundred times more people read Social Media than the ones who read church media. No news is news if it is not new. To know what is new go to social media, not to the “caged parrot” called Church Media.

jkottoor@asianetindia.com, Mob.9446219203

******************************************

AN OPEN LETTER TO POPE FRANCIS
FROM CATHOLICS AROUND THE WORLD



Dear Pope Francis and Brother Cardinals:
It is out of a deep concern for the Catholic Church, in the face of its many crises, that we, representing millions of Catholics from around the world, have collaborated in writing this letter. We are filled with hope that church governance will be discussed at your October meeting and we respectfully request that you give primary consideration to acknowledging the rights and responsibilities of the baptized to have a voice of influence in the decision-making of our Church.

Like you, we have experienced the catastrophic loss of trust in our Church, arising from the global revelations of Catholic clergy sexual abuse and hierarchical cover up. Abuses of power at the Vatican bank, as well as damaging disrespect and marginalization experienced by the laity, have caused many of our sisters and brothers to abandon Catholicism altogether. Our church seems unable to read the signs of the times and so handing on the faith to future generations has become ever more challenging.

In our understanding, what lies at the root of many of these problems is the destructive effects of clericalism.  We support your desire, Pope Francis, to rid our Church of clericalism in order that we become a community of equals called, through our baptism, to live and proclaim the Gospel of Jesus. All Catholics have the right and responsibility, innately deriving from our baptism, to have an effective and deliberative voice in the decision-making of our Church. The full participation of the faith community is in accordance with the Gospel, the tradition of the early Church, and the vision of
Vatican II.

To this end we have outlined five areas that reflect the hopes and needs of the sensus fidelium.
1.  A Church that embodies the radical justice of Jesus in the world
We are inspired, Pope Francis, by your compassion for the poor and desire for social justice as well as your personal commitment to live more simply. We want to work, as sisters and brothers, to build the reign of God on earth - so that all people may live free from oppression, war, unjust economic systems, violence, hunger, poverty, and the degradation of God's creation. But our commitment to justice is compromised and often viewed as hypocritical because injustice exists within the Church itself. We hope for a time when all Catholics come to experience a joyfully renewed church that truly places justice and respect for the dignity and equality of every person at the heart of its lived mission.
2.  A Church that welcomes open dialogue among its members
When speaking in Brazil, Pope Francis, you advised that “dialogue, dialogue, dialogue” is a cornerstone of all human progress, and we agree. The freedom of expression (including faithful dissent when required), freedom of reasoned inquiry, and the primacy of an informed conscience are vital to the health of our Church. We believe that prophetic women and men are continually calling us to engage the urgent theological, pastoral, social, and environmental questions of our time in new and inspiring ways. In this light, we recommend reinstating theologians, clergy and religious who, since Vatican II, have been censored and/or sanctioned for following their conscience. Secondly, as has been expressed by so many Catholics around the world, we believe that the Apostolic Visitation of US Women Religious and the investigation of the Leadership Conference of Women Religious were unwarranted and unjust. Open dialogue cannot exist where fear of punitive action exists.
3.  A Church that recognizes the fundamental equality of its members 
Catholic teaching tells us that all persons have been created with equal dignity in the image of God. Therefore church structures must reflect this reality. Since all governance in the Church now rests exclusively with ordained male celibate priests, this excludes the vast majority of baptized Catholics. Therefore we recommend a canonical study of the feasibility of linking church governance to baptism rather than to ordination. With regard to ordained ministry, we recommend that identifying the call be based on individual and communal discernment of the candidate's gifts, spirituality, pastoral sense, and theological formation, rather than gender, sexual orientation, or state in life. We reject the sexist exclusion of women from full participation at all levels of the Church. Equally, it is unacceptable to deny our gay and lesbian brothers and sisters' access to full participation in every aspect of Church life and ministry. And it is unjust to ordain married male ministers from other denominations, while refusing to accept lifelong Catholic priests who have left the active ministry to marry. Further, divorced and remarried Catholics should not be withheld from full communion; their personal conscience in this matter should be respected.
4.  A Church with greater participation of the baptized in governance:                      
Addressing the needs of our Church requires implementing collegial systems and structures based on: participation of the faithful in the selection and tenure of bishops; reinstatement of the principle of subsidiarity in parish councils, diocesan pastoral councils, and national conferences of bishops; and inclusion of qualified lay men and women serving in leadership positions in the Curia.
Implementation of collegial structures will promote a culture of authentically accountable leadership that more fully orients the Church toward the common good.
5. A Church that effectively confronts and prevents sexual abuse
The scandal of clergy sexual abuse can only be overcome when the bishops who facilitate or ignore the abuse are removed from office and brought to justice by church and civil authorities with universal, binding protocols established and implemented. The Catholic Church must earnestly examine the complex of systemic causes that have led to this scandal of global proportions and do everything in its power to prevent it in the future.

In closing, we ask you once again to recognize the rights and responsibilities of the baptized to participate in the deliberative decision-making of our Church. We offer to send a delegation to the Vatican to discuss our proposal further. We look forward to your reply as, together, we continue this important dialogue for the good of our church. We pray the wisdom of the Holy Spirit be upon you and your deliberations.

Your sisters and brothers in Christ,
     
      CC: Monsignor Marcello Semeraro, Bishop of Albano, panel secretary
              Cardinal Gianfranco Ravasi, President, Pontifical Council for Culture
               Archbishop Carlo Maria Viganò, U.S. Apostolic Nuncio
               Archbishop Pietro Parolin, Secretary of State

If you wish to sign please click here  http://catholicchurchreform.com/letterNew.html

ഇടവകാംഗങ്ങളുടെ എതിര്‍പ്പ് അവഗണിച്ച് വികാരിയെ മാറ്റി; വാരിയാനിക്കാട്ട് പള്ളി അടച്ചിട്ട് ജനങ്ങളുടെ പ്രതിഷേധം

Story Dated: Tuesday, February 25, 2014 04:08
Variyanikkadu church protest
mangalam malayalam online newspaper

പാലാ: പാലാ രൂപതയ്ക്കു കീഴിലുള്ള വാരിയാനിക്കാട് സെന്റ് ജോസഫ്‌സ് പള്ളിയില്‍ ജനപ്രീതിയുള്ള വികാരിയെ മാറ്റി പുതിയ വികാരിയെ നിയമിച്ചതില്‍ പ്രതിഷേധിച്ച് ഇടവകാംഗങ്ങളില്‍ ഒരു വിഭാഗം പള്ളി അടച്ചിട്ടു. ശനിയാഴ്ചമുതല്‍ കുര്‍ബാന മുടങ്ങിയിരിക്കുകയാണ്. കത്തോലിക്കാ സഭയില്‍ വളരെ അപൂര്‍വമായി മാത്രം നടക്കുന്ന പ്രതിഷേധ പ്രകടനങ്ങള്‍ക്കാണ് വാരിയാനിക്കാട് സാക്ഷ്യം വഹിക്കുന്നത്. 

ഇടവാകംഗങ്ങള്‍ക്കുവേണ്ടി ഏറെ പ്രയത്‌നിച്ച ഫാ. തോമസ് തോട്ടുങ്കലിനെ രണ്ടുവര്‍ഷത്തെ മാത്രം സര്‍വീസ് കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍, കഴിഞ്ഞയാഴ്ച ഇവിടെനിന്നു വേദഗിരി പള്ളിയിലേക്കു സ്ഥലംമാറ്റിയതുമായി ബന്ധപ്പെട്ടാണ് സംഭവം. 

ഫാ. തോമസ് തോട്ടുങ്കലിനു മുമ്പിരുന്ന വികാരിയെ മാറ്റണമെന്നു തങ്ങള്‍ പലതവണ ആവശ്യപ്പെട്ടിരുന്നെങ്കിലും അംഗീകരിക്കപ്പെട്ടിരുന്നില്ലെന്നു പ്രതിഷേധക്കാരായ ഇടവകാംഗങ്ങള്‍ പറയുന്നു. അദ്ദേഹം അഞ്ച് വര്‍ഷം വികാരിയായി പ്രവര്‍ത്തിച്ചു. ഈ സമയം ഇടവകയ്ക്കു ലക്ഷങ്ങളുടെ കടം വരുത്തി വച്ചെന്ന് അവര്‍ ആരോപിച്ചു.

