ജോസഫ് മറ്റപ്പള്ളി
(സീറോ മലബാർ സഭാംഗങ്ങളുടെ കേരളത്തിനു പുറത്തേക്കുള്ള കുടിയേറ്റത്തിനു ദശാബ്ദങ്ങളുടെ പഴക്കമുണ്ട്. പ്രതികൂല സാഹചര്യങ്ങളിലും തങ്ങളുടെ വിശ്വാസം അവർ കാത്തു സൂക്ഷിച്ചു. അവരുടെ വിശ്വാസപരമായ എല്ലാ ആവശ്യങ്ങളും സമീപത്തുണ്ടായിരുന്ന ലത്തീൻ വൈദികർ നിർവ്വഹിച്ചു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു. സീറോ മലബാർ സഭ സ്വയംഭരണാവകാശം (പരിമിതമാണെങ്കിലും) വത്തിക്കാനിൽ നിന്നു നേടിയതിനു ശേഷം, ഇവിടെ വ്യാപകമായ പരിഷ്കാരങ്ങൾ നടപ്പിൽ വരുത്തി. അതിലൊന്നായിരുന്നു സഭാ സ്വത്തുക്കളുടെ ഉടമസ്ഥാവകാശം യഥാർത്ഥ ഉടമകളിൽ നിന്നെടുത്തുമാറ്റിയതും നടത്തിപ്പുകളുടെ സുതാര്യത നഷ്ടപ്പെട്ടതും. സഭാധികാരികൾക്കു കിട്ടിയ അമിതാധികാരവും വിശ്വാസികൾ നൽകിയ അമിത ബഹുമാനവും വൈദികവൃത്തിയിലേക്കു യുവാക്കളെ ആകർഷിക്കാൻ ഒരു വലിയ കാരണമായിരുന്നു - ഇന്നും അതങ്ങിനെത്തന്നെ തുടരുന്നു.
സഭാധികാരികൾ, സഭയുടെ വളർച്ചയെന്നു പറഞ്ഞാൽ ഭൗതിക സമ്പത്തുകളുടെ മേനിയാണെന്നു ധരിച്ചുവശായി നമ്മുടെ പൈതൃക ദേവാലയങ്ങളെ ഇടിച്ചു നിരപ്പാക്കി. സെ. പീറ്റേഴ്സ് ബസിലിക്കായെപ്പോലും വെല്ലാൻ പോന്ന ദേവാലയങ്ങളുടേയും പാരീഷ് ഹാളുകളുടേയും ഷോപ്പിങ് കോമ്പ്ലക്സുകളുടേയും നിർമ്മാണങ്ങളുടെ ഒരു പരമ്പരയാണ് തുടർന്നങ്ങോട്ടാരങ്ങേറിയത്. പണം തികയാതെ വന്നപ്പോൾ രൂപതകൾ കണ്ട ഒരുപായമായിരുന്നു വിദേശ കത്തോലിക്കരുടെ സേവനാർത്ഥം വൈദികരെ വിദേശത്തേക്കയക്കൽ. പാരമ്പര്യത്തിലൂടെ മാത്രമേ ക്രിസ്തുവിനേക്കാണാവൂയെന്നവർ പഠിപ്പിച്ചു; കരിസ്മാറ്റിക്കുകാരും ഇതു തന്നെ ആവർത്തിച്ചപ്പോൾ, ആരാധനാക്രമത്തിലെ പ്രർത്ഥനകളും ഇതിൻ പ്രകാരമായപ്പോൾ തെറ്റിദ്ധരിക്കപ്പെടാൻ ആയിരക്കണക്കിനു വിശ്വാസികളുണ്ടായി. അവിടെയെല്ലാം പിരിവുകളും വ്യാപകമായി, നിർമ്മാണങ്ങളും നടന്നു, എപ്പാർക്കികളും രൂപതകളുമുണ്ടായി, അവ നോക്കാൻ പ്രത്യേക വിസിറ്റേറ്ററുകളുമുണ്ടായി. എവിടെയെല്ലാം സീറോ മലബാർ പോയിന്റുകളുണ്ടൊ അടുത്തുള്ള കേരളകത്തോലിക്കാ പ്രവാസികളെല്ലാം അവിടെ നിർബന്ധമായും ചേർന്നിരിക്കണമെന്നതു റോമിന്റെ തന്നെ നിർദ്ദേശമാണെന്നും വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെട്ടു. വിഷമിച്ച കാലത്ത് ഒരു ചില്ലിപ്പൈസായുടെ പോലും സഹായം ചെയ്യാതിരുന്ന സീറോ മലബാർ സഭ, പ്രവാസികളുടെ സമ്പന്നതെയെ ചൂഷണം ചെയ്യാൻ ഒരു മടിയും കാണിച്ചില്ല.
ഇതു ശരിയല്ലെന്നു പറയാൻ ധാരാളം ആളുകളുണ്ടായിരുന്നെങ്കിലും അവരെയൊക്കെ ഒതുക്കാൻ സഭാധികാരികളുടേ തന്ത്രങ്ങൾക്കു കഴിഞ്ഞു - ഉദാഹരണങ്ങൾ ധാരാളം. കേരളത്തിനു പുറത്ത് സീറോ മലബാർ രൂപതകളുണ്ടായപ്പോഴും എല്ലായിടത്തു നിന്നും എതിർപ്പുകളുമുണ്ടായിരുന്നു. പക്ഷെ, വിശ്വാസികൾ നീതിക്കുവേണ്ടി നടത്തിയ പോരാട്ടത്തിൽ നിർണ്ണായകഫലം നേടാൻ കഴിഞ്ഞതു ഡൽഹിയിലെ ധീരരും മാന്യരുമായ കേരള കത്തോലികർക്കു മാത്രം. അവർ വത്തിക്കാനു പരാതി അയച്ചു - വത്തിക്കാനിൽ നിന്നു കിട്ടിയ മറുപടി വായിച്ചാൽ പ്രവാസികത്തോലിക്കരെ സഭാ നേതൃത്വം എത്രമാത്രം തെറ്റിദ്ധരിപ്പിക്കുകയായിരുന്നുവെന്നു കാണാം.
