മടയബോധനം

പേത്രത്തായുടെ കാര്യം പറയുമ്പോഴൊക്കെ ഞാന്‍ എന്‍റെ കമ്പനിയിലുണ്ടായിരുന്ന ഒരു സ്നേഹിതനെ ഓര്‍മ്മിക്കും, ലാസ്സര്‍ എന്ന കാസര്ഗോടുകാരനെ. അയാളെ പരിചയപ്പെടുന്നവരാരും അയാളെ മറക്കാനും ഇടയില്ല. പാലായ്ക്കടുത്ത് പ്രവിത്താനത്തുനിന്നു  കുടിയേറിയ ഒരു കത്തോലിക്കാ കുടുംബത്തിലാണ് ജനനം. ലാസ്സര്‍ എന്നുള്ളതല്ല അയാളുടെ ശരി പേര്. മാമ്മൊദീസാ പേര് മത്തായിയെന്നും, ഔദ്യോഗിക നാമം മാത്യു ലുക്കോസ് എന്നുമാണ്. ലാസ്സര്‍ ഞങ്ങളുടെ കമ്പനിയില്‍ ഒരു ലാസ്റ്റ് ബട്ട്‌ വണ്‍ ഗ്രെയിഡ് ജീവനക്കാരനായിരുന്നു. പക്ഷേ കഥ പറയാനും രസിപ്പിക്കാനും ആള് അതി സമര്‍ത്ഥന്. പള്ളിക്കൂടത്തില്‍ നിന്നേ അങ്ങേര്‍ക്കു സ്വന്തമായി കിട്ടിയതാണ് ലാസ്സര്‍ എന്ന പേര്. ഒരാളെ ആദ്യം കാണുകയാണെങ്കില്‍ ഇക്കഥ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേ അയാള്‍ പരിചയപ്പെടൂ. എല്ലാവരും ലാസ്സര്‍ എന്ന് വിളിക്കുമെങ്കിലും എന്‍റെ പേര് മാത്യു എന്നാണെന്ന് അയാള്‍ പറയും. പേര് ലാസ്സറാവാന്‍ കാരണം ഒരു വികാരിയച്ചനാണെന്നും അയാള്‍ പറയും. അച്ചന്‍ പള്ളിയില്‍ പറയുന്നതൊക്കെ അതുപോലെ വിഴുങ്ങുമായിരുന്ന ഹൈസ്കൂള്‍ വിദ്യാര്‍ഥി മാത്യു ലൂക്കോസിന്, ഒരിക്കല്‍ അച്ചന്‍ പ്രസംഗിച്ചപ്പോള്‍ പറഞ്ഞത് ചങ്കില്‍ കൊണ്ടു. അച്ചന്‍ പറഞ്ഞു, ദരിദ്രനായ ലാസ്സറിനെപ്പോലെ ആയിരുന്നാലെ സ്വര്‍ഗ്ഗരാജ്യം കിട്ടൂവെന്ന്. അതിനു ശേഷം അയാള്‍ ‘ഞാനൊക്കെ, എന്താ വെറും ലാസ്സര്‍’ ഇങ്ങിനെ പറയുമായിരുന്നു. അച്ചന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചതെന്താണെങ്കിലും ലാസ്സറിനു മനസ്സിലായത്‌ അങ്ങിനെയാണ്. അങ്ങിനെ പറഞ്ഞു പറഞ്ഞു ബുദ്ധിമുട്ടി സമ്പാദിച്ചതാണത്രേ  ഈ ഓമനപ്പേര്.

വേറൊരച്ചന്‍ ലാസ്സറിനെ വീണ്ടും പറ്റിച്ചത് പക്ഷേ ലാസ്സര്‍ അറിഞ്ഞില്ല, അത് അയാളുടെ ഭാവി തകര്‍ക്കുകയും ചെയ്തു. ഈ ലാസ്സര്‍ പ്ലസ് ടൂ വിനു പഠിക്കുമ്പോള്‍, പള്ളിക്കലെ വികാരി അച്ചന്‍ വിടുവെഞ്ചരിക്കാന്‍ വന്നപ്പോള്‍ ലാസ്സറിന് SSLC ക്ക് എത്ര മാര്‍ക്ക് കിട്ടിയെന്നു ചോദിച്ചു. ലാസ്സറിന്‍റെ അപ്പനാണ് അതിനു മറുപടി പറഞ്ഞത്. “അവനു സയന്‍സിനൊക്കെ നല്ല മാര്‍ക്കാ, കൈയ്യക്ഷരം നന്നായിരുന്നെങ്കില്‍ അവനു ഡിസ്ടിങ്ക്ഷന്‍ കിട്ടിയേനെ. അച്ചന്‍ ലാസ്സറിന്‍റെ കൈയ്യക്ഷരം പരിശോധിച്ചിട്ട് ഒരൊറ്റ ചോദ്യം, “ഏതച്ചനാ എഴുത്തിനിരുത്തിയത്?” അപ്പന്‍ പറഞ്ഞു പള്ളില്‍ എഴുത്തിനോന്നും ഇരുത്തിയിട്ടില്ലെന്ന്. “എന്നാ പിന്നെ നോക്കണ്ടാ; ഇനി നോക്കീട്ടു കാര്യമില്ല, വെട്ടാന്‍ റബ്ബറും, കമുങ്ങും കൊടിയുമൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോ അല്ലെ?” ഇത്രയും പറഞ്ഞിട്ട്, രോഗി മരിച്ചെന്ന് ഓപ്പറേഷന്‍ തീയേറ്ററില്‍ നിന്ന് പുറത്തു വന്നിട്ട് ഡോക്ടര്‍ കാണിക്കുന്നതുപോലെ ഒരു കൈക്രിയ കാണിച്ചിട്ട് അച്ചന്‍ പോവുകയും ചെയ്തു. ഇത് ലാസ്സറിനിട്ടേറ്റു.