ഫാ. തോമസ് തോട്ടുങ്കല്‍ വികാരിയായി വന്നതിനുശേഷം രണ്ട് വര്‍ഷംകൊണ്ട് ഈ കടങ്ങള്‍ തീര്‍ക്കുകയും ഇടവക സമൂഹത്തെ ഒരു കൂട്ടായ്മയുടെ കീഴില്‍ നിലനിര്‍ത്തുകയും ചെയ്തിരുന്നു. വികാരിയായി വന്ന് ആറ് മാസത്തിനുള്ളില്‍ ഫാ. തോമസിനെ സ്ഥലം മാറ്റാന്‍ നീക്കം നടന്നിരുന്നെങ്കിലും വിശ്വാസികള്‍ ഇടപെട്ട് തടഞ്ഞിരുന്നു. ഇങ്ങനെയൊക്കെയിരിക്കേ പെട്ടെന്നു വികാരിയെ സ്ഥലം മാറ്റിയതില്‍ ഏറെ ദുരൂഹതയുണ്ടെന്നാണു നാട്ടുകാരുടെ ആരോപണം. 

കഴിഞ്ഞ ശനിയാഴ്ചയായിരുന്നു ഫാ. തോമസിനു യാത്രയയപ്പ് നല്‍കിയത്. അന്നു തന്നെ പുതിയ വികാരി ചുമതലയെടുക്കേണ്ടതായിരുന്നു. ഫാ. തോമസിനെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുതിയ ഇടവകയില്‍ കൊണ്ടുവിട്ടതിനുശേഷം തിരികെയെത്തി പുതിയ വികാരിയെ റോഡില്‍ തടയുകയായിരുന്നു. കൂടാതെ ബെഞ്ചുകളും ഡസ്‌കുകളും പള്ളിക്കുചുറ്റും ബാരിക്കേഡുകളാക്കി ഉപയോഗിച്ച് ഇവര്‍ വലയം തീര്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. വഴിയില്‍ തടഞ്ഞതോടെ പള്ളിയില്‍ പ്രവേശിക്കാന്‍ സാധിക്കാതെ പുതിയ വികാരി രൂപതയിലേക്കു മടങ്ങുകയായിരുന്നു. 

പ്രശ്‌ന പരിഹാരത്തിനായി ഇന്നലെ അരുവിത്തുറ സെന്റ് ജോര്‍ജ് പള്ളിയില്‍ അടിയന്തര പള്ളിക്കമ്മിറ്റി കൂടി. വിശുദ്ധ കുര്‍ബാന ദിവസങ്ങളായി മുടങ്ങിയ പ്രതിസന്ധി പരിഹരിക്കാനാണ് പ്രധാന ലക്ഷ്യം. കുര്‍ബാന മുടങ്ങിയതില്‍ ഇടവകയിലെ മുതിര്‍ന്ന അംഗങ്ങള്‍ ഉള്‍പ്പെടെ ഒരു വിഭാഗത്തിന് വന്‍ പ്രതിഷേധമാണുള്ളത്. 28ന് ഇടവകയില്‍ മരിച്ചവരുടെ ഓര്‍മ തിരുനാള്‍ നടക്കാനിരിക്കുകയാണ്. ഇടവകാംഗങ്ങളെ കാര്യങ്ങള്‍ ബോധ്യപ്പെടുത്താനും ഓര്‍മ തിരുനാള്‍ ദിവസം കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിക്കുന്നതിനുമായി നാലു പേരടങ്ങുന്ന വൈദികര്‍ പള്ളിയിലെത്തും. 

പള്ളി പണിയിപ്പിച്ച ഫാ. ജോണ്‍സണ്‍ പുള്ളിറ്റ്, പള്ളി പണിയുന്നതിന് സഹായം നല്‍കിയ ഫാ. മാത്യു പരിന്തിരിക്കല്‍ എന്നിവരുടെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള വികാരിമാരാണ് പള്ളിയില്‍ എത്തുന്നത്. ഇവര്‍ അന്നേ ദിവസം കുര്‍ബാന അര്‍പ്പിക്കുകയും ഇടവകാംഗങ്ങളുമായി വിഷയത്തില്‍ ചര്‍ച്ച നടത്തുകയും ചെയ്യും. റോഡില്‍ തടഞ്ഞതിനെ തുടര്‍ന്ന് അരമനയിലേക്ക് തിരിച്ചുപോയ പുതിയ വികാരി തന്നെ പള്ളിയിലേക്ക് എത്തുമെന്നാണ് സൂചന.

അവിശ്വസനീയമായ ഒരു സഹനകഥ

ഒ.കെ. ജോണി

Story Dated: Wednesday, February 26, 2014 01:23       Link: http://www.mangalam.com/opinion/153421

ഓസ്‌ട്രേലിയക്കാരിയായ ഗെയ്‌ല്‍ ട്രെഡ്‌വെല്‍ എഴുതിയ വിശുദ്ധനരകം എന്ന പുസ്‌തകത്തെച്ചൊല്ലി കേരളത്തില്‍ നടക്കുന്ന വിവാദങ്ങള്‍ ആ പുസ്‌തകത്തിന്റെ പ്രമേയത്തോടു നീതിപുലര്‍ത്തുന്നതല്ല. അതൊരു ആത്മകഥയാണെന്ന വാസ്‌തവം വിസ്‌മരിച്ചുകൊണ്ടാണ്‌ പുസ്‌തകത്തിലെ ചില വെളിപ്പെടുത്തലുകളെ, ആര്‍ക്കെങ്കിലും എതിരെയുള്ള ആരോപണങ്ങളായി ചിലരെങ്കിലും ചിത്രീകരിക്കുന്നത്‌. ആത്മീയാന്വേഷണത്തിന്റെ ഭാഗമായി ഇന്ത്യയിലെത്തിയ ഒരു വിദേശവനിത, തന്റെ രണ്ടു പതിറ്റാണ്ടുകാലത്തെ ആശ്രമജീവിതത്തെക്കുറിച്ച്‌ പകയോ വിദ്വേഷമോ ഇല്ലാതെ വിവരിക്കുന്ന അവിശ്വസനീയമായ ഈ ആത്മകഥ ഒരസംബന്ധനോവല്‍പോലെ വിചിത്രവും വിസ്‌മയകരവുമാണ്‌. മറ്റാരെയെങ്കിലും കുറ്റപ്പെടുത്തുകയല്ല, തന്റെതന്നെ വിഡ്‌ഡിത്തങ്ങളെയും സഹനങ്ങളെയും നിസംഗതയോടെയും നര്‍മത്തോടെയും ആഖ്യാനംചെയ്യുകയാണ്‌ ഗ്രന്ഥകാരി. ഇരുപതുവര്‍ഷം താന്‍ സേവിച്ച ആശ്രമത്തെക്കുറിച്ചും അവിടുത്തെ വ്യക്‌തികളെക്കുറിച്ചുമുള്ള പരാമര്‍ശങ്ങളില്‍ ഒരിടത്തും കുറ്റാരോപണത്തിന്റെ ലാഞ്ചനപോലുമില്ല. ആശ്രമത്തിലെ പ്രധാനിയായ ഒരു സന്യാസിയുടെ ബലാത്സംഗത്തിന്‌ ആവര്‍ത്തിച്ച്‌ വിധേയയായതിനെക്കുറിച്ചുപോലും പരാതിയുടെ സ്വരത്തിലല്ല സംസാരിക്കുന്നത്‌. പിന്നിട്ട ദുരനുഭവങ്ങളെ നിസംഗമായി ഓര്‍ത്തെടുക്കുക മാത്രമാണ്‌ ഗെയ്‌ല്‍. ആത്മപീഡനത്തിലൂടെ ആത്മീയാനുഭൂതിയില്‍ എത്തിച്ചേരാമെന്ന്‌ തെറ്റിദ്ധരിച്ച നിഷ്‌കളങ്കയായ ഒരു യുവതിയുടെ സത്യസന്ധമായ സഹനകഥയാണിത്‌. പരനിന്ദയല്ല, ആത്മപരിഹാസമാണ്‌ ഈ ആത്മകഥയുടെ സവിശേഷത. എന്നിട്ടും അതിനെതിരേ വാളെടുക്കുന്നവരുടെ താല്‍പര്യം വ്യക്‌തമാണ്‌. സത്യം മൂടിവെക്കുക എന്നതാണത്‌.