ഫരീദാബാദ് അതിരൂപത (വത്തിക്കാന്റെ രേഖകളിൽ 'എപ്പാർക്കി') ഡൽഹി അതിരൂപതയുമായി ചേർന്നിറക്കിയ സംയുക്ത ഇടയലേഖനപ്രകാരം ഡൽഹിയിലുള്ള എല്ലാ കേരള കത്തോലിക്കരും നിർബന്ധമായും അകലെയുള്ള ഫരീദാബാദ് രൂപതയുടെ കീഴിൽ വരുമായിരുന്നു. ഇതിനെ ഡൽഹി കത്തോലിക്കർ ഒന്നടങ്കം എതിർത്തു. ചർച്ചകൾ പലതു പദ്ധതിയിട്ടെങ്കിലും ഫരീദാബാദ് രൂപത ക്രിയാത്മകമായി ഒന്നിനോടും പ്രതികരിച്ചില്ല. പ്രതിക്ഷേധം ശക്തമായപ്പോൾ മാർ ഭരണിക്കുളങ്ങര പറഞ്ഞത് വേണമെന്നുള്ളവർ വന്നാൽ മതിയെന്നാണ്. ലത്തീനിൽ തുടരുന്നവർ പിന്നിങ്ങോട്ടു വന്നാൽ സ്വീകരിക്കില്ലെന്നു തന്നെയാണദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചത്. ഈ തർക്കത്തിന്റെ ഇടയിൽ ഒത്തുകല്യാണത്തിന്റെ തലേന്ന് ബന്ധപ്പെട്ട കുറി വാങ്ങാൻ ഒരു ഡൽഹി വിശ്വ്വാസിക്കു വിമാനത്തിൽ കേരളത്തിൽ വന്നു പോകേണ്ടി വന്നു. വിശ്വാസികളുടെ ബുദ്ധിമുട്ടുകൾ ആരും ഒരിക്കലും കണക്കിലെടുക്കുന്നില്ല. ഇതാണ് കത്തോലിക്കാസഭയെ വലിയ ഒരു തകർച്ചയിലേക്ക് നയിക്കുന്നതെന്ന് പറയാതെ വയ്യ. ഡൽഹിയിലെ പരാതിക്കാർക്കു വത്തിക്കാനിൽ നിന്നും പരി. സിംഹാസനം നൽകിയ കത്തും അതിന്റെ മലയാളം തർജ്ജമയും (ഞാൻ ചെയ്തത്), ഓരോ വാചകത്തിന്റെയും വ്യാഖ്യാനവും (Laity4Unity Coordinating Group - Delhi നൽകിയത്) ക്രമാനുസൃതം താഴെക്കൊടുക്കുന്നു)
Understanding the Rome “Instruction” of January 2016 on the Syro-Malabar
issue
Background (for your
understanding):
What our
Petition of 24 May 2014 had asked for.
First,
we prayed that His Holiness would expand the scope and maintain the
spirit of the indult issued by St. John Paul II, for Mumbai in 1993 by issuing
unequivocal rulings that apply to all migrants, not only in Delhi but all over
the world.
Second, we prayed that the spirit of
the Indult issued in Mumbai 1993 be extended to Delhi immediately. In short,
that His Holiness paternally guide the two Archbishops to consider withdrawing
altogether the JPL of 1 November 2013. This was an interim prayer, the final
petition begins at no. 3 below; as we did not know if the Church would take such
an over-riding decision as requested at No. 3 below in the very first instance.
Third (and this was the substantive
petition), w3 prayed His Holiness promulgate a universal edict that no one may
pass any law, develop any policy or prescribe any procedure that will erect
legalistic or bureaucratic barriers between one church and another. “Unity”,
must not be destroyed on grounds of “diversity”
…………………………………………………….
Instruction
of the congregation for the oriental churches
Concerning
the request of some faithful of the Syro-Malabar Church residing in Delhi
To be
permitted to receive the sacraments in the Latin Church
___________________________
For many years, the Archdiocese of Delhi has generously provided for the
pastoral care of the Syro-Malabar faithful living within the confines of that
ecclesial circumscription. Consequently, it is not surprising that some
members of this Oriental Church, having lived for a long time in a Latin
ecclesial context, should experience a sense of disorientation after the
erection of the Eparchy of Faridabad of the Syro-Malabar faithful.
Nevertheless, the situation can be happily managed, even within the
framework of existing law, if all concerned act with mutual understand and
respect.
In the first place it could be useful
to recall a few juridical points of reference. There does not exist a
general right to choose one’s rite; rather, there is a duty to follow one’s own
rite insofar as possible (cfr. CCEO can.40 §3 and can.35). However,
situations arise in which the request to pass to another Church sui iuris
is comprehensible. In the case at hand, the Bishops concerned are ready
to facilitate the passage for anyone desiring it, and the assent of the
Apostolic See may be presumed (cfr CCEO can.32 §2). Care should be taken
to register all such transfers accordingly to CCEO can.37.
