എന്താണ് ദാരിദ്ര്യം?

“യേശു ഒരു ദരിദ്രൻ ആയിരുന്നുവെന്നത് ഒരനുമാനം മാത്രമല്ലെ?  ഇനി അങ്ങനെ ജനിച്ചു എങ്കിലും ഹൃദയത്താൽ (INTUITION) നയിക്കപ്പെടുന്ന ഒരാൾക്ക് എന്തിനെങ്കിലും കുറവുണ്ടാകുമോ? ആ ബോധ്യം ഉള്ളതിനാലല്ലേ ശിഷ്യന്മാരെ വെറുംകയ്യോടെ യേശു യാത്രയയക്കുന്നത്? ആത്മാവിൽ ദരിദ്രർ ഭാഗ്യവാന്മാർ എന്നും, ദരിദ്രർ എന്നും നിങ്ങളോടുകൂടെ ഉണ്ടാകുമെന്നും  യേശു പറഞ്ഞു. സമ്പത്തുള്ളവർ അനുഗ്രഹീതർ എന്ന് പഴയനിയമം പറയുന്നു. പണത്തോടുള്ള മനോഭാവമല്ലെ മാറേണ്ടത്? ദാരിദ്ര്യം ഇത്ര അഘോഷിക്കപ്പെടെണ്ടാതാണോ? ഫ്രാന്സിസിനുണ്ടായ അനുഭവം ഇല്ലാത്ത ആളുകൾ അദ്ദേഹത്തെ അനുകരിച്ചാൽ എങ്ങനെയുണ്ടാകും? ആത്മാവിൽ ദരിദ്രനാവുക എന്നാൽ എന്താണ്?”

ഇത്രയും ചോദ്യങ്ങള്‍ ഒറ്റ വീര്‍പ്പിനുതിര്‍ത്തത് ഇംഗ്ലണ്ടില്‍ നിന്നും ശ്രീ. അനൂപാണ്. വളരെ സങ്കിര്‍ണ്ണമായ ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ക്ക് കൃത്യമായ ഒരു മറുപടി എന്നില്‍ നിന്നും അദ്ദേഹം പ്രതിക്ഷിക്കുന്നുവെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നില്ല. ഏതായാലും വളരെ ആഴത്തില്‍ ഇതിനെപ്പറ്റി ചിന്തിച്ചിട്ടാണ് ഈ ചോദ്യങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം ചോദിച്ചിരിക്കുന്നതെന്നുറപ്പാണ്. ചരിത്രത്തിലെ യേശു കൃത്യമായും ദരിദ്രനായിരുന്നുവോയെന്ന് എനിക്കുറപ്പില്ല. യേശു വന്നത് നസ്രത്തില്‍ നിന്നല്ല, യേശു ഒരു നസ്രിന്‍കാരനായിരുന്നുവെന്നതാണ് അങ്ങിനെ വ്യാഖ്യാനിക്കപ്പെടാന്‍ കാരണമെന്ന് പറയുന്നവര്‍ ധാരാളം. ദാവീദിന്‍റെ വംശമാഹാത്മ്യം ദാരിദ്ര്യവുമായോ ആശാരി തൊഴിലുമായോ ചേര്‍ന്നതല്ലെന്നു വാദിക്കുന്നവരുമുണ്ട്. പക്ഷേ, യേശു ദാരിദ്ര്യത്തെ ഉള്ളില്‍ സ്വികരിച്ചു ജിവിച്ചു കാണിച്ച ഒരു മഹാഗുരുവാണ്. യേശു അതുകൊണ്ടുദ്ദേശിച്ചത് എന്തായിരിക്കണം എന്നതാണ് ചര്‍ച്ചയില്‍ വരേണ്ടത്.

