പി.എ.മാത്യു എനിക്കാരായിരുന്നു?

Alex Kaniamparambil

20 mins · 

“The evil that men do lives after them;
The good is oft interred with their bones.”

ഷേക്ക്‌സ്പിയറിനോട് വിയോജിപ്പു തോന്നിയിട്ടുള്ള, അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഏക പ്രസ്താവനയാണ് മുകളില്‍ കൊടുത്തിരിക്കുന്നത്.

ഈ ഉദ്ധരണിയില്‍ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നതും സത്യവുമായി കാര്യമായ ബന്ധമില്ല. എല്ലാ സമൂഹങ്ങളും പരേതരെ ബഹുമാനിക്കാറുണ്ട്. വഷളന്മാരായ പോലീസ് ഉദ്യോഗസ്ഥര്‍പോലും മൃതദേഹം കണ്ടാല്‍ തലയിലെ തൊപ്പി എടുക്കാറുണ്ട്. ഈ സാമൂഹികശീലം നമ്മുടെയെല്ലാം ഉപബോധമനസ്സില്‍ കുടികൊള്ളുന്നു.

അതുകൊണ്ടുതന്നെ പി എ മാത്യു (ഇനിയങ്ങോട്ട് മാത്തച്ചന്‍ എന്നു വിളിക്കുന്നു) ജീവിച്ചിരുന്നപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തോടു തോന്നിയ വികാരമാണ് ഞാനിവിടെ കുറിക്കുന്നത്.

അതിനുമുമ്പ് ഞാന്‍ എന്റെ കൌമാരകാലത്തേയ്ക്ക് ഒന്നു പോകട്ടെ.

രംഗം ഒരു വനിതാകോളേജ്. യുവജനങ്ങളുടെ സമ്മേളനം. വേദിയില്‍ എന്റെ ഗ്രാമത്തില്‍ ജനിച്ച മെത്രാനുണ്ട്, പ്രിന്‍സിപ്പള്‍, മറ്റു കന്യാസ്ത്രീകള്‍, അധ്യാപകര്‍ എന്നിവര്‍ നിരന്നിരിക്കുന്നു. ഞങ്ങള്‍, ഇരുപതുവയസു തികയാത്ത, യാഥാസ്ഥിതികകുടുംബങ്ങളില്‍ നിന്നുവന്ന, ക്ഷുഭിതയൌവനക്കാര്‍.

ചര്‍ച്ച; യുവജനത്തെ നേര്‍വഴിക്കു നടത്താനുള്ള ശ്രമം കൊണ്ടുപിടിച്ചു നടക്കുന്നു. സംശയങ്ങള്‍ ഉന്നയിക്കാനും അഭിപ്രായം തുറന്നുപറയാനുമുള്ള ഒരു അപൂര്‍വ അവസരം.

അന്നൊക്കെ (കാലം അറുപതുകളുടെ അവസാനപകുതി) സിനിമ കാണുന്നതില്‍നിന്നും പൊതുവേ ചെറുപ്പക്കാരെ വൈദികര്‍ വിലക്കിയിരുന്നു. ഇതിനെക്കുറിച്ച്‌ ഒരുത്തന്‍ ചോദിച്ചു..

“ഞങ്ങളോട് സിനിമ കാണരുത് എന്നു പറയുന്ന അച്ചന്മാരില്‍ ചിലര്‍ ആരും കാണാതെ സെക്കണ്ട് ഷോ കാണാന്‍ പോകുന്നതായി അറിയാം. എന്തുകൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ സംഭവിക്കുന്നത്?”

ഒരു കന്യാസ്ത്രീ മറുപടി പറയാന്‍ ശ്രമിച്ചു.

“ഒരു പക്ഷെ, ആ വൈദികന്‍ ആ സിനിമ കണ്ട്, അതില്‍ മോശമായ വല്ലതും ഉണ്ടോ എന്നറിയാന്‍ പോയതാകാം..”

കുസൃതി എനിക്ക് ജനിതകദോഷമാണ്. അതിന്റെ ബലത്തില്‍, കൂടുതല്‍ ചിന്തിക്കാതെ ഞാന്‍ ചോദിച്ചു..

“അപ്പോള്‍, ഞങ്ങളോടു ‘ചെയ്യരുതേ, ചെയ്യരുതേ’ എന്നാവര്‍ത്തിച്ച് പറയുന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ ഈ അച്ചന്മാര്‍ ചെയ്തുനോക്കിയിട്ടുണ്ടോ?”

അതൊരു സ്ഫോടനമായി. ഭയങ്കര ബഹളം.

അതുകഴിഞ്ഞുള്ള എന്റെ അമ്പതുവര്‍ഷക്കാലത്തെ ജീവിതത്തില്‍ അത്തരമൊരു സ്ഫോടനം സൃഷ്ടിക്കാന്‍ എനിക്കു സാധിച്ചിട്ടില്ല.

