Fr. Kappen on the Church Quote 1
Decline of the Prophetic Movement and
Eclipse of the Historical Jesus
The decline of Christianity as a prophetic movement can be understood only within the framework of the dialectic of consciousness and being. At the level of consciousness, the most decisive factor was the non-fulfillment of the hope in the imminent coming of the Kingdom. The social order was not overthrown and the disprivileged continued their existence much the same way as before. This created among believers a crisis of consciousness, which some have called cognitive dissonance, meaning a “condition of distress and doubt stemming from the disconfirmation of an important belief”1 That the non-realization of the Kingdom called in question the very reason for the existence of the community may be gauged from the second letter of Peter: “First of all you must understand this, that scoffers will come in the last days with scoffing, following their own passions, and saying, ‘Where is the promise of his coming?’ For ever since the fathers fell asleep, all things have continued as they were from the beginning of creation” (2 Pt 3: 34). Under such conditions the community was impelled to reinterpret its faith with a view to bridging the gap between expectation and fulfillment. One form the new interpretation took, was to understand imminence in terms of divine time as distinct from human time. Thus Peter consoles himself and his readers with words, “But do not ignore this one fact, beloved, that with the Lord one day is as a thousand years, and a thousand years as one day” (2 Pt 3: 8). The more dominant form of reinterpretation consisted in viewing the reign of God as already come in the event of the resurrection of Jesus. The attempt at rationalization eventually led to the identification of Jesus with God himself, though the earliest kerygma did not go beyond affirming that “God was with him” (AA 10: 38). Of course, the community still entertained the hope that the Christ would come again to reconcile the world to God. But even that hope receded into the background and the focus of faith shifted to God already come in Jesus. From then onwards the center of the community was no more the God ahead but the God within the Church. From here it was but one step to identifying the Church with the reign of God;2 understandably so, since salvation was available to human beings here and now through faith in the risen Lord present within the Church. This had serious consequences for the self-understanding of the community. If the Church is the sphere in which alone salvation is available, people can be saved only if they are converted and join its fold. Thus began mission in the traditional sense aimed at expanding the boundaries of the Church or transplanting it in other countries. Mission, therefore, is the direct consequence of the decline of prophecy, of the loss of that hope in which Jesus lived and for which he died. No wonder, the withering away of prophecy and the emergence of mission saw the eclipse of the historical Jesus. [JCR 83, 29f]
From Divine Challenge and Human Response
Fr. Kappen on the Church
Decline of the Prophetic Movement and
Eclipse of the Historical Jesus