പൗരസ്‌ത്യചിന്തകളിലും വിവിധങ്ങളായ ഇന്ത്യന്‍ മതദര്‍ശനങ്ങളിലും തത്വചിന്തയിലും, ആത്മീയതയായി കരുതപ്പെടുന്ന ആചാരാനുഷ്‌ഠാനങ്ങളിലും അന്ധവിശ്വാസങ്ങളിലും ആള്‍ദൈവങ്ങളിലും ആകൃഷ്‌ടരായി ഇവിടെയെത്തുന്ന വിദേശികളിലേറെയും നിക്ഷിപ്‌തതാല്‍പര്യക്കാരായ ആധ്യാത്മികവ്യാപാരികളുടെ കെണിയിലാണ്‌ അകപ്പെടാറുള്ളത്‌. അവരിലൊരാളാണ്‌ താനെന്ന തിരിച്ചറിവ്‌ നീണ്ട ഇരുപത്‌ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുശേഷമാണ്‌ ഗെയ്‌ല്‍ എന്ന വിദേശവനിതയ്‌ക്കുണ്ടായതെന്നോര്‍ക്കുമ്പോള്‍ ആരും അമ്പരക്കും. പുസ്‌തകത്തിലെ വെളിപ്പെടുത്തലുകളേക്കാള്‍ എന്നെ അമ്പരപ്പിച്ചത്‌, സന്യാസിനിയായിരുന്ന ഗ്രന്ഥകാരിയുടെ രണ്ടുപതിറ്റാണ്ടുകാലം നീണ്ട സ്വയംപീഡനോത്സുകമെന്ന്‌ വിശേഷിപ്പിക്കാവുന്ന മനോഭാവമാണ്‌. ജീവിതത്തെയും പ്രപഞ്ചത്തെയും കുറിച്ചുള്ള ദാര്‍ശനികമായ കാഴ്‌ചപ്പാടില്ലാത്ത ഇത്തരം ദുര്‍ബലമനസുകളാണ്‌ അവരോളംതന്നെ നിസാരരായ ഏത്‌ ആള്‍ദൈവങ്ങളുടെയും സമ്പത്ത്‌. ഭൗതികാസക്‌തികളോടു വിടപറയാനാഗ്രഹിച്ചും ആത്മീയോല്‍ക്കര്‍ഷം തേടിയും എത്തുന്ന പാശ്‌ചാത്യരിലൂടെയാണ്‌ ഭക്‌തിയുടെയും ആധ്യാത്മികതയുടെയും പേരിലുള്ള കപടസംഘങ്ങള്‍ വിദേശരാജ്യങ്ങളിലേക്കു പടരുന്നത്‌. സായിപ്പിനെയും മദാമ്മയെയും പാദസേവകരായി അരങ്ങില്‍ പ്രദര്‍ശിപ്പിച്ചുകൊണ്ട്‌ നാടന്‍ഭക്‌തരെ ആകര്‍ഷിച്ച്‌ അടിമകളാക്കാനും ഇക്കൂട്ടര്‍ക്കു കഴിയുന്നുണ്ട്‌.

മതത്തിന്റെയും ആത്മീയതയുടെയും ജീവകാരുണ്യപ്രവര്‍ത്തനങ്ങളുടെയും മറ്റും മറവില്‍ പടര്‍ന്നു പന്തലിക്കുന്ന വാണിജ്യസ്‌ഥാപനങ്ങള്‍ വെറും കച്ചവടകേന്ദ്രങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല, പലതരം വര്‍ഗീയതകളുടെയും വളര്‍ത്തുകേന്ദ്രങ്ങള്‍കൂടിയാണ്‌. എല്ലാ മതങ്ങളുടെയും മറവില്‍ ഇതുപോലുള്ള പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ നടക്കുന്നുണ്ട്‌. അത്ഭുതരോഗശാന്തി ശുശ്രൂഷകള്‍പോലുള്ള തട്ടിപ്പുകളിലൂടെ അന്ധവിശ്വാസം വളര്‍ത്തുന്ന ക്രിസ്‌തീയസഭകള്‍ പുരോഗമനകേരളത്തിലും സജീവമാണ്‌.

മതസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്റെ പേരില്‍ വിവിധമതസ്‌ഥാപനങ്ങള്‍ നടത്തുന്ന പലതരം അതിക്രമങ്ങള്‍ക്കും നിയമലംഘനങ്ങള്‍ക്കും നേരെ ഭരണകൂടങ്ങളും കണ്ണടയ്‌ക്കാറാണു പതിവ്‌. വാസ്‌തവത്തില്‍, മതേതരത്വം എന്ന ഭരണഘടനാസങ്കല്‍പ്പത്തെ അട്ടിമറിച്ചു വിവിധമതങ്ങളുടെ ആധിപത്യം ഉറപ്പിക്കാനുള്ള നീക്കങ്ങള്‍ക്കാണ്‌ രാഷ്ര്‌ടീയപ്പാര്‍ട്ടികളും ഭരണകൂടങ്ങളും കൂട്ടുനില്‍ക്കുന്നത്‌. മതേതര-ജനാധിപത്യത്തെ വര്‍ഗീയതയുടെ വിളഭൂമിയാക്കുന്ന ഈ പ്രവണതയ്‌ക്കെതിരേ പുരോഗമനപ്രസ്‌ഥാനങ്ങളും പ്രതികരിക്കുന്നില്ല.

ഗെയിലിന്റെ ആത്മകഥ ഒരു ഭക്‌തയുടെയും മുന്‍ സന്യാസിനിയുടെയും അനുഭവ വിവരണം മാത്രമാണത്‌. 1980-ല്‍ കാമുകനോടൊപ്പം ഏഷ്യന്‍ രാജ്യങ്ങളില്‍ തീര്‍ഥാടനത്തിന്‌ പുറപ്പെട്ട ഗെയ്‌ല്‍ ട്രെഡ്‌വെല്‍ തിരുവണ്ണാമലയിലെ രമണമഹര്‍ഷിയുടെ ആശ്രമത്തിലാണ്‌ ആധ്യാത്മികാന്വേഷണം തുടങ്ങിയത്‌്. രമണമഹര്‍ഷിയെപ്പോലെ ഉന്നതനായ ഒരു ദാര്‍ശനികന്റെ ആശ്രമം ഉപേക്ഷിച്ചാണ്‌ ഈ മദാമ്മ, ആത്മീയമായ ഔന്നത്യവും മോക്ഷവും തേടി കേരളത്തിലെ ഒരു മുക്കുവക്കുടിലില്‍ ദാസിയായെത്തിയതെന്നതാണ്‌ വിചിത്രം. ജിദ്ദു കൃഷ്‌ണമൂര്‍ത്തിയെയും ഓഷോ എന്നറിയപ്പെടുന്ന രജനീഷിനെയും രമണ മഹര്‍ഷിയെയും അരബിന്ദോയെയും പോലുള്ള വലിയ ചിന്തകന്മാരുടെ മഹദ്‌പാരമ്പര്യമുള്ള ഒരു നാട്ടില്‍ തത്വാന്വേഷണവും സ്വത്വാന്വേഷണവുമായെത്തുന്നവരെ കെണിയിലകപ്പെടുത്താന്‍ തക്കംപാര്‍ത്തിരിക്കുന്നവര്‍ എവിടെയുമുണ്ട്‌. തിരുവണ്ണാമലയില്‍വെച്ച്‌ യാദൃച്‌ഛികമായി പരിചയപ്പെട്ട മലയാളിയായ ഒരു അമ്മഭക്‌തനാണ്‌ ഗെയ്‌ലിനെ സുധാമണിയെന്ന യുവതിയുടെ ദാസീപദത്തിലേക്ക്‌ തന്ത്രപരമായി നയിച്ചത്‌. സാക്ഷാല്‍ ശ്രീകൃഷ്‌ണനായും ദേവിയായും വേഷപ്പകര്‍ച്ചപ്രാപിക്കുന്ന ഒരു ഗ്രാമീണ യുവതിയെ ഗുരുവായി സ്വയംവരിച്ച്‌ അവളെ പരിചരിക്കാനായിരുന്നു ഗെയ്‌ലിന്റെ നിയോഗം.