ആ വര്ഷം ലാസ്സര്‍ പ്ലസ് റ്റൂ പാസ്സായത്‌ കഷ്ടിച്ച്. നേരത്തെ കുഴപ്പമില്ലാതിരുന്ന വിഷയങ്ങളിലും സര്‍വ്വത്ര കുഴപ്പം. റബ്ബര്‍ ക്കത്തിയെടുക്കാന്‍ ലാസ്സറും, ഡിഗ്രിക്കു വിടാന്‍ അപ്പനും തയ്യാറില്ല. അങ്ങിനെ അസന്നിഗ്ദാവസ്ഥയില്‍ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് അമ്മ ഒരൊത്തുതിര്‍പ്പ് വ്യവസ്ഥ മുന്നോട്ടു വെച്ചത്. “അവന്‍ അച്ചനാകാന്‍ പോട്ടെ.” അങ്ങിനെ കുര്‍ബ്ബാനയുടെ രഹസ്യം അറിയാന്‍ പോയ ലാസ്സര്‍ രണ്ടു വര്ഷം കഴിഞ്ഞ് ഉറി പോലെ തിരിച്ചു വന്നു. തിരിച്ചു വന്നത് ഭാഷാശാസ്ത്രത്തില്‍ അഗ്രഗണ്യനായിട്ടായിരുന്നുവെന്നത് ചരിത്രം. ആ പ്രാവീണ്യമാണ് അവര്‍ ലാസ്സറിനെ പറഞ്ഞു വിടാനും  കാരണം. വികാരി എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ വികാരമുള്ളവന്‍ എന്ന് ലാസ്സര്‍ പ്രഖ്യാപിച്ചു. പള്ളിലച്ചനും വിട്ടിലച്ഛനും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസം ലാസ്സറിന്‍റെ ഭാഷയില്‍ ച യുടെ അടിയിലുള്ള ഫിറ്റിംഗ്. ഭാഷ അധികം വികസിക്കാന്‍ റെക്ടറച്ചന് സമ്മതിച്ചില്ല.

നാട്ടില്‍ തിരിച്ചുവന്ന വര്ഷം പേത്രത്താക്ക് പ്രസംഗിച്ച അച്ചന്‍ പ്രസംഗത്തില്‍ പറഞ്ഞു. സ്നാപകയോഹന്നാന്‍റെ അപ്പനെപ്പറ്റി ദൈവത്തിന് ഒരു പദ്ധതിയുണ്ടായിരുന്നു. ആ പദ്ധതി അയാള്‍ മനസ്സിലാക്കിയില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് അയാള്‍ മൂകനായത്. ദൈവത്തിന്‍റെ പദ്ധതികള്‍ അനുസരിച്ചില്ലെങ്കില്‍ ദൈവം ശിക്ഷിക്കും എന്നൊക്കെ. അതും ലാസ്സറിനിട്ടേറ്റു. അച്ചനാകാന്‍ പോയ താന്‍ തിരിച്ചു പോന്നത് ശരിയായില്ലായെന്ന വിശ്വാസവും കൊണ്ട് ലാസ്സര്‍ പൊളി ടെക്നിക്കിനു ചേര്‍ന്നു. ഇന്സ്ട്രമേന്റെഷന്‍ പാസ്സായ ലാസ്സര്‍ അങ്ങിനെ ഗല്‍ഫിനു പറന്നു. എവിടെപ്പോയാലും ദൈവകോപത്തില്‍ നിന്ന് രക്ഷപെടുകയില്ലായെന്നു തന്നെ വിശ്വസിച്ചുറപ്പിച്ചത് പോലെയായിരുന്നു ഞാന്‍ പരിചയപ്പെട്ടപ്പോള്‍  അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പെരുമാറ്റം. 