Some faithful of the Syro-Malabar
Church, who experience difficulties participating in the parish of their own
Church sui iuris, do not wish to pass over the Latin Church: this is
most understandable and even praiseworthy, in the light of what has been
recalled above. Such persons may exercised their right to participate in
the liturgical functions of any church sui iuris (cfr. CCEO can.403 §1, CIC
can.923). The Code of Canon Law of the Latin Church emphasises that the
custom of receiving the sacraments in a given Church sui iuris does not imply
ascription to it (CIC can.112 §2).
Consequently, a Syro-Malabar
faithful, who, in force of the law itself, is a member of the Syro-Malabar
parish where he has domicile (CCEO can. 280 §1), can remain fully involved in
the life and activities of eh parish of the Latin Church. Both the
pastors are called to understand the delicate situation of such persons and to
facilitate the tranquil and serene prosecution of their life of faith.
In practice, this requires that the
Latin pastor, who substitutes for the faithful’s legitimate pastor, fulfil what
is established by law for the following sacraments: baptism, confirmation and
marriage. For baptism, the Latin pastor will request permission from the
Oriental pastor (cfr. CCEO can.677 §1, 678 and 683). The registration of
the baptism is to be made in the Baptismal Register of the Latin parish,
specifying the membership in the Syro-Malabar Church. Moreover, the Latin
pastor will send to the Oriental pastor a certificate of the baptism for
notification. The same process regards confirmation. As for
marriage, the Latin pastor is the competent minister as long as one of the two
parties is Latin. If, instead, the marriage concerns two Orientals, the
Latin pastor will request delegation ad validitatem from the Oriental pastor.
In the case of mixed marriage or disparity of cult, the competent
Hierarch is the Oriental. In all these cases, the Latin pastor will send
a notification to the Oriental pastor. Such inner-ecclesial collaboration
should take place with respect, solicitude and promptitude, having the
spiritual good of the faithful as the final goal.
The Members of the Synod of Bishops
of the Syro-Malabar Church will ask of their Priests the same spirit of willing
collaboration whenever a Syro-Malabar faithful who frequents a Latin parish in
Delhi request or participates in the above- mentioned sacraments in Kerala.
Documentation based upon the register (e.g. “free state certificate”)
will be accepted from either the Syro-Malabar pastor or the Latin Pastor of the
place of baptism. If other attestations are needed (for example, that the
person is currently practicing), these should be given by the Latin pastor of
the parish frequented by the individual.
In sum, the faithful ascribed to the
SM church residing in the territory of the Eparchy of Faridabad are subject to
the Eparchial Bishop of that ecclesial Circumscription, even if, in practice,
they frequent Latin parishes. Nonetheless, let them rest assured that
their situation is understandable and their motivations respected. All
should take care so that these persons do not feel excluded from full
involvement in the Latin parish or slighted by the SM parish. On their
part, a joyful acceptance of the ecclesial norms is requested, for these serve
to foster the harmonious coexistence of the faithful of the various sui iuris
Churches in India.
This Congregation, keeping in mind
the necessities of the faithful and observing the current canonical norms,
confident of the pastoral solicitude of the Pastors, both the Latin and
Syro-Malabar, considers it neither necessary nor opportune to grant particular
indults of a general character.
Vatican City, 28 January 2016
Signed,
Leonardo
Card. Sandri
Prefct
Signed
Cyril
Vasil’, S.J.
Archbishop
Secretary
......................................................................
മലയാളം വിവർത്തനം
ലത്തീൻ റീത്തിന്റെ കീഴിലുള്ള പള്ളികളിൽ നിന്നും തുടർന്നും കൂദാശകൾ സ്വീകരിക്കാൻ അനുവദിക്കണമെന്നാവശ്യപ്പെട്ട ഡൽഹി നിവാസികളായ സീറോ-മലബാർ സഭാവിശ്വാസികൾക്ക് പൗരസ്ത്യസഭകൾക്കായുള്ള വത്തിക്കാൻ തിരുസംഘം നൽകുന്ന നിർദ്ദേശങ്ങൾ:
നിരവധി വർഷങ്ങളായി, സ്വന്തം ഔദ്യോഗിക ഭരണപരിധിക്കുള്ളിലായിരുന്ന (the confines of that ecclesial circumscription) സീറോ-മലബാർ സഭാംഗങ്ങളുടെ വിശ്വാസപരമായ ആവശ്യങ്ങൾ, ഡൽഹി അതിരൂപത സുമനസ്സോടെ നിർവ്വഹിച്ചുപോന്നു. സന്ദർഭവശാൽ, സീറോ-മലബാർ വിശ്വാസികളുടേതു മാത്രമായി ഫരിദാബാദിൽ ഒരു എപ്പാർക്കി സ്ഥാപിക്കപ്പെട്ടപ്പോൾ, ലത്തീൻ പശ്ചാത്തലത്തിൽ ഏറേക്കാലമായി വിശ്വാസജീവിതം നയിച്ചുപോന്ന കുറച്ചുപേർക്കെങ്കിലും ഒരു അഭിവിന്യാസനഷ്ടം (disorientation) തോന്നിയെങ്കിൽ അതിൽ ഒട്ടും അതിശയോക്തി തോന്നേണ്ട കാര്യമില്ല. ശ്രദ്ധേയമായ കാര്യം, ബന്ധപ്പെട്ട എല്ലാവരും പരസ്പര ധാരണയോടും ബഹുമാനത്തോടുംകൂടെ സഹകരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ, തൽസംബന്ധമായി ഉടലെടുത്ത പ്രശ്നങ്ങൾ നിലവിലുള്ള നിയമങ്ങളുടെ സഹായത്തോടെ പരിഹരിക്കാവുന്നതേയുള്ളൂ എന്നതാണ്.