ഒരു കടലോരഗ്രാമത്തിന്റെയും ഗ്രാമീണരുടെയും സത്യസന്ധമായ ചിത്രമാണ്‌ ഗെയ്‌ല്‍ പുസ്‌തകത്തിന്റെ ആദ്യഭാഗത്ത്‌ വരച്ചിടുന്നത്‌. കടലോരത്തെ കുടിലില്‍നിന്ന്‌ വളര്‍ന്ന ഒരു മഠത്തിന്റെയും അതിന്റെ അധിപയുടെയും പരിണാമകഥയ്‌ക്ക് മൂകസാക്ഷിയായ വിദേശവനിതയുടെ ഈ അനുഭവവിവരണം, അതെഴുതിയ സ്‌ത്രീയുടെ നിഷ്‌കളങ്കതയെയാണ്‌ വെളിപ്പെടുത്തുന്നത്‌. ശരാശരിയോളമെത്തുന്ന ദാര്‍ശനികബോധമോ സാമാന്യവിദ്യാഭ്യാസമോപോലും ഇല്ലാത്ത ഒരു ഗ്രാമീണയുവതിയെ ഗുരുവായി സങ്കല്‍പ്പിച്ച്‌ പരിചരിക്കുന്നതിലൂടെ ആത്മീയപൂര്‍ത്തി കൈവരിക്കാമെന്ന്‌ കരുതിയ മദാമ്മയുടെ മാനസികാവസ്‌ഥയോട്‌ വായനക്കാര്‍ക്ക്‌ സഹതാപമാണ്‌ തോന്നുക. മാനസികാടിമത്തത്തിന്റെ പാരമ്യതയാണത്‌.

ഒരു വ്യക്‌തി ആള്‍ദൈവമായി രൂപാന്തരപ്രാപ്‌തി നേടുന്നതിന്റെയും ഒരു മുക്കുവക്കുടില്‍ രാജ്യാന്തരതലത്തില്‍ കോടികളുടെ ആസ്‌തിയും ലക്ഷക്കണക്കിന്‌ അനുയായികളുമുള്ള സാമ്രാജ്യമായി വളര്‍ന്നതിന്റെയും അതിശയോക്‌തിയില്ലാത്ത ദൃക്‌സാക്ഷിവിവരണമാണ്‌ ഗെയ്‌ലിന്റെ മനോഹരമായ പുസ്‌തകം. നമ്മുടെ സമൂഹത്തിന്റെ കാപട്യങ്ങളിലേക്കും ആധ്യാത്മിക കച്ചവടത്തിന്റെ ഉള്ളറകളിലേക്കും വെളിച്ചംവീശുന്ന ഒരു രേഖയുമാണത്‌.

പ്രസിദ്ധീകൃതമായ ഒരു പുസ്‌കത്തിന്റെ ഉള്ളടക്കത്തെക്കുറിച്ച്‌ അതിന്‌ പശ്‌ചാത്തലമായ കേരളത്തില്‍ ചര്‍ച്ചയുണ്ടാവുന്നത്‌ സ്വാഭാവികമാണ്‌. എന്നാല്‍, കേരളത്തിലെ ഭൂരിപക്ഷം മുഖ്യധാരാ മാധ്യമങ്ങളും ആ ചര്‍ച്ചയെ തമസ്‌കരിക്കുകയായിരുന്നു. റിപ്പോര്‍ട്ടര്‍, ഇന്ത്യവിഷന്‍ എന്നീ ചാനലുകളും മംഗളം, മാധ്യമം എന്നീ ദിനപത്രങ്ങളും മാത്രമാണ്‌ ഇതേക്കുറിച്ച്‌ ചര്‍ച്ചചെയ്യാന്‍ ധൈര്യം പ്രകടിപ്പിച്ചത്‌. മതവികാരം ഇളക്കിവിടാനാണ്‌ ഈ ചര്‍ച്ചയെന്ന മതനേതാക്കളുടെ പ്രസ്‌താവനകള്‍ക്ക്‌ പത്രങ്ങള്‍ ഇടം നല്‍കുകയുംചെയ്‌തു. ഏത്‌ മതം? വള്ളിക്കാവില്‍ നമ്മളറിയാത്ത ഏതെങ്കിലും പുതിയ മതമുണ്ടോ? കരുനാഗപ്പള്ളി പൊലീസും വള്ളിക്കാവിലെ ആശ്രമവും വിചാരിച്ചാല്‍ കേരളത്തില്‍ ഒരു അപ്രഖ്യാപിത അടിയന്തരാവസ്‌ഥ സൃഷ്‌ടിക്കാനാവുമോ എന്ന പരീക്ഷണമാണ്‌ നടക്കുന്നത്‌. മുന്‍നിര മലയാള ദേശീയ മാധ്യമങ്ങള്‍ അടിയന്തരാവസ്‌ഥക്കാലത്തേതുപോലെ ലജ്‌ജയില്ലാതെ മുട്ടിന്മേലിഴയുകയാണ്‌. പുരോമനകേരളത്തിന്റെ ജിഹ്വകള്‍! സോഷ്യല്‍ മീഡിയയില്‍ ഈ വിഷയത്തെക്കുറിച്ച്‌ എഴുതുന്നവര്‍ക്കെതിരേ പൊലീസിനെ ഉപയോഗിച്ച്‌ ഭീഷണിപ്പെടുത്തുന്നുമുണ്ട്‌. പൊലീസും ക്വട്ടേഷന്‍ സംഘങ്ങളും സ്വന്തം വരുതിയിലുള്ളവരെപ്പേടിച്ച്‌ മലയാളികള്‍ നാവടക്കണമെന്ന വാശി ആധ്യാത്മികതയുടെയും ജനാധിപത്യത്തിന്റെയും രീതിയല്ലെന്നേ പറയാനുള്ളൂ.

ആ പുസ്‌തകത്തെക്കുറിച്ച്‌ സംസാരിക്കുന്നവരെത്തന്നെ ശിക്ഷിക്കുമെന്ന ആഭ്യന്തരമന്ത്രിയുടെയും ആശ്രമത്തിന്റെയും ഭീഷണിയെ, മലയാളികള്‍ പരമപുച്‌ഛത്തോടെയേ കാണൂ. മതനേതാക്കളും മന്ത്രിപുംഗവന്മാരും മാധ്യമങ്ങളും ആള്‍ദൈവങ്ങളുമടങ്ങുന്ന മാഫിയാസംഘത്തിനുമുന്നില്‍ മലയാളികള്‍ അവരുടെ ജനാധിപത്യാവകാശങ്ങള്‍ അടിയറവെക്കുമെന്ന്‌ കരുതുന്നവര്‍ വിഡ്‌ഢികളുടെ സ്വര്‍ഗത്തിലാണ്‌. അഥവാ, വിശുദ്ധനരകത്തിലാണ്‌. അവരെ ദൈവത്തിനെന്നല്ല, നിയമത്തിനുപോലും രക്ഷിക്കാനാവില്ല. ചരിത്രം നല്‍കുന്ന പാഠമതാണ്‌.