നശ്വരമായ ശരീരവും അനശ്വരമായ ആത്മാവും (ജീവനും) ചേര്‍ന്ന ഒരു സംവിധാനമായാണ് മനുഷ്യ ജീവിതത്തെ യേശു കണ്ടതെന്നതാണ് ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയിരിക്കുന്നത്. നഷ്ടപ്പെട്ട സുവിശേഷങ്ങളിലൂടെ കടന്നു പോയാല്‍, ഭാരതീയ ചിന്തകളെ യേശു ഖണ്ഡിക്കുന്നില്ലെന്നു മാത്രമല്ല അതായിരുന്നു വേറൊരു ഭാഷയില്‍ യേശു പറഞ്ഞിരുന്നതെന്ന് തന്നെ തോന്നാം. മനുഷ്യ ജീവന്‍ ശരിയായി വളരാന്‍ ആത്മാവിനുള്ള (സൂഷ്മ)ഭക്ഷണമാണ് പ്രധാനം എന്ന സത്യമാണ് മനുഷ്യന്‍ വചനം കൊണ്ടും കൂടിയാണ് ജീവിക്കേണ്ടതെന്ന ഉപദേശത്തിലൂടെ നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. മനുഷ്യ ശരീരത്തില്‍ സൂഷ്മ തലത്തിലുള്ള ചക്രാകള്‍ക്ക് സൂഷ്മോര്‍ജ്ജത്തെ സ്വികരിച്ചു സ്ഥൂലോര്‍ജ്ജമാക്കി മാറ്റാനുള്ള ശേഷിയുണ്ടെന്ന് ഭാരതിയ ശാസ്ത്രം പറയുന്നു. ഈ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ദൈവവുമായി സദാ ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ശരീരത്തിനു സ്ഥൂലഭക്ഷണം ആവശ്യമേയില്ല. സ്ഥൂലതയുടെ പിന്തുണ, ധനമായും, സുഖഭോഗങ്ങളായും, അറിവായും, അധികാരങ്ങളായും കൂടെയുള്ളവരെയാണ് യേശു ധനികര്‍ എന്നുദ്ദേശിച്ചതെന്നു സ്പഷ്ടം. ഇതില്ലാത്തവനെ പ്രായേണ ശൂന്യമായ ഒരു പാത്രമായി സങ്കല്‍പ്പിച്ചാല്‍, നാം എന്തുമാത്രം ആ പാത്രം ശൂന്യമാക്കുന്നോ അത്രയും സൂഷ്മോര്‍ജ്ജം അതില്‍ നിറയും എന്നു മനസ്സിലാക്കുക. അവിടെയാണ്, ദരിദ്രര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാര്‍ എന്ന വചനത്തിനര്‍ഥം വരുന്നത്.

വി. ഫ്രാന്‍സിസ് ദാരിദ്ര്യത്തെ ജിവിതത്തില്‍ പരിണയിച്ച ഒരു പുണ്യാത്മാവ് ആണ്. പക്ഷേ, അദ്ദേഹം അനുവര്‍ത്തിച്ച മാര്‍ഗ്ഗങ്ങളില്‍ ഒന്ന് ശരീരത്തെ പീഢിപ്പിക്കുകയെന്നതായിരുന്നു എന്നാണ് ചരിത്രകാരന്മാര്‍ പറയുന്നത്. ദൈവത്തിന്‍റെ ദാനമായ ശരിരത്തെ പീഢിപ്പിക്കാന്‍ ആര്‍ക്കെങ്കിലും അവകാശമുണ്ടോ? ഇല്ലെന്നാണ് പല മഹാന്മാരും പറയുന്നത്. ഒരു കാലത്ത് ആത്മഹത്യ ഒരു വലിയ പാപമായിട്ടാണ് കരുതിയിരുന്നത്. ആത്മഹത്യാ വ്രവണത ഒരു രോഗമാണെന്ന് ഇന്ന് ലോകം അറിയുന്നു; ഇപ്പോള്‍ അതിനെ അങ്ങിനെയല്ല മതവും കാണുന്നത്. അറിഞ്ഞുകൊണ്ട് മദ്യപിക്കുന്നവനും ചെയ്യുന്നത് ആത്മഹത്യ തന്നെയാണെന്നാണ് നാം ഇപ്പോള്‍ പഠിപ്പിക്കുന്നത്. വി. ഫ്രാന്‍സിസ് ശരീരത്തെ കീഴടക്കി എന്നുള്ള പ്രസ്താവനയോട് ഞാനും യോജിക്കുന്നു; പക്ഷേ, ദാരിദ്ര്യത്തെ ഒരു സഹനമാര്‍ഗ്ഗമായല്ലേ അദ്ദേഹം കണ്ടെതെന്നു ഞാന്‍ സംശയിക്കുന്നു.