ആദ്യം, ഇവിടെ പ്രസക്തമായിട്ടുള്ള ഭരണഘടനാപരമാ
സീറോ-മലബാർ റീത്തിൽപ്പെട്ട, സ്വന്തം (the parish of their own Church sui iuris,) സഭയിലെ പള്ളികളിൽ പങ്കുചേരാൻ ബുദ്ധിമുട്ടനുഭവിക്കുന്ന കുറെ വിശ്വാസികൾ ലത്തീൻ പള്ളിയിൽ നിന്നും മാറി പോരാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നില്ലായെന്ന് എടുത്തിരിക്കുന്ന നിലപാട് മനസ്സിലാക്കാവുന്നതെയുള്ളു; എന്നു മാത്രമല്ല, മുകളിൽ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നടപടിക്രമാനുസൃതം അത് അഭിനന്ദനാർഹവുമാണ്. അങ്ങനെയുള്ള ആളുകൾ അവർക്കിഷ്ടമുള്ള ഏതെങ്കിലും പള്ളിയിലെ ശുശ്രൂഷകളിൽ പങ്കെടുക്കട്ടെ - sui iuris (cfr. CCEO can. 403 §1, CIC can. 923). ലത്തീൻ റീത്തിനെ ബാധിക്കുന്ന കാനോൺ നിയമപ്രകാരം ആ റീത്തിൽ നിന്നും കൂദാശകൾ സ്വീകരിക്കുന്നവർ അതിനു വിധേയരായവർ മാത്രമായിരിക്കണമെന്നില്ല (CIC can.112 §2).
ഇതനുസരിച്ച്, നിയമാനുസൃതം ഏതെങ്കിലുമൊരു സീറോ-മലബാർ ഇടവകയിൽപ്പെട്ട ഒരു വിശ്വാസിക്ക്, പ്രവാസിയായിരിക്കെ, (CCEO can. 280 §1) അവനായിരിക്കുന്ന ലത്തീൻ പള്ളിയിലെ എല്ലാ കാര്യങ്ങളിലും പൂർണ്ണമായി ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കാൻ കഴിയും. ഇത്തരം ഒരു സാഹചര്യത്തിന്റെ ദൗർബല്യം മനസ്സിലാക്കി രണ്ടു വിഭാഗത്തിൽപ്പെട്ട സഭാ ശുശ്രൂഷകരും വ്യക്തിയുടെ വിശ്വാസജിവിതത്തിന്റെ വളർച്ച ലക്ഷ്യമാക്കി പ്രവർത്തിക്കേണ്ടതാണ്.
ഫലത്തിൽ, ഈ വ്യക്തിയുടെ നിയമാനുസൃതമുള്ള സഭാ മേലധികാരികളിൽ നിന്ന് ലഭിക്കേണ്ടിയിരുന്ന മാമ്മോദീസാ, സ്തൈര്യലേപനം, വിവാഹം എന്നീ കൂദാശകൾ ലത്തീൻ റിത്തിലെ വൈദികൻ നിർവ്വഹിക്കേണ്ടതാണ്. മാമ്മോദീസായുടെ കാര്യത്തിൽ ലത്തീൻ മേലധികാരി പരാമർശിക്കപ്പെട്ട പൗരസ്ത്യ സഭാധികാരികളോട് അനുവാദം ചോദിക്കേണ്ടതുണ്ട് (cfr. CCEO can.677 §1, 678 and 683). മാമ്മോദീസാ, ലത്തീൻ പള്ളിയിൽ തന്നെ, സീറോ മലബാർ അംഗം എന്ന സൂചനയോടെ രജിസ്റ്റർ ചെയ്യണം. മാത്രമല്ല, ലത്തീൻ മേലധികാരി മാമ്മോദിസാ സർട്ടിഫിക്കറ്റിന്റെ പകർപ്പു ബന്ധപ്പെട്ട പൊരസ്ത്യസഭാമേലധികാരിക്ക് അയച്ചു കൊടുക്കേണ്ടതുമാണ്. ഇതേ നടപടിക്രമം തന്നെയാണ് സ്തൈര്യലേപനത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും അനുവർത്തിക്കേണ്ടത്. വിവാഹത്തിന്റെ കാര്യത്തിൽ, കക്ഷികളിലൊരാൾ ലത്തീൻ റീത്തിലുള്ളതാണെങ്കിൽ തീരുമാനം എടുക്കാനുള്ള പൂർണ്ണമായ അധികാരം ലത്തീൻ സഭാധികാരിക്കു തന്നെയായിരിക്കും. അതേ സമയം, വിവാഹം രണ്ടു പൗരസ്ത്യ റീത്ത് അംഗങ്ങൾ തമ്മിലുള്ളതാണെങ്കിൽ, ലത്തീൻ പാസ്റ്റർ പൊരസ്ത്യ റീത്തധികാരികളിൽ നിന്നും അനുവാദവും ബന്ധപ്പെട്ട രേഖകളും വാങ്ങിയിരിക്കേണ്ടതാണ്. മിശ്രവിവാഹത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും അന്തിമ തീരുമാനം പൊരസ്ത്യ റീത്തിലെ മേലധികാരിയുടേതായിരിക്കും. ചുരുക്കത്തിൽ, എല്ലാ സാഹചര്യങ്ങളിലും ലത്തീൻ പാസ്റ്റർ പൊരസ്ത്യ സഭാധികാരിയെ വിവരം അറിയിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ഈ സഭാതല സഹകരണം വിശ്വാസിയുടെ ആത്മീയ വളർച്ച ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യമായെടുത്ത്, പരസ്പര ബഹുമാനത്തോടെയും ഉത്തരവാദിത്വത്തോടെയും സമയബന്ധിതമായി ബന്ധപ്പെട്ടവർ നടപ്പാക്കിക്കൊടുക്കേണ്ടതാണ്.