- See more at: http://www.mangalam.com/opinion/153421#sthash.bGswMpie.dpuf

Pope's Letter on pastoral challenges to the family

അവിവാഹിതരായ  ദമ്പതികളുടെ കുഞ്ഞിന് പോപ്പ്  മാമ്മോദീസാ നല്കുന്നു.

 

അക്രൈസ്തവരുമായി വിവാഹം പാടില്ലാ( ആലഞ്ചേരി)

   
For the benefit of Almaya readers I am getting  Pope Francis' latest letter to all Catholic families, about which for reasons unknown, our Indian bishops have said nothing to  any of us, in spite of our efforts through letters to Ernakulam bishops, to do something about it.
       Please read and react to wake up the CBCI in India. It was Mary Magdaline, the first lay  visitor to the tomb of Jesus who got the Hierarchy headed by Peter then,  moving.. All of us I think are called to step into her shoes to do a similar service to Church Hierarchy in India.

        james kottoor

Pope Francis issues letter to families ahead of extraordinary synod

By Staff Reporter on Tuesday, 25 February 2014 - THE NATIONAL CATHOLIC REGISTER
Pope Francis has issued a letter to families today in which he calls on Catholics to pray for October’s Extraordinary General Assembly of the Synod of Bishops. The synod is being convened to discuss the theme of “pastoral challenges to the family in the context of evangelisation”.
In the letter the Pontiff wrote that the extraordinary synod is an “important meeting (that) will involve all the People of God – bishops, priests, consecrated men and women, and lay faithful of the particular Churches of the entire world – all of whom are actively participating in preparations for the meeting through practical suggestions and the crucial support of prayer.”
He continued: “Such support on your part, dear families, is especially significant and more necessary than ever. This Synodal Assembly is dedicated in a special way to you, to your vocation and mission in the Church and in society; to the challenges of marriage, of family life, of the education of children; and the role of the family in the life of the Church. I ask you, therefore, to pray intensely to the Holy Spirit, so that the Spirit may illumine the Synodal Fathers and guide them in their important task.”
In the letter, Pope Francis said that the extraordinary synod will be followed a year later by the Ordinary Assembly, which will also have the family as its theme. The World Meeting of Families is due to take place in Philadelphia in September 2015, he added.
The Pope wrote that through these events “the Church will undertake a true journey of discernment and adopt the necessary pastoral means to help families face their present challenges with the light and strength that comes from the Gospel”.

A full English translation of the Pope’s letter:
Dear families,
With this letter, I wish, as it were, to come into your homes to speak about an event which will take place at the Vatican this coming October. It is the Extraordinary General Assembly of the Synod of Bishops, which is being convened to discuss the theme of “pastoral challenges to the family in the context of evangelisation”. Indeed, in our day the Church is called to proclaim the Gospel by confronting the new and urgent pastoral needs facing the family.
This important meeting will involve all the People of God – bishops, priests, consecrated men and women, and lay faithful of the particular Churches of the entire world – all of whom are actively participating in preparations for the meeting through practical suggestions and the crucial support of prayer. Such support on your part, dear families, is especially significant and more necessary than ever. This Synodal Assembly is dedicated in a special way to you, to your vocation and mission in the Church and in society; to the challenges of marriage, of family life, of the education of children; and the role of the family in the life of the Church. I ask you, therefore, to pray intensely to the Holy Spirit, so that the Spirit may illumine the Synodal Fathers and guide them in their important task. As you know, this Extraordinary Synodal Assembly will be followed a year later by the Ordinary Assembly, which will also have the family as its theme. In that context, there will also be the World Meeting of Families due to take place in Philadelphia in September 2015. May we all, then, pray together so that through these events the Church will undertake a true journey of discernment and adopt the necessary pastoral means to help families face their present challenges with the light and strength that comes from the Gospel.
I am writing this letter to you on the Feast of the Presentation of the Lord in the Temple. The evangelist Luke tells us that the Blessed Mother and Saint Joseph, in keeping with the Law of Moses, took the Baby Jesus to the temple to offer him to the Lord, and that an elderly man and woman, Simeon and Anna, moved by the Holy Spirit, went to meet them and acknowledged Jesus as the Messiah (cf. Lk 2:22-38). Simeon took him in his arms and thanked God that he had finally “seen” salvation. Anna, despite her advanced age, found new vigour and began to speak to everyone about the Baby. It is a beautiful image: two young parents and two elderly people, brought together by Jesus. He is the one who brings together and unites generations! He is the inexhaustible font of that love which overcomes every occasion of self-absorption, solitude, and sadness. In your journey as a family, you share so many beautiful moments: meals, rest, housework, leisure, prayer, trips and pilgrimages, and times of mutual support… Nevertheless, if there is no love then there is no joy, and authentic love comes to us from Jesus. He offers us his word, which illuminates our path; he gives us the Bread of life which sustains us on our journey.
Dear families, your prayer for the Synod of Bishops will be a precious treasure which enriches the Church. I thank you, and I ask you to pray also for me, so that I may serve the People of God in truth and in love. May the protection of the Blessed Mother and Saint Joseph always accompany all of you and help you to walk united in love and in caring for one another. I willingly invoke on every family the blessing of the Lord.

 

ലോകം മാറി ചിന്തിക്കുന്നു

ഫ്രാന്‍സിസ് മാര്‍പ്പാപ്പയുടെ മാറ്റത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള ആഹ്വാനം ക്രിയാത്മകമായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലേക്ക് ലോക കത്തോലിക്കാ സമൂഹങ്ങളെ നയിച്ചുതുടങ്ങിയെന്നത് ആരെയും സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു. ലോകത്തിലെ വലിയ കൂട്ടായ്മകളില്‍ ഒന്നായ ജെസ്യുറ്റ്‌ സഭ അവരുടെ നാനാവിധമായ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളിലേക്ക് അത്മായരെ ക്ഷണിച്ചു കഴിഞ്ഞു. അവര്‍  വിജയകരമായി നടപ്പാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ILTP (Ignatian Leadership Training Programme) ന്‍റെ ഭാഗമായി ഒരാഴ്ചത്തെ ക്യാമ്പ് ഇപ്പോള്‍ (Feb 24 - 28) അഹമ്മദാബാദിലെ സെ. സേവിയെഴ്സില്‍ നടക്കുന്നുണ്ട്. ലോകത്തിലെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളില്‍ നിന്നെത്തിയ മുപ്പതോളം അത്മായരും അന്‍പതോളം വൈദികരും ഇതില്‍ പങ്കെടുക്കുന്നു.

ഇതിനോടകം ജെസ്യുറ്റ്‌ സ്ഥാപനങ്ങളുടെ  ചുമതലയേറ്റിട്ടുള്ള അത്മായര്‍ അവരുടെ അനുഭവങ്ങള്‍ പങ്കു വെയ്ക്കുക മാത്രമല്ല, പുതിയ ഒരു തലമുറയെ ചുമതലകള്‍ ഏറ്റെടുക്കാന്‍ പര്യാപ്തമാക്കുകയെന്നതും ഈ സമ്മേളനത്തിന്‍റെ ലക്ഷ്യമാണ്‌. ഇത് കൊണ്ട് ജെസ്യുറ്റ്‌ സഭ ലക്ഷ്യമിടുന്നത് അവരുടെ പുതു തലമുറ വൈദികരെ, ഭരിക്കാനും ഭരിക്കപ്പെടാനും യോഗ്യരാക്കുകയെന്നതും കൂടിയാണ്. ഈ സമ്മേളനം ആണ് ഭാവി പ്രവര്‍ത്തനങ്ങള്‍ക്കുള്ള അജണ്ട തയ്യാറാക്കുന്നത്. വരുമ്പോഴേ തന്നെ വൈദികരെ പ്രിന്‍സിപ്പാള്‍ ആക്കുന്ന പതിവ് ആര്‍ഭാടം ആണ് ഈശോ സഭ അവരുടെ സ്ഥാപനങ്ങളില്‍ നിന്ന് ഒഴിവാക്കുന്നത്.  

Catholic Church Refrom

What is Catholic Church Refrom?