ഇതിനേക്കാള്‍ വലിയ മൂന്നും നാലും സ്ഫോടനങ്ങള്‍ ഫേസ്ബുക്കിലൂടെ ഒരോ ദിവസവും നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന മാത്തച്ചനെ ഞാന്‍ അസൂയകലര്‍ന്ന ആരാധനയോടെയാണ് കണ്ടിരുന്നത്.

ഈയടുത്തകാലത്ത് എന്റെ യു.ക്കെയിലുള്ള ഒരു സുഹൃത്ത് എന്നെ വിളിച്ചപ്പോള്‍ പറഞ്ഞു..

“ചേട്ടന്‍ എഴുതുന്ന കാര്യങ്ങളൊക്കെ കൃത്യമായി വായിക്കാറുണ്ട്. അതെല്ലാം സത്യവുമാണ്. പക്ഷെ ഒരു വലിയ ശക്തിയോടാണ് ഏറ്റുമുട്ടുന്നതെന്ന കാര്യം മറക്കരുത്. ചേട്ടന്റെ സുരക്ഷിതത്വത്തിന്റെ കാര്യത്തില്‍ ഭയമുണ്ട്.”

ആ സുഹൃത്തിനോട്‌ ഞാന്‍ മാത്തച്ചന്റെ കാര്യം പറഞ്ഞു. ഈ പറഞ്ഞ വന്‍ശക്തി പേടിക്കുന്നവരെ മാത്രമേ ഉപദ്രവിക്കാറുള്ളൂ. നിര്‍ഭയരെ ഈ ശക്തിയ്ക്ക് പേടിയാണ്.

കേരളത്തിലെ ഇരിഞ്ഞാലക്കുടയില്‍ മെത്രാന്മാരുടെയും കത്തനാന്മാരുടെയും കുഞ്ഞാടുകളുടെയും നടുവിലിരുന്നാണ് മാത്തച്ചന്‍ അവരെ നിരന്തരം പരിഹസിക്കുകയും വിമര്‍ശിക്കുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരുന്നത്. എന്നെപ്പോലുള്ളവര്‍ക്ക് പ്രവാസജീവിതം നല്‍കുന്ന ചില സൗകര്യങ്ങളും സുരക്ഷിതത്വവും ഉണ്ട്. മാത്തച്ചന് അതൊന്നും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല.

എന്നിട്ടും എന്തൊരു ധൈര്യമായിരുന്നു!

പണ്ഡിതന്‍ ആയിരുന്നില്ല. ശ്രീ ജോസഫ് പുലിക്കുന്നന്റെയത്ര ബൈബിളിലും സഭാചരിത്രത്തിലും അവാഗാഹം മാത്തച്ചനുണ്ടായിരുന്നില്ല. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൈമുതല്‍ വ്യക്തമായി ചിന്തിക്കാനുള്ള കഴിവും അതിശയിപ്പിക്കുന്ന നര്‍മ്മബോധവുമായിരുന്നു.

ആക്രമിക്കപ്പെടുന്നവന്‍ പോലും ചിരിച്ചുപോകുമായിരുന്ന തരത്തിലായിരുന്നു മാത്തച്ചന്‍ വാള്‍ വീശിയിരുന്നത്.

പ്രത്യാക്രമണത്തിനു വരുന്ന കുഞ്ഞാടുകള്‍ മാത്തച്ചന്റെ മുന്നില്‍ അട്ട ചുരുളുന്നതുപോലെ ചുരണ്ടുകൂടുന്നത് രസകരമായ കാഴ്ചതന്നെയായിരുന്നു.

ചിലപ്പോള്‍ തോന്നിയിട്ടുണ്ട്, ഈ മാത്തച്ചന്‍ കമന്റിടുന്ന കാര്യത്തില്‍ ഒരു പിശുക്കനാണെന്ന്. പക്ഷെ, ചിന്തിച്ചപ്പോള്‍ കാര്യം വ്യക്തമായി. സഭാതലവന്മാര്‍ക്ക് എങ്ങനെയൊക്കെ പണികൊടുക്കാം എന്ന നിരന്തരചിന്തയിലായിരുന്നു മാത്തച്ചന്‍. അതിനിടയില്‍ മറ്റുള്ളവരുടെ പോസ്റ്റുകളില്‍ പോയി കമന്റി, തന്റെ ചിന്തയെ മുറിക്കാന്‍ അദ്ദേഹത്തിനു സാധിച്ചില്ല.