The decline of Christianity as a prophetic movement can be understood only within the framework of the dialectic of consciousness and being. At the level of consciousness, the most decisive factor was the non-fulfillment of the hope in the imminent coming of the Kingdom. The social order was not overthrown and the disprivileged continued their existence much the same way as before. This created among believers a crisis of consciousness, which some have called cognitive dissonance, meaning a “condition of distress and doubt stemming from the disconfirmation of an important belief”1 That the non-realization of the Kingdom called in question the very reason for the existence of the community may be gauged from the second letter of Peter: “First of all you must understand this, that scoffers will come in the last days with scoffing, following their own passions, and saying, ‘Where is the promise of his coming?’ For ever since the fathers fell asleep, all things have continued as they were from the beginning of creation” (2 Pt 3: 34). Under such conditions the community was impelled to reinterpret its faith with a view to bridging the gap between expectation and fulfillment. One form the new interpretation took, was to understand imminence in terms of divine time as distinct from human time. Thus Peter consoles himself and his readers with words, “But do not ignore this one fact, beloved, that with the Lord one day is as a thousand years, and a thousand years as one day” (2 Pt 3: 8). The more dominant form of reinterpretation consisted in viewing the reign of God as already come in the event of the resurrection of Jesus. The attempt at rationalization eventually led to the identification of Jesus with God himself, though the earliest kerygma did not go beyond affirming that “God was with him” (AA 10: 38). Of course, the community still entertained the hope that the Christ would come again to reconcile the world to God. But even that hope receded into the background and the focus of faith shifted to God already come in Jesus. From then onwards the center of the community was no more the God ahead but the God within the Church. From here it was but one step to identifying the Church with the reign of God;2 understandably so, since salvation was available to human beings here and now through faith in the risen Lord present within the Church. This had serious consequences for the self-understanding of the community. If the Church is the sphere in which alone salvation is available, people can be saved only if they are converted and join its fold. Thus began mission in the traditional sense aimed at expanding the boundaries of the Church or transplanting it in other countries. Mission, therefore, is the direct consequence of the decline of prophecy, of the loss of that hope in which Jesus lived and for which he died. No wonder, the withering away of prophecy and the emergence of mission saw the eclipse of the historical Jesus. [JCR 83, 29f]
From Divine Challenge and Human Response
Fr. Kappen on the Church
പിഴച്ചുപോയ കണക്കുകൂട്ടല്