ഡൽഹിയിൽ ലത്തീൻ റീത്തിൽ ആയിരിക്കുന്ന ഒരു സീറോ -മലബാർ വിശ്വാസി, മേൽപ്പറഞ്ഞ എതെങ്കിലും കൗദാശികാവശ്യം കേരളത്തിൽ ആവശ്യപ്പെടുകയോ അതിൽ സംബന്ധിക്കുകയോ ചെയ്യുമ്പോൾ, സഹകരണമനോഭവത്തോടെ അതു ചെയ്തുകൊടുക്കാൻ സീറോ-മലബാർ സഭയുടെ മെത്രാൻസമിതി, തങ്ങളുടെ കീഴിലുള്ള വൈദികരോട് നിഷ്കർഷിക്കേണ്ടതുമുണ്ട്. മാമ്മോദീസാ രജിസ്റ്റർ പ്രകാരമുള്ള അംഗത്വാവസ്ഥയെ (e.g. “free state certificate”) അടിസ്ഥാനമാക്കിയുള്ള സർട്ടിഫിക്കറ്റുകൾ ഇരു കൂട്ടരും അംഗീകരിച്ച് സ്വീകരിക്കേണ്ടതാണ്. കൂടുതൽ വ്യക്തത ആവശ്യമായി വരുന്ന സന്ദർഭങ്ങളിൽ, വ്യക്തി ഉൾപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ലത്തീൻ പള്ളിയിലെ അധികാരിയാണ് അതിനാവശ്യമായ രേഖകൾ തയ്യാറാക്കേണ്ടത്.
ചുരുക്കത്തിൽ, ഫരിദാബാദ് രൂപതയുടെ ഔദ്യോഗികാതിർത്തിയിൽ താമസിക്കുന്ന സീറോ-മലബാർ സഭാംഗങ്ങൾ, അവർ ആശ്രയിക്കുന്നത് ഏതെങ്കിലും ലത്തീൻ പള്ളി ആയിരുന്നാലും, ഫരിദാബാദ് എപ്പാർക്കി മെത്രാന്റെ കീഴിൽ തന്നെയായിരിക്കും തുടരേണ്ടത്. അവരുടെ സാഹചര്യം മനസ്സിലാക്കുകയും അവരുടെ ഉദ്ദേശ്യത്തെ ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്തു കൊണ്ട്, അവരെ ലത്തീൻ ഇടവകയുടെ കാര്യങ്ങളിൽ നിന്നൊഴിവാക്കുകയാണെന്നോ സീറോ മലബാർ സഭ അവരെ നിർവ്വീര്യരാക്കുകയാണെന്നോ വരുത്തിതീർക്കാതിരിക്കാൻ എല്ലാവരും ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്.
രണ്ടു റീത്തിന്റെ കാര്യത്തിലും ഇപ്പോഴുള്ള നടപടിക്രമങ്ങൾ പാലിച്ചുകൊണ്ട് തന്നെ, സഭാംഗങ്ങളുടെ ആവശ്യങ്ങൾ അവസരോചിതമായി നിറവേറ്റുന്ന കാര്യത്തിൽ പൊതു സ്വഭാവമുള്ള എന്തെങ്കിലും ഒഴിവ് ഇപ്പോഴുള്ള നിയമങ്ങളിൽ വരുത്തേണ്ടതില്ലെന്നും ഈ തിരുസംഘം കരുതുന്നു.
വത്തിക്കാൻ സിറ്റി
28 ജനുവരി 2016 ഒപ്പ്
കർദ്ദിനാൾ ലെയനാർഡോ സാന്ദ്രി
ഒപ്പ്
..............................................................................
വാചകാനുവാചക വ്യാഖ്യാനം (Laity4Unity)
The Rome Document (text)
The Title of the Document
“Instruction of the congregation for the oriental
churches
Concerning the request of some faithful of the
Syro-Malabar Church residing in Delhi
To be permitted to receive the sacraments in the
Latin Church
Our Comments and Explanations
This document came by mail (hard copy) and was
addressed explicitly to the two Bishops who signed the Joint Pastoral Letter
(JPL). In its body, it also addressed the SM Synod, as we will show. It is
signed by Leonardo Cardinal Sandri, Prefect of the Congregation for the
Oriental Churches.
Please note: the document is an “Instruction” to all of them. It is not an “idea” or a “suggestion”; it is not a “proposal”; it is not a “concept note for discussion”. It is not a “subject for debate” by the bishops concerned or by the SM Synod. It is explicitly an “Instruction” to them. What does that mean?
In any hierarchy, an “instruction” to someone, coming from a person that has authority over that someone, is a command. It is a command from the Congregation for the Oriental Churches, the supreme authority under the Holy Father, on this issue.
This “Instruction” directly concerns “the request of some faithful of the Syro-Malabar church who reside in Delhi, to be permitted to receive the sacraments in Latin Church.” In other words, it is issued in response to our Petition of 24 May 2014.
………………………………………………………………….