   

Catholic Church Reform International (CCRI) is a global organisation of Church Citizens (laity) for giving whole hearted support to Pope Francis' effort to update the Catholic Church.

   Any well-meaning person who wants to be its member can join it. Simply write to: 

info@catholicchurchreform.com, You will  surely get a speedy reply from them, unlike our revered bishops from whom we never get even an acknowledgement as our last two months of experince has taught us. 

    I am already a member of this movement and yesterday,Sunday 23 midnight they arranged an interntional telephone conference and got me also take part in it.  The letter below is from Robert Blair Kaiser, from USA to me. I am publishing it in Almaya for the benefit of all who want to be a suppoter of the initiatives being  taken by Pappa Francis.

     The Sunday telephone conference was also to find out why Indian bishops have done nothing to collect the opinons of the laity on Challenges to Family Ordered by the Pope. I had raised this issue by word and in writing with Cardinal Alancherry and BP. Edayanthrath already on last Dec.13. None of them have communicated even a word about it to me to this day. Many people are asking me the same question. I tell them all: Ask your local bishops or all the bishops of the CBCI. If you have a better answer, I should give, please share with me.

        james kottoor

On 24 February 2014 06:44, kaiserbob<rbkaiser@justgoodcompany.com> wrote:


James,
 I am delighted that you have joined up with us at CCRI. Rene and I founded this "movement" (rather than an "organization") because we thought Pope Francis deserved some supportive feedback for the initiatives he had already undertaken and for the new tone that he was establishing in Rome, an approach that we could only take as encouragement for us to speak up and speak out. None of the world's other "reform" organizations had made a move along these lines, so Rene and I decided to do it (thinking quite rightly I believe that these other organizations would take a great deal of time to even decide what to say and with what words). Rene and I (because we were just two people with a simple idea) felt we could (and ought to) move fast. We composed a letter to the pope, and then set about getting people to sign it on the Internet. We also reached out to approximately 100 reform organizations. As I recall, we  launched our websitewww.CatholicChurchReform.com on June 22 and we did this in less than three weeks.

I personally reached out to friends of mine (most of them with international reputations) and asked them to serve on our "board of advisors." (If you take a look on our Home Page, you can see who they are.) I made most of these friends while covering Vatican II for Time magazine.

I think that Gaston Roberge, SJ, of Kolkata is the only one on that board from India. It was he who arranged for me to come to India in September 2012, where he set me up to give 18 talks on Vatican II in nine Indian cities. Much of the time, I stayed in Jesuit houses and made friends with a good many Jesuit. All of this is a long introduction to my reason for this note.

It was clear from what you said on our conference phone call today that, while eager to help, you are only one man. I am now suggesting that I can put you in touch with a few of these Jesuits because it is quite possible that they can help you recruit a few young men and women in places like Kolkata, Mumbai, and New Delhi to help you get the word out through 1) social media, 2) the Internet, and 3) the news media about CCRI's plans to prepare for the Synod. I guess I am saying that, once we identify them and get them to agree to be of help, they can help you reach out to the people of India (including the 186 (?) bishops of India to tell them what we are up to.

And what is that? Well, they can read all about us on our web pages, but, in brief, what we want in the long run is to have a voice, a vote, and citizenship in our Church. Our task: in due course, to figure out ways of getting a voice and a vote.

Our first opportunity: to have some influence on the Extraordinary Synod for the Laity, scheduled for early October in Rome. What kind of influence? Well, we think the best thing we can do is tap into how our Catholic people feel and think about the kind of Church we want to take shape in the very near future. We hope that we can make happen by organizing regional meetings--maybe not a national meeting (which is perhaps too ambitious), but meetings at the parish or diocesan level where people would be encouraged to express how they think and feel about some key issues--issues already enunciated by the Secretariat of the Synod when it sent out questionnaires to every one of the world's bishops. Two issues leaped out to me: 1) how people feel and act vis a vis birth control, and 2) how they feel about remarriage in the Church after divorce. (This is part of what Cardinal Newman described many years ago as "the sensus fidei"--something that pastors and bishops and popes ought to take into consideration in their roles as teachers of the faith. A good many theologians consider the sensus fidei a local theologicus, a jumping-off-place for deeper reflection on the meaning, e.g., of marriage.

I am wondering if you are willing and able to start the ball rolling in India by getting parishes and even dioceses to organize meetings where the people can be encouraged to speak out? What good will that do? Well, the organizers of these meetings shoul try to get the meetings covered by the local press (radio and TV as well as newspapers) AND to do a follow-up news release that tries to summarize what happened at those meetings. I realize this might be asking a great deal of you, now 79, but still full of zeal for the Kingdom. But if you could recruit some help????

You might ask George Pattery sj, <gpattery@gmail.com> president of the Jesuit theologate at Pune, if he has any Jesuits still in their studies who could help you--at least when it comes time for you to tell India what CCRI is doing. (I mean just distributing our news releases.) As I write this overly long note, I am beginning to think that the CCRI's aspirations--to get regional meetings going all over the world--may be more than a little ambitious. Especially in a place like India with 186 dioceses--and you, our only member in India?

ഭയപ്പെടരുത്‌, ഞാൻ നിങ്ങളോടൊപ്പമുണ്ട്.

http://popefrancis365.org/wordpress/wp-content/uploads/2014/02/Report-Voices-of-the-People-Submitted-021714.pdf

മുകളിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന ലിങ്കിൽ വായിക്കാനുള്ളത്,  ചുരുക്കിയെഴുതിയിട്ടും 16 താളുകളുള്ള, അമേരിക്കൻ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ പ്രതികരണങ്ങളാണ് - അതായത്, ആധുനിക കുടുംബബന്ധങ്ങളിലെ ജീവിതപ്രശനങ്ങളെപ്പറ്റി ഓരോ രൂപതയിലും മെത്രാന്മാർ അന്വേഷണം നടത്തുകയും അതിന്റെ വിശദ റിപ്പോർട്ട് വത്തിക്കാനിൽ എത്തിക്കയും ചെയ്യണമെന്ന് പോപ്‌ കഴിഞ്ഞ ഒക്ടോബറിൽ ആവശ്യപ്പെട്ടതിൻ പ്രകാരമുള്ള ഇടയപ്രവർത്തനങ്ങളുടെ ഫലം. മറ്റു മിക്ക രാജ്യങ്ങളിലും സമാനമായ പഠനങ്ങൾ നടത്തിക്കഴിഞ്ഞു. എന്നാൽ, നമ്മുടെ 'അജപാലകർ' അങ്ങേയറ്റത്തെ അലസതയോടെയും നിരുത്തരവാദിത്തത്തോടെയും, പോപ്പിനോടുള്ള ധിക്കാരത്തോടെയും ഇതുവരെ ഒന്നു സ്പര്ശിക്കപോലും ചെയ്തിട്ടില്ലാത്ത വിഷയമാണിത്. എന്നിട്ടാണ് പാലായിലെ 'മെഗാസിനഡ്' കഴിഞ്ഞുടനെ അവർ തട്ടിവിട്ടത്, തങ്ങളുടെ സമയം ഫലവത്തായി, വത്തിക്കാൻ രണ്ടിനെപ്പറ്റിയും സഭയുടെ ഇപ്പൊഴത്ത അവസ്ഥയെപ്പറ്റിയും സാരവും വിശദവുമായ ചർച്ചകൾക്കും പഠനങ്ങൾക്കുമായി ചെലവഴിച്ചു എന്ന്! അവർ കണ്ടെത്തിയതോ, എല്ലാം ശുഭം എന്ന്! ഇതുപോലെ ആരെയും കൂസാതെ, മനസ്സാക്ഷിക്കു നിരക്കാത്ത കള്ളം പറഞ്ഞ് സാധാരണ വിശ്വാസികളെ തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുകയും, തുടർന്നും ആവരുടെ സ്നേഹവിശ്വാസങ്ങൾക്കും അനുസരണക്കും പണം വാരിയെറിഞ്ഞുകൊണ്ടുള്ള താലോലിക്കലിനും തങ്ങൾ അർഹരാണ് എന്ന് വരുത്തിവയ്ക്കാൻ നോക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ചുവന്ന തൊപ്പിക്കാരായ നമ്മുടെ വിശുദ്ധന്മാരെ (മാർ എന്നതിന്റെ അർത്ഥം വിശുദ്ധൻ എന്നാണ്.) ഇനി എന്താണ് ചെയ്യേണ്ടത്, അത് ചെയ്യാൻ ആർക്കാണ് അധികാരവും സാദ്ധ്യതയുമുള്ളത്, എന്ന് മുമ്പൊരു കമെന്റിൽ ഞാൻ കുറിച്ചിട്ടുണ്ട്. അക്കാര്യം വളരെ ശക്തമായി പോപ്പിനെ അറിയിക്കക എന്നത് മാത്രമാണ് ഇനി സഭാപൗരന്മാരിൽ നിക്ഷിപതമായിരിക്കുന്ന അടിയന്തര കടമ. ഈ ബ്ളോഗിലും സത്യജ്വാലയിലും വായിക്കാവുന്ന "ശുദ്ധീകരണ ലുത്തിനിയാ"യിൽ എണ്ണിപ്പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന ആഭാസവൃത്തികളെല്ലാം ചെയ്യുകയും എന്നിട്ടും ലോകമാന്യരായി സ്വയം പ്രദര്ശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഇവർക്ക് ഇന്നാട്ടിലെ ഏറ്റവും കനത്ത ശിക്ഷതന്നെ അർഹമാണ്. കാരണം, അവർ നിരന്തരം ചെയ്തുകൂട്ടുന്നത് രാജ്യത്തിനും ജനത്തിനും എതിരായ വിശ്വാസവഞ്ചനയുടെയും സാമ്പത്തിക ക്രമക്കേടുകളുടെയും ഇനത്തിൽ പെടുന്ന ക്രിമിനൽ കുറ്റങ്ങളാണ്. വിശുദ്ധരെന്ന തെറ്റായ പരിവേഷം ഒന്ന് മാത്രമാണ് നിയമത്തിന്റെ പിടിയിൽനിന്നിവർ വഴുതിപ്പോകാൻ ഇടയാക്കുന്നത്. അവരെപ്പോലെ തന്നെ കുറ്റവാളികളായ നിയമപാലകരും ഭരണകർത്താക്കളും അവർക്ക്  കൂട്ടുനിൽക്കുന്നു എന്നത് ജനത്തെ വിഡ്ഢികളും നിസ്സഹായരുമാക്കുന്നു. ഈ ജനമെന്നു പറയുന്നത് നമ്മൾ ഓരോരുത്തരുമാണെന്ന് ഓരോ വായനക്കാരനും മനസ്സിരുത്തി തിരിച്ചറിയണം. മറ്റെന്തെങ്കിലും ചെയ്യുന്നതിനു മുൻപ് 'മാർ' ചേർത്ത് ഇവരുടെ പേരുകൾ എഴുതുകയോ പറയുകയോ ചെയ്യാതിരിക്കുക. ഇക്കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ച്‌ പള്ളിക്കൂട്ടങ്ങളിലും പള്ളിച്ചടങ്ങുകൾ കഴിഞ്ഞും വികാരിമാരോട് സംസാരിക്കുക. വിവരമുള്ളവരാണെങ്കിൽ അവർക്ക് കാര്യം പിടികിട്ടും. വൈദികരും വിശ്വാസികളും കാര്യത്തിന്റെ കിടപ്പ് മനസ്സിലാക്കിയാൽ, കാശിനു കൊള്ളാത്ത ഈ മോഴ...(oopzz)... കളെക്കൊണ്ട് ഇനി എന്തു ചെയ്യണമെന്ന് ഒരു തീരുമാനമായിക്കൊള്ളും. നമ്മുടെ പോപ്പുതന്നെ ആഹ്വാനം ചെയ്യുന്നത് ഇത് സഭാപൌരരുടെ കടമയാണെന്നാണ്. പിന്നെയെന്തിന് ഭയക്കണം? യേശുവും പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ, ഭയപ്പെടേണ്ടാ, ഞാൻ എപ്പോഴും നിങ്ങളൊടൊപ്പമുണ്ട് എന്ന്.

Tel. 9961544169 / 04822271922

CBCI: Carnival or Come Down?

Field Hospital Casuality Room?

CBCI: Carnival or Come Down?

           Bright & brittle rainbow colours of  Palai centred casualty  room  calls for vertical & horizontal dialogue to decrease dissent & increase consensus to prevent a divided house going to pieces. Giant steps, not baby steps, of leadership a la Francis needed to unleash untold potentials for good in Kerala Church.

dr. james kottoor

The week long 31^st Catholic Bishops Conference of India (CBCI) which met with a lot of fan fare is over. Palai, in Kerala where 187 Bishops congregated was in the spot light. Called the Vatican of India by many, nay the New Jerusalem by some(K.M. Mani) from where heralds of the Gospel troop  out to  four corners of the glob, became the focal point of attention to draw inspiration from and   to absorb the nectar of Biblical wisdom Bishops were expected to  be churning out.

If Palai, a single diocese could boast of 27 Bishops,  456 priests, 599 sisters, 438 missionary diocesan priests, 1,296,  religious priests,147 Religious Brothers, 8,452 missionary Sisters, according to reports in Deepika daily, can any one be faulted for calling it India’s Vatican or  New Jerusalem?  So for a good number of the Bishops CBCI meet was a home coming while for the rest, a visit or picnic to the home land of their co-workers. Only a true missionary is incapable of boasting because when he/she has done all that one has been commissioned to do he/she calls himself/herself a useless servant in His hands.

Context of CBCI Meet

But the one question that has been tormenting  my heart, thinking of Palai my native town,  was this: Will the meet there  be an unparalleled Carnival or an astounding come down to ground realities, heralding the healing  ways of the Lord? The images that deluged my mind to blurt out such a question were the following:  1. The categorical statement of Pope Francis: “Carnival Time is over!”  Followed by his high thinking and too simple living. 2. If Catholic church today is envisioned as a field hospital by its top physician Fancis, doing Red Cross work, Palai meet  would  be his  improvised causality ward  on wheels of the Indies treating the wounded and saving the dying by an expert  team of 187 capable  of even midnight surgeries under a torch light. 3. Jesus’ own command to Zacheus: “Come down from the tree top as I have to sup with you today.”  4. Jesus’ own descent to the depths of degradation (self-empting) to a cattle shed as healer par excellence.

5.  Francis’s  own repeated refrain: “Get out,  get  out  of the church of  sacristy to go to the periphery,”  not to visit and come back to  air conditioned comforts of a Rectory  or Bishop’s  palace, but to live amidst the  crime prone drug addicts who live in dirty, congested slums and  cherries(Favelas).  6. Jesus’ own answer to a questioning generation: “I have spoken to you from house tops, nothing in secret, ask those who heard me” (transparency, not secrecy in all dealings). 7. Francis’s unequivocal statement: “Thinking with the Church doesn’t mean thinking with Bishops” but with the entire Church citizens among whom hierarchical divisions of importance have no place.

8. The image of Francis, like the Prodigal Father, eagerly waiting to hear the voices of wounded Church Citizens on the pews around the world reporting poll results on Challenges Family faces today, which will be taken up at its first marathon Church Synod in Rome in 2014 October and again at the final 2015 October Synod. 9. His statement that even infallibility (not mentioned these days) is vested  only  in this consensus of all faithful vying with one another  to serve, not dominate,  one  another fraternally as equal citizens in the “Thy Kingdom here on earth”  spoken of in Our Father. 10. Francis’s statement: ‘I don’t want to be surrounded by “Yes” men. Critics do greater service, than yes-men. 11. It would be wrong to imagine that Indian bishops are less  exercised with these unsettling thoughts than me a small fry.  One must  therefore expect  the unexpected Nectar to emerge from this Palazhi churning in Palai, I sighed in relief.