ആദ്യം ലാസ്സറിന്‍റെ കഥ കേട്ടപ്പോള്‍ എനിക്ക് സങ്കടം തോന്നി. അച്ചന്മാരുടെ മണ്ടന്‍ പ്രസംഗങ്ങള്‍ കേട്ട് ജീവിതം നശിപ്പിച്ചവരെ പറ്റി അന്നാണ് ഞാന്‍ ആദ്യമായി ചിന്തിച്ചത്. ലാസ്സറിനു സഹായം ആവശ്യമുണ്ടെന്നു തോന്നി. ലാസ്സറുമായി ഇടവേളകളില്‍ ഞാന്‍ ഓരോ കാര്യം പറഞ്ഞിരിക്കും. ഒരിക്കല്‍ സൂത്രത്തില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, സുവിശേഷം എഴുതിയവരാരെയും  അച്ചന്മാര്‍ എഴുത്തിനിരുത്തിയിട്ടില്ലെന്ന്; ഷെക്സ്പിയറെയും, ഡോസ്റ്റോവിസ്കിയെയുമോന്നും ആരും എഴുത്തിനിരുത്തിയിട്ടില്ലെന്ന്. നിരവധി ഉദാഹരണങ്ങള്‍ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ലാസറിനു സന്തോഷമായി. വേറൊരിക്കല്‍ പറഞ്ഞു, ലാസ്സറിന്‍റെയും ധനവാന്‍റെയും കഥ യഥാര്‍ത്ഥമല്ലെന്ന്. എന്ത് പാപം ചെയ്തിട്ടാ ധനവാന്‍ നരകത്തില്‍ പോയതെന്നും, എന്ത് പുണ്യം ചെയ്തിട്ടാ ലാസ്സര്‍ സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പോയതെന്നും കഥയില്‍ പറയുന്നില്ലെന്നു കേട്ടപ്പോള്‍ ലാസ്സറിന് ആശ്വാസമായി. അബ്രാഹവും ധനികനായിരുന്നെന്നു ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. വേറെ ധര്മ്മക്കാരാരും സ്വര്‍ഗ്ഗത്തില്‍ പോയതായിട്ട് തിരുസഭ പറഞ്ഞിട്ടില്ലെന്നും ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. ദൈവത്തിന് എല്ലാവരെയുംപറ്റി ഒരു പദ്ധതിയുണ്ടെന്നും ആ പദ്ധതിയിലാണ് ഓരോരുത്തരും എപ്പോഴും ആയിരിക്കുന്നതെന്നും അത് തിരിച്ചറിയുകയാണ് മനുഷ്യന്‍ ചെയ്യേണ്ടതെന്നും ഞാന്‍ ലാസ്സറിനു പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അനന്ത സ്നേഹമായ ദൈവം ആരെയും ശിക്ഷിക്കുകയില്ലെന്നും പറഞ്ഞു. 

ലാസ്സറില്‍ വന്ന മാറ്റം ഞാന്‍ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഒരു കൊച്ചു സൈക്കോളജിസ്റ്റ് ആണല്ലോ ഞാനെന്ന് ഞാനും ഓര്‍ത്തു; അല്‍പ്പം തലക്കനം ഉണ്ടാവുകയും ചെയ്തു. പക്ഷേ, അതും മാറാന്‍ അധിക സമയമെടുത്തില്ല. അച്ചന്മാരുടെ കാര്യം പറഞ്ഞാല്‍ ലാസ്സര്‍ പുളിച്ച തെറി പറയാന്‍ തുടങ്ങി. അത് തുടര്‍ന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും ലാസ്സറിനെ സമീപിച്ചു പറഞ്ഞു, “ഞാന്‍ ചുമ്മാ പറഞ്ഞതാ ലാസ്സറെ, അച്ചന്മാര് പറഞ്ഞതൊക്കെയാ ശരി. ലാസ്സറിങ്ങനെ പള്ളിയും പട്ടക്കാരനും ഇല്ലാതെ നടന്നാ മതിയോ? പെട്ടി കൊണ്ടെ വെയ്ക്കാന്‍ ഒരു കല്ലറ വേണ്ടയോ?” ഏഴു നേരവും പുളിച്ച തെറി കേള്‍ക്കുന്നതിനേക്കാള്‍ മെച്ചം ഇതാണെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. ലാസ്സറിനെ ഞാന്‍ രക്ഷിക്കുകയായിരുന്നോ ശിക്ഷിക്കുകയായിരുന്നോ എന്ന് ഓരോ പേത്രത്താ വരുമ്പോഴും ഞാന്‍ ധ്യാനിക്കും. ലാസ്സര്‍ ഇപ്പൊ വേറൊരു കമ്പനിയിലാണ്. അയാളുടെ തെറി നിന്നിട്ടില്ലെന്നും കുറെനാള്‍ മുമ്പ്  ഞാന്‍ കേട്ടിരുന്നു. അയാളുടെ ഇപ്പോഴത്തെ സ്ഥിതി എന്താണെന്ന് നിശ്ചയമില്ല; പോട്ടക്കു പോവാന്‍ ദൈവം അയാളെ തോന്നിക്കല്ലേയെന്നാണ് എന്‍റെ വിനീതമായ പ്രാര്‍ത്ഥന.  മെത്രാന്മാരുടെ ഇടയലേഖനത്തെ മടയലേഖനം എന്ന് വിളിക്കുന്നതുപോലെ പള്ളി പ്രസംഗങ്ങളെ മടയബോധനം എന്നും വിളിക്കണം എന്നാണെന്‍റെ അഭിപ്രായം.