The Rome Document (text)
For many
years, the Archdiocese of Delhi has generously provided for the pastoral care
of the Syro-Malabar faithful living within the confines of that ecclesial
circumscription. Consequently, it is not surprising that some members of
this Oriental Church, having lived for a long time in a Latin ecclesial
context, should experience a sense of disorientation after the erection of the
Eparchy of Faridabad of the Syro-Malabar faithful. Nevertheless, the
situation can be happily managed, even within the framework of existing law, if
all concerned act with mutual understanding and respect.
Our Comments and Explanations
Recognizing the role that all of us know that the
Latin Archdiocese of Delhi has played in our spiritual development over a
century or so, the Church also finds it quite understandable, “not surprising”,
that we have “a sense of disorientation” with the coming of the SM eparchy -
the same phrase used in the indult of Bombay.
[Here we will not go into the finer points
of Canon Law, which we quoted in our Petition, and under which we argued that
the SM Church having come to Delhi 103 years after the latter’s establishment,
forfeited its “rights” over us the moment the period crossed 100 years. Leaving
aside this legalistic issue, the Church understands our “sense of disorientation”
and we are happy to leave it at that.]
What is critical here is that the
Church emphasizes that “even within the framework of existing law” this problem “can be happily managed’. Two
consequences immediately flow out of this unequivocal statement. First, the SM Eparchy is wrong when it claims that we are
flouting canon laws. Second, since this is “within the
framework of existing law”, there is no need for a special concession or
exception, which is called an “Indult”. In other words, no Indult is required. So the SM Church’s public statements that no
Indult was issued is a deliberate misinterpretation to the public. Quite
obviously, if no Indult is required, why would one be issued?
Thus
the document gently but firmly clarifies that the problem could easily have
been sorted out and solved locally here in Delhi ‘within the framework of the
existing law’ by the Bishops concerned. Remember, the petitioners had met both
the Bishops and even the Apostolic Nuncio in this regard – without receiving a
solution! While the Latin Archdiocese was prepared to listen and reconsider the
Joint Pastoral Letter of November 2013, the Faridabad Eparchy remained
intransigent on its stand that “basically there is no choice” for the faithful
of Syro-Malabar ancestry.
What
next? “All concerned” should “act with mutual understanding and respect”. We
have every intention to do that. However, is this not an implicit comment to
the Bishops to whom the Instruction is addressed that, so far, this Christian
spirit was missing?
…………………………………………..
The Rome Document (text)
In the first place it could be useful to recall a
few juridical points of reference. There does not exist a general right
to choose one’s rite; rather, there is a duty to follow one’s own rite insofar
as possible (cfr. CCEO can.40 §3 and can.35).
However, situations arise
in which the request to pass to another Church sui iuris is
comprehensible. In the case at hand, the Bishops concerned are ready to
facilitate the passage for anyone desiring it, and the assent of the Apostolic
See may be presumed (cfr CCEO can.32 §2).
Care should be taken to
register all such transfers accordingly to CCEO can.37.
Our Comments and Explanations
“There does not exist a general right to choose
one’s rite”. This is easily understood in the context of the word “ascription”,
used at other points in the document. “Ascription” is something that is given
to us, beyond our control; e.g. race, gender. In the same way we are “ascribed”
a rite simply by the fact of our birth.
What
is explicitly emphasized here, and what was emphasized in a meeting one of our
representatives had with Cardinal Sandri in April three months after the issue
of the Instruction, was the proviso, “as
far as possible”. His Eminence also stated to our representative that the
diversity in the Church was perceived to be part of its richness and beauty,
but under no circumstances was it intended to divide people. This principle was stated in our Petition; and this
sentiment can be easily shared by the vast majority of Indians, who see their
country being deliberately fragmented by unsavoury characters and groups
setting off its diverse communities against one another.
In
the case of situations where people want to change their Rite, the Bishop
signatories of the JPL had already expressed their willingness to facilitate
the process. Our Petition, however, was unambiguously from those people who do not want to change our Rite; and,
under Canon Law, no Bishop is permitted to induce
such change in any way. Unfortunately, the SM Church, by repeatedly taunting
the faithful with “Why don’t you change your Rite to Latin?” was contravening an
explicit prohibition (cited in our Petition) in Canon Law
………………………………………………..
The Rome Document (text)
Some faithful of the Syro-Malabar Church, who experience difficulties
participating in the parish of their own Church sui iuris, do not wish
to pass over the Latin Church: this is most understandable and even
praiseworthy, in the light of what has been recalled above. Such persons
may exercise their right to participate in the liturgical functions of any
church sui iuris (cfr. CCEO can.403
§1, CIC can.923). The Code of Canon Law of the Latin Church emphasises
that the custom of receiving the sacraments in a given Church sui iuris does
not imply ascription to it (CIC can.112 §2).
Our Comments and Explanations
As for those of us who are proud of their SM
heritage and at the same time wish to be an intrinsic part of the Latin church,
the Church finds our position “most
understandable and even praiseworthy”. This is a direct rebuttal of the
specious argument advanced by some members of the SM laity, with apparent
encouragement from the Syro Malabar hierarchy. Why, they had asked (with no
idea of the meaning of Church), are you keeping your feet in two boats?
Most Indians would immediately understand
why this is 'praiseworthy”. If a Punjabi pop singer gives excellent renditions
of Subbalakshmi’s Carnatic music, would you decry his efforts? Would you ask
him why he is putting his feet into two boats – Punjabi pop and Carnatic
classical? Or would you rather find his effort “praiseworthy”?
Alternatively, most Catholics
would find it clearly ‘praiseworthy if a Latin Priest devotes his ministry to
serving leprosy patients in a Syro-Malabar diocese. Would it not be absurd – and un-Christian –
for anyone to ask him why he is putting his feet into two boats – Latin and
Syrian?