Then comes the news from reliable sources the final statement of Bishops released for public consumption.  Part of it reads as follow: “We, the 187 member-bishops of the Catholic Bishops’ Conference of India (CBCI), came together at the Alphonsian Pastoral Institute, Palai in Kerala, the place sanctified by St. Alphonsa, from February 5 -12, 2014, for the 31st Plenary Assembly....

         “5.iii. Ensuring for our lay faithful their rightful place: Recognizing the God-given talents and potentialities of the lay faithful, we will, in the first place, listen more to their voice. Hence, we commit ourselves to establish Pastoral Councils in every diocese…”

Laity’s Rightful Place

        The statement is about what they plan to do in future (we will…. etc). Haven’t the Indian Bishops been listening so far? Haven’t they even established pastoral councils ordered by Vatican II 60 yeas ago? To their credit I must say they are fully honest in admitting this unlike the presumptuous statement of this CBCI’s theme: “Reformed Church (in the past) reforming Society” as if it is only the society, not the Church in dire need of reform. As far as “listening” is concerned, the collective months-long futile efforts of a group of Church citizens in Ernakulam, to get  a vertical dialogue started, widely  publicized in Almayasabdam, (website of Catholic Reformation Society) is proof of hierarchy’s firm intent to block all such efforts by closing their ears to all voices from below and to go ahead with their usual talking down to people, if and when they please. In this  how different are they from  all political parties people detest, for being long on promises and short on delivery?

        Vatican II happened some 60 years ago. But what about the reigning  Pope Francis who appeared on the scene last year and let loose a hornet’s nest? Yes his pastoral, not doctrinal, words and deeds, like “field hospital”,  save the “dying”, don’t waste time checking “cholesterol”  etc.,   became the stinging bees emerging from the hive.  The whole world, not merely Christians in most countries, were and are stung to the quick by these swirling bees. Nay they are causing drastic changes in many countries. If they have not caused even pin pricks on our bishops, they must be having Rhinoceros hides. Won’t they? Just take the case of survey on “Challenges family faces today” --   premarital sex, contraception, gays, divorce, cohabitation before marriage – which Pope ordered last October and many countries have already sent in results, but it is not even announced in India!

When they say “We the 187 member-bishops of the Catholic Bishops’ Conference of India” and ignore or callously exclude  the 99% of the  church made up of priests, religious and laity, aren’t they flaunting themselves, knowingly or unknowingly as the sole depositories of   power, authority  and know-how which they don’t have, as stated by  the Pope? Our traditional political parties have been doing this for the last 60 years -- promising the electorate soaps to get elected and ignoring them once  elected. It has caused the scandalous spurt in all sorts of corruption which has per force produced the rise of an Aam Aadmi party shaking up the whole political system in India.  How is it that Francis who appeared on the horizon far ahead of AAP as  champion of change identifying with the poor for the poor and as giant killer of a culture of comfort and posh living   has failed so miserably to make an impact on our Indian Bishops even after seeing fast changes for the better AAP is causing in all other wayward political parties  in secular society?

          What actually transpired during the one full week of CBCI deliberations, no one knows. It was all shrouded in total secrecy, scattering to the winds the command of Jesus for transparency, “I have spoken from house tops”... etc. They rather followed the example of Nicodemus who furtively met Jesus under cover of darkness. Of course all CBCI meetings of the past were not closed door sessions as I can vouch for it. This scribe for example was a regular invitee to report such assemblies when he was Editor of New Leader in Chennai. A write up on such historical happenings could be of benefit to highlight the role of the so-called Catholic press in India today. 

Police Protection for CBCI?

            Another striking feature that marked out this  Palai meet  as something singular, was the elaborate police protection sought and got from the Kerala state government. Collusion or collaboration between church and state, is the question debated. It could have been also been for a smooth Red Cross operation in a war zone. But I can’t think of any CBCI meet in India conducted under such elaborate police protection in my 79 years of life. One  justification that came to my mind was the reported news that some bishop in Kerala is actually travelling in bullet proof car. So to pre-empt  such suspected threats,  police security for bishops was made mandatory from start to finish, arrival point to departure, but especially for all varieties of public display of India’s Church royalties in their glittering royal regalia and fanciful or clownish head gears at functions like Civic Reception given to Bishops who are power wielders in  Church; for pilgrimage to the tomb of the First Saint Alphonsa at Bharanaganam, and journeys or outdoor picnics to lesser shrines.

            The media, visual and print, were splashed with their marching or group photos and reports of adulations lavished especially by the  political class.  Only one could hardly find anything about the spiritual issues they deliberated as moral leaders.  At the end, all are left in wonder what danger or security threat these messengers of peace had in mind. Compare it to Pope Francis’s trip to Brazil and his frequent running about in Vatican and outside without any police escort and that in any ordinary car, not a bullet proof one either. At least Cardinal Alancherry was seen once in a paper report with the picture of the Auto he was travelling in. That could be proof that the aam aadmi culture after all is beginning to trickle down among SMC hierarchy.

Church Citizens Demonstrate

         Finally  Palai meet turned out to  be a candid camera on big screen on  how too many Church Citizens in the Kerala were feeling quite uncomfortable, alienated, excluded and not listened to in their own Church. These are symptoms of unrest, resentment and even revolt in the Kerala church which now seems to have too many warring factions based on contentious issues like, Liturgy, Rite, church administration of parishes, schools, colleges, hospitals etc.

        The gap between Clergy and sections of vocal laity seems to be widening.  The latter   now describe themselves as Church Citizens on a par with any in the hierarchical ladder as the present pope wants them to be. Hasn’t  he for instance, ditched all careerists clambering to climb to the top rungs of the hierarchical ladder? These groups protest against their exclusion from decision making roles  in the Church. Given below date-wise are just four instances of faithful confronting the CBCI, seeking answers.

            1. On Feb. 2^nd already ahead of the CBCI meet, Joint Christian Council, a venture of various independent Kerala Christian organizations, presided by Sri. Lalan Tharakan met in Ernakulam and declared that the Palai CBCI without  proportionate participation of priests, religious and laity was null and void even according to Canon Law and much more according to the teaching and example of Pope Francis.

.            2.On  Feb.5^th the inaugural day of the CBCI   ‘Dalit Catholic Federation of India’ (DCFI) of  over 120  men and women conducted a march with mike and placards demanding  KCBC(Kerala Catholic Bishops Conference) and CBCI to  keep their promise to  give 39% reservation in school admission and jobs to  Dalit Christians in Catholic Educational institutions.  Their mikes were switched off and procession stopped at Kadappatoor temple, one km from CBCI site by two bus loads of   armed state police.

               3. On Feb.7^th a Knanaya Prayer Rally of over 500 men and women with placards, but silent and prayerful,  from Central Town Chapel was conducted to give a memorandum to Bishops to oust Kottayam diocese for practicing Endogamy. Copies of the memorandum had already been sent by post to all bishops in India, quite in advance. This procession also was stopped at Kadappatoor Temple by armed police.

              4.On Feb.8&9 a two day seminar by Catholic Citizens group (registered as Catholic Laymen’s association  in 1998) with 320 members – over 100 participated -- under the leadership of  Adv. M.L. George, met at High Court Junction, Ernakulam  in a Panthal, burned in public the present Canon Law,  drafted a new one for SMC and conduced a repeat of the Koonan Kurisu declaration protesting against the rejection of St.Thomas Church traditions, domination of Clergy, suppressing the voice of the laity and their participation in the management of the Church.

              It is said, soldiers in battle  fields  must do and die, while generals in their  cosy comfort must reason: Why? Groups  like the ones mentioned above, wounded in the battle field are raising questions for the generals turned doctors in the causality  on wheels of the field hospital, to reason why and prescribe timelya lasting treatment, not any quick-fix.

               That indeed is the  silver lining on the dark horizon. It is  this vibrant and living hope that is soothing, that we shall surely overcome all hurdles by the Lord’s Grace, that vertical dialogue on all pestering ailments would soon be started and  right remedy applied for  speedy recovery of all patients  in Syromalabar  Church  and Church in India.

: jkottoor@asianetindia.com,   Mob.9446219203