കാപട്യം തൊട്ടുതീണ്ടിയിട്ടില്ലാത്ത വ്യക്തിയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. മദ്യപാനം ആസ്വദിച്ചിരുന്നു. അത് തുറന്നുപറയും. വിശ്വാസത്തെയും പുരോഹിതപരിഷകളെയും പുച്ഛത്തോടെ മാത്രമാണ് കണ്ടിരുന്നത്. അതില്‍ രഹസ്യമായി വയ്ക്കേണ്ട ഒന്നും അദ്ദേഹം കണ്ടില്ല. മരണാന്തരജീവിതത്തില്‍ വിശ്വസിച്ചിരുന്നില്ല. ഫ്രാന്‍സിസ് പാപ്പയെപ്പോലൊരാള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇടവക വികാരിയായി വന്നിരുന്നെങ്കിലും അദ്ദേഹത്തിന്റെ ചിന്താഗതിയ്ക്ക് മാറ്റം ഉണ്ടാകുമായിരുന്നു എന്നുതോന്നിയിട്ടില്ല.

എം.പി.പോള്‍ സാര്‍ കേരളം ആദരിച്ചിരുന്ന വ്യക്തിയാണ്. പക്ഷെ സഭാധികാരികള്‍ക്ക് ചില തലവേദന ഉണ്ടാക്കിക്കൊടുത്തു എന്ന കാരണത്താല്‍ വൈദികര്‍ അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൃതദേഹം തെമ്മാടിക്കുഴിയില്‍ അടക്കി. അതിലൂടെ അവര്‍ പോള്‍സാറിനെ മാത്രമല്ല, കേരളസമൂഹത്തെയാണ് അപമാനിച്ചത്. ഇത്രയേറെ വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടും ഒരു കൂന്തന്‍തൊപ്പിയും അതിന്റെ പേരില്‍ ഒരു ക്ഷമാപണം നടത്തിയിട്ടില്ല. തെണ്ടികള്‍.

അങ്ങനെ അപമാനിതനാകാന്‍ മാത്തച്ചന്‍ തയ്യാറല്ലായിരുന്നു. തന്റെ മൃതദേഹം മെഡിക്കല്‍കോളേജ് അനാട്ടമി വിഭാഗത്തിനു വിട്ടുകൊടുക്കണം എന്നു നിഷ്ക്കര്ഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ആഗ്രഹത്തിന് വിരുദ്ധമായി ബന്ധുക്കള്‍ പ്രവര്‍ത്തിക്കുകയില്ല എന്നു കരുതാം.

ഫോണില്‍ പലപ്പോഴും സംസാരിച്ചിട്ടുണ്ട്. കഴിഞ്ഞ വര്ഷം ജനുവരിയില്‍ നാട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോഴും ഞാന്‍ വിളിച്ചിരുന്നു. എന്തോ, അദ്ദേഹത്തിന്റെ വീട് അങ്കമാലിയില്‍ ആണെന്നായിരുന്നു എന്റെ ധാരണ. പക്ഷെ ഇരിഞ്ഞാലക്കുടവരെ പോകാന്‍ സാധിച്ചില്ല. കൊച്ചിനഗരത്തില്‍ വരികയാണെങ്കില്‍ വിളിക്കാം എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നു, പക്ഷെ നേരിട്ടു കാണാന്‍ സാധിച്ചില്ല.

കളങ്കമില്ലാത്ത, കാപട്യമില്ലാത്ത, വ്യക്തികള്‍ക്കുമാത്രം കൈവരാവുന്ന ധൈര്യത്തിന്റെ ഉടമയായിരുന്നു, മാത്തച്ചന്‍.

എന്റെ സങ്കടം ഇതാണ് – ഒരു സ്വര്‍ഗം ഇല്ലാതെപോയല്ലോ. ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍, എന്റെ സമയം വരുമ്പോള്‍ മുകളില്‍ പോയി, മാത്തച്ചനൊരു കുപ്പി സമ്മാനമായി കൊടുത്ത്, അവിടെ വല്ല മരത്തണലിലും ഇരുന്ന് ദൈവത്തിന്റെ കുറ്റം പറയാമായിരുന്നു.

പറയാന്‍ ഒരു പാടുണ്ടായിരുന്നു.

മാത്തച്ചന്‍ അന്തരിച്ചു. അത്രതന്നെ. പക്ഷെ, അദ്ദേഹം അനേകര്‍ക്ക് വഴികാട്ടിയും മാതൃകയും ആയിരുന്നു. അദ്ദേഹം വെളിച്ചം വീശിതന്ന പാതയിലൂടെ സഞ്ചരിക്കാന്‍ അനേകര്‍ ഇനിയുമുണ്ടാവും. പക്ഷെ, മാത്തച്ചന്‍ ഒരു പയനീയര്‍ ആയിരുന്നു. സുക്കര്‍ബെര്‍ഗ് അഴിച്ചുവിട്ട കുതിരപ്പുരത്തിരുന്നു അസാമാന്യ വൈഭവത്തോടെ പടവെട്ടിയ ധീരനായ പോരാളി.

പ്രണാമം, മാത്തച്ചന്‍.