The
Church clarifies beyond all doubt that, within
the existing laws, such persons may “exercise their right” to participate in
the liturgical functions of any church sui
iuris (autonomous church). Note this
is a “right”, not a favour being granted by a local Bishop
or even by the Syro-Malabar Synod.
Also,
simply because you exercise this “right” in a Latin Church you do not become
“ascribed” to it – your SM heritage remains with you undiminished. If you, as a
Syro-Malabar person participate fully in the Latin Church, you don’t
automatically become Latin. Your SM
heritage stays with you - it is ascribed to you, that’s the way you are, that’s
your ancestry, that’s your birth-right.
.......................................................................
The Rome Document (text)
Consequently, a Syro-Malabar faithful, who, in force of the law itself,
is a member of the Syro-Malabar parish where he has domicile (CCEO can. 280
§1), can remain fully involved in the life and activities of the parish of the
Latin Church.
Both the pastors are called to understand the delicate situation
of such persons and to facilitate the tranquil and serene prosecution of their
life of faith.
Our Comments and Explanations
You do not by any means have to ask anyone’s permission to exercise this
“right” to take part and be fully involved in the life and activities of the
Latin Church. This “Instruction” is addressed to the two pastors, the Bishops
and, by implication, all who draw authority from them. In the first place, both
the pastors (both Bishops) are explicitly called to show understanding of “the delicate situation of such
persons”.
But
the “Instruction” goes far beyond: they are commanded to make it possible for such people to deal with their life of
faith in a calm (“tranquil”) and peaceful (“serene”) atmosphere. The Church is repeating
even more strongly its earlier exhortation to act with mutual understanding and
respect. In other words, the Church is not just laying down the letter of the law; it is “instructing”
the pastors even on the spirit in
which they are to practise the law.
……………………………………………
The Rome Document (text)
In practice, this requires that the Latin pastor, who substitutes for
the faithful’s legitimate pastor, fulfil what is established by law for the
following sacraments: baptism, confirmation and marriage. For baptism,
the Latin pastor will request permission from the Oriental pastor (cfr. CCEO
can.677 §1, 678 and 683). The registration of the baptism is to be made
in the Baptismal Register of the Latin parish, specifying the membership in the
Syro-Malabar Church. Moreover, the Latin pastor will send to the Oriental
pastor a certificate of the baptism for notification. The same process
regards confirmation. As for marriage, the Latin pastor is the competent
minister as long as one of the two parties is Latin.
If, instead, the
marriage concerns two Orientals, the Latin pastor will request delegation ad
validitatem from the Oriental pastor. In the case of mixed marriage or
disparity of cult, the competent Hierarch is the Oriental. In all these
cases, the Latin pastor will send a notification to the Oriental pastor.
Such inter-ecclesial collaboration should take place with respect,
solicitude and promptitude, having the spiritual good of the faithful as the
final goal.
Our Comments and Explanations
The SM
faithful have no problem and have never had a problem in accepting the fact
that, being of SM ancestry, their “legitimate pastor” (shepherd in the law) is
the SM bishop. What they have objected
to, and will continue to object to, is any authoritarian behaviour by an SM (or
a Latin) pastor, especially through misuse of the sacraments. The law and the sacraments are not meant to
be used by pastors to go against the fundamental faith of the people. So the
Church lays down explicitly here that the Latin pastor will have to “fulfil
what is established by law for the following sacraments: baptism, confirmation and marriage”.
Lest
there be any misunderstanding or legal or bureaucratic quibbling here, the
Church gives clear instructions for all three sacraments. The registration of
the baptism is to be made in the Baptismal Register of the Latin parish, specifying that the baptised person is a member of
the Syro-Malabar Church. [This is easily
understood. There are statistical reasons for this. That is how you would know
how many people of Latin or Syro-Malabar or Chaldean or Ukrainian “ascription”
exist in the world.] But the instructions imply clearly that the people
must not be harassed. We don’t have to run around. We don’t have to plead with
anyone who tries to make things difficult for us.
Specifically, if the marriage concerns
two SM people, the Latin pastor (not the candidate himself or herself!) will
request “delegation” and “validation” from the Oriental pastor. Again we don’t
come into the picture. Our Latin pastor does it on our behalf.
Finally
(just in case either pastor hasn’t got the idea yet), here comes further
emphasis: “such inter-ecclesial collaboration should take place with respect [no
authoritarianism], solicitude [concern] and promptitude [no delays]”. The Church’s no-nonsense firmness on these
aspects is evident.
……………………………………………………..
The Rome Document (text)
The Members of the Synod of Bishops of the
Syro-Malabar Church will ask of their Priests the same spirit of willing
collaboration whenever a Syro-Malabar faithful who frequents a Latin parish in
Delhi request or participates in the above- mentioned sacraments in Kerala.
Documentation based upon the register (e.g. “free state certificate”)
will be accepted from either the Syro-Malabar pastor or the Latin Pastor of the
place of baptism. If other attestations are needed (for example, that the
person is currently practicing), these should be given by the Latin pastor of
the parish frequented by the individual.
Our Comments and Explanations
Now, the “Instruction” (i.e. command) goes to the
Synod of Bishops of the SM Church, which had started the whole problem in the
first place by restraining their priests from accepting status liber certificates (marriage NOCs) from Latin priests. They
are to “ask of their Priests the same spirit of willing collaboration (note,
not reluctant acceptance!)”. In other words, they are to comply with all good
will. They cannot escape from this very strict condition imposed by the Church.
…………………………………………………………..