ReplyDeleteനേരത്തെ സൂചിപ്പിച്ചതുപോലെ, തന്റെ സാമുദായികാന്തരീക്ഷം യേശുവിന്റെ വ്യക്തിത്വത്തെയും ചിന്തയേയും സാരമായി സ്വാധീനിച്ചിരുന്നു. ആദ്യ നൂറ്റാണ്ടില് പലസ്തീനയിലെങ്ങും പടര്ന്നുപിടിച്ച ചിന്തയായിരുന്നു ലോകാവസാനം അടുത്തുവരുന്നു എന്നത്. ചാവുകടലിന്റെ തീരത്തുനിന്ന് കണ്ടെടുത്ത, ഇപ്പോള് പ്രഖ്യാതമായ, ഖുംറാന് ചുരുളുകള് ഇതിനു തെളിവ് തരുന്നുണ്ട്. ഏതാണ്ട് നാലായിരം അംഗങ്ങളുണ്ടായിരുന്ന ഈ മതവിഭാഗത്തില് ധനസമ്പാദനം, വിവാഹം തുടങ്ങിയവ അര്ത്ഥശൂന്യമായി കരുതപ്പെട്ടിരുന്നു. ഉടനെതന്നെ അവസാനിക്കാന് പോകുന്ന ലോകത്ത് ഇവകള്ക്ക് എന്തു പ്രസക്തി എന്നതായിരുന്നു ഇതിനു പിന്നില്. പണത്തെയും അധികാരത്തെയും കുടുംബബന്ധങ്ങളെയുംപറ്റിയൊക്കെ യേശു ചിന്തിച്ചിരുന്നതും പഠിപ്പിച്ചിരുന്നതും ഇതിനു സമാനമായ രീതിയിലായിരുന്നു. ദൈവം ഉടനെതന്നെ പ്രപഞ്ചത്തില് ഇടപെട്ട്, തിന്മയെ തോല്പ്പിച്ച്, തന്റെ തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവര്ക്കായി സ്വതന്ത്രവും സന്തുഷ്ടവുമായ രാജ്യം വരുത്തിത്തീര്ക്കുമെന്ന വിശ്വാസത്തിലാണ് യേശുവും ജീവിച്ചത്. അന്നത്തെയറിവുവച്ച്, പ്രപഞ്ചം ഭൂമിയെ കേന്ദ്രീകരിച്ചതും അതിലെ സംഭവങ്ങളെല്ലാം മനുഷ്യര്ക്കായുള്ളതും, മനുഷ്യരില്തന്നെ യഹൂദര് പ്രത്യേകം തിരഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവരും ബാക്കിയുള്ളവര് തഴയപ്പെട്ടവരുമായിരുന്നു. യേശു സങ്കല്പിച്ചെടുത്ത ഉപമകളില് പലതും ഇത്തരം ആശയങ്ങള് പകര്ന്നുകൊടുക്കാന് ഉതകുന്നവയായിരുന്നു. അവസാനനാളുകളെപ്പറ്റി ദാനിയേലിന്റെ പുസ്തകത്തില് വളരെ കാവ്യാത്മകമായി കുറിച്ചിരുന്നവ അദ്ദേഹം എടുത്തുപയോഗിച്ചു. (മ.11, 21-24; മാര്ക്ക് 9,1; 13,30;16,28; ലൂ.10,13-15; 17,29)
എന്നാല്, സംഭവിച്ചതോ? യേശു പ്രവചിച്ച ലോകാവസാനം വന്നെത്തിയില്ല. യേശുവും അപ്രതീക്ഷിതമായി മണ്മറഞ്ഞപ്പോള് അദ്ദേഹത്തിന്റെ രണ്ടാംവരവിനായി ശിഷ്യന്മാര് കുറേക്കാലം കാത്തിരുന്നു. അതും സാക്ഷാത്ക്കരിക്കാതെ പോകയും, അതേ തുടര്ന്ന്, ശിഷ്യന്മാരും മരിച്ചുകഴിഞ്ഞതോടെ, ബാക്കിയുള്ളവര്ക്ക് തങ്ങളുടെ കാഴ്ചപ്പാടുകള് മൊത്തത്തില് തിരുത്തി വ്യാഖ്യാനിക്കേണ്ടിവന്നു. ഒരിക്കല്പോലും താന് ലോകരക്ഷകനാണെന്നോ യഹൂദരുടെ രാജാവാണെന്നോ കരുതിയിട്ടും പറഞ്ഞിട്ടുമില്ലാതിരുന്ന യേശുവിനെ അവര് അതിമാനുഷനായ ദൈവസുതനും, സകല മഹിമയോടും സ്വര്ഗ്ഗത്തില് വാഴുന്ന ദൈവത്തിന്റെ കുഞ്ഞാടും, മേഘങ്ങളില് ഇനിയുമൊരിക്കല് വരാനിരിക്കുന്ന വിധിയാളനുമൊക്കെയായി ചിത്രീകരിക്കാന് തുടങ്ങി. ഇത്തരം വ്യാഖ്യാനങ്ങളുടെ സമാഹാരമാണ് യോഹന്നാന്റെ സുവിശേഷവും വെളിപാടെന്ന പുസ്തകവും. എന്നാല് ആദ്യക്രിസ്തീയര്ക്ക് ലോകാവസാനം വീണ്ടും വീണ്ടും മുന്നോട്ടു മാറ്റി പ്രതിഷ്ഠിക്കേണ്ടി വന്നു. പോളിന്റെ കത്തുകളില് ഈ പ്രക്രിയ തുടങ്ങിയതായി കാണാം. രണ്ടാം വരവിന്റെ കാര്യത്തിലും ആശയറ്റപ്പോള്, ഇനിയതൊന്നുമല്ല പ്രധാനം, മരിച്ചെഴുന്നേറ്റ യേശു നിത്യസാന്നിദ്ധ്യമായി നമ്മോടൊപ്പമുണ്ട്, അവസാനവിധിയെന്നാല്, അതിപ്പോള് തന്നെയാണ്, രക്ഷയോ നാശമോ എന്നതു ഓരോരുത്തരുടെയും ഇപ്പോഴുള്ള, സ്വന്തം തീരുമാനമാണ് എന്നൊക്കെയുള്ള അസ്ഥിത്വപരമായ യുക്തിവരെയെത്തി, വിശ്വാസവ്യാഖ്യാനങ്ങള്.
ക്രിസ്തുവര്ഷം 68 ല് വെസ്പാസ്യന് ചക്രവര്ത്തി ഖുംറാന് സമൂഹത്തെ നശിപ്പിച്ചു. സഭയോ, എന്നാല്, ഭൌതികശക്തികളുമായി കൈകോര്ത്തുകൊണ്ട് ഭൂമിയില് തന്നെ വേരുറപ്പിച്ചു. അവസാന നാളുകളെപ്പറ്റിയുള്ള ചിന്തക്ക് പിന്നെ സ്ഥാനമില്ലാതായി. സഭയുടെ വിപുലീകരണത്തിനും കെട്ടുറപ്പിനുമായുള്ള കാര്യങ്ങളിലായി തുടര്ന്നുള്ള ശ്രദ്ധ മുഴുവന്. ഒരു സംഘടനക്കോ സ്ഥാപനത്തിനോ, അവയെ ഉറപ്പിച്ചു നിറുത്തുന്ന നിയമസംഹിതക്കോ മനസ്സില് സ്ഥാനമില്ലാതിരുന്ന യേശുവിന്റെ വചനങ്ങളായി സഭയുടെ ഭാവിയെ തുണയ്ക്കുന്ന രീതിയില്, പലതും എഴുതിച്ചേര്ക്കപ്പെട്ടു. അപ്പോസ്തോലരില് ഒരാള് പ്രമാണിയാക്കപ്പെടുന്നതും ആ പാറയില് പള്ളി പണിയപ്പെടുന്നതുമൊക്കെ ഇത്തരം തുടര്ചിന്തകളുടെ ഭാഗമായിരുന്നു. പിന്തുടര്ച്ച സഭയില് പ്രധാന വിഷയമായിത്തീര്ന്നു. പിന്നീങ്ങോട്ടു സംഭവിച്ചതൊന്നും യേശു സ്വപ്നത്തില്പോലും വിചാരിച്ചിരുന്നതായിരുന്നില്ല.
- See more at: http://znperingulam.blogspot.ch/2010/09/blog-post_221.html#sthash.7aJOIFbv.dpuf