The Rome Document (text)
In sum, the faithful ascribed to the SM church
residing in the territory of the Eparchy of Faridabad are subject to the
Eparchial Bishop of that ecclesial Circumscription, even if, in practice, they
frequent Latin parishes. Nonetheless, let them rest assured that their
situation is understandable and their motivations respected. All should
take care so that these persons do not feel excluded from full involvement in
the Latin parish or slighted by the SM parish. On their part, a joyful
acceptance of the ecclesial norms is requested, for these serve to foster the
harmonious coexistence of the faithful of the various sui iuris Churches in
India.
Our Comments and Explanations
To sum up, as SM faithful belonging to the SM
church yet fully immersed in our Latin parishes, we would naturally come under
the SM Bishop. However, this does not give any kind of authoritarian carte blanche to the SM Eparchy. The
Church in Rome, far higher than the Eparchy, and the Synod to which the Eparchy
reports, gives us its overriding assurance that our situation is understandable.
Not
only that, “all” (a clear reference
to the SM Eparchy and indeed to some unwilling Latin pastors) are to “take care” that we “do not feel
excluded from full involvement” in our respective Latin parishes. So no pastor, SM or Latin, may say, you can’t
come here because you are Syrian, or you can’t join the SVP, or you can’t be in
the Parish Council. Also, none may be “slighted by the SM parish” either. And
whose responsibility is it to ensure that such things do not happen? The two
Bishops, the SM Synod, every pastor.
Finally,
only “a joyful acceptance of the ecclesial norms“ will “serve to foster the
harmonious coexistence of the faithful of the various sui iuris Churches in
India”. The Church enjoins on all of us to make it work.
……………………………….
The Rome Document (text)
This Congregation, keeping in mind the necessities
of the faithful and observing the current canonical norms, confident of the pastoral
solicitude of the Pastors, both the Latin and Syro-Malabar, considers it
neither necessary nor opportune to grant particular indults of a general
character.
Vatican City, 28 January 2016.
Our Comments and Explanations
We now address the important issue that has been so
deliberately misrepresented by the SM Synod and the Faridabad Eparchy.
Expressing confidence that both the
Bishops will show genuine concern for the spiritual well-being of all the
faithful, and having made it clear right at the outset that this problem can be
sorted out with good will within the
existing laws, the “Instruction” quite logically concludes that no exception (or Indult) to these existing
laws is called for. The logic is clear:
if the law permits an action, why should there be a special exception to permit
that already permitted action?
In
fact, this is what we said at a meeting with the SM Eparchy team a few months
prior to the issuance of the “Instruction”. We categorically told the Faridabad
Eparch we did not want an Indult;
because that would sound like a special exception for the Petitioners. We
wanted a rollback of the JPL for the whole church. This ruling from the Church
is crystal clear: what we are asking for is within Church laws, so we don’t
need to be given an special concession or exception – in the words of the
“Instruction”, no indult is “necessary”.
…………………………………..
Conclusion:
This is why
we proclaim that the Instruction from Rome is an extremely positive and
favourable response and takes into account all the possibilities and
difficulties we highlighted in our petition.
Also, by
ruling that our request is within existing church laws, it is clear to us that
the Church is laying down – for all to note – certain important universal
principles.
Laity4Unity Coordinating Group (Delhi)
വളരെ അപൂർവ്വം സന്ദർഭങ്ങളിലെ അത്മായരുമായി സൗഹാർദ്ദപരമായ ഒരു ചർച്ച ഏതെങ്കിലും കാര്യത്തിൽ ഇവിടെ നടന്നിട്ടുള്ളൂ. അത്മായാശബ്ദം എത്രയോ കാലമായി പറയുന്ന കാര്യങ്ങളാണ് പെരുന്നാളിന്റെയും ആഘോഷങ്ങളുടെയും പേരിൽ ഇവിടെ നടക്കുന്ന ആഭാസത്തരങ്ങൾ ഒഴിവാക്കണമെന്ന്. അടുത്ത കാലത്ത് മേജർ ആർച്ച് ബിഷപ്പും അത് തന്നെ പറഞ്ഞു. ആരുണ്ട് കേൾക്കാൻ?
ReplyDeleteനിലവിലുള്ള നിയമങ്ങളെ എത്ര മനോഹരമായി സഭ വളച്ചൊടിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നുവെന്ന് തെളിയിക്കുന്ന ഒരു രേഖ കാണണമെങ്കിൽ ഈ ലേഖനം ശ്രദ്ധാപൂർവ്വം വായിക്കുക. വി. ബൈബിൾ തന്നെ ഇതേ രീതിയിൽ വ്യാഖ്യാനിച്ച സന്ദർഭങ്ങളും നിരവധി. ദൈവം പൊറുക്കട്ടെ!
റോമിൻറെ മാർഗ്ഗരേഖ ഒരുവശത്തുകിടക്കും. മെത്രാനും പട്ടക്കാരനും അവർക്കു തോന്നുന്നതുപോലെ ചെയ്യും. അവരോട് ആര് ചോദിക്കാൻ! അതല്ലെ ഷിക്കാഗോയിൽ അങ്ങാടിയെത്തുമെത്രാൻ തെക്കുംഭാഗക്കാരോടു കാണിച്ചത്. സമുദായത്തിൽനിന്ന് മാറിക്കെട്ടിയവർക്ക് പള്ളിഅംഗത്വം നല്കണമെന്ന് റോമിൻറെ മാർഗ്ഗരേഖ. കൊടുക്കില്ലെന്ന് മെത്രാൻറെ മാർഗ്ഗരേഖ. ഈ പള്ളിയെ ആരു നന്നാക്കും?
ReplyDelete