ഇവിടെ ഉള്‍ക്കാഴ്ചയെയും ദാരിദ്ര്യവുമായി ശ്രീ. അനൂപ്‌ ബന്ധിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. ഉള്‍ക്കാഴ്ച ഒരു സത്യമാണ്, പക്ഷേ ജ്ഞാനംകൊണ്ടു അതിനെ പഠിക്കുക എളുപ്പമല്ല. അനുഭവം കൊണ്ടാണ് അത് തിരിച്ചറിയേണ്ടത്. സ്വാര്‍ത്ഥ ലാഭത്തിനു വേണ്ടി ഉപയോഗിക്കപെടാന്‍ ഒരു സാദ്ധ്യതയുമുള്ള ഒരു സിദ്ധിയല്ല അത്. ഇന്ന് വ്യാപകമായി ഉള്‍ക്കാഴ്ചയും പ്രവചന സിദ്ധിയുമെല്ലാം സ്തോത്രക്കാഴ്ച്ചക്ക് പകരമായി വാഗ്ദാനം ചെയ്യപ്പെടുന്നുണ്ടെങ്കിലും, ശരിയായ ഉള്‍ക്കാഴ്ച്ച വില്‍ക്കപ്പെടാതെ തന്നെ നിലനില്‍ക്കുന്നുണ്ട്. അബോധമനസ്സ് സൃഷ്ടിക്കുന്ന ബോധനങ്ങളില്‍ നിന്നും ശരിയായ ഉള്‍ക്കാഴ്ചയെ വേര്‍തിരിച്ചെടുക്കുക അസാദ്ധ്യമെങ്കിലും, ചില മാര്‍ഗ്ഗ നിര്‍ദ്ദേശങ്ങള്‍ ഇക്കാര്യത്തില്‍ അറിവുള്ളവര്‍ പറയുന്നുണ്ട്. ഒരുതരം ജ്ഞാനം കൊണ്ടും ഇതിനെ വേര്‍തിരിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയില്ലായെന്നതുകൊണ്ടാണ് ശരീരത്തില്‍ ദരിദ്രര്‍ ഭാഗ്യവാന്മാരാകുന്നത്. ഉള്‍ക്കാഴ്ച്ചയിലൂടെ ദൈവികസാന്നിദ്ധ്യം അനുഭവിക്കുന്നതുകൊണ്ട് അവര്‍ ദൈവത്തെ കാണുകതന്നെയാണ്.

ഭാരതീയ കാഴ്ചപ്പാടനുസരിച്ച് മോഷണം എന്ന് പറയുന്നത് മറ്റുള്ളവരുടെ വസ്തുവകകള്‍ അപഹരിക്കല്‍ മാത്രമല്ല, മറിച്ച് ഒരുവന് അത്യാവശ്യമായതില്‍ കൂടുതല്‍ സ്വന്തമാക്കലും കൂടിയാണ് (അസ്തേയ). മനുഷ്യനായി ജനിക്കുന്ന ഒരുവന് അത്യാവശ്യമായതെന്തെന്നു സൃഷ്ടാവ് അറിയുന്നു, അവനതു ലഭിക്കുന്നു. ഈ തത്ത്വം അറിയുന്നവനാണ് ഉള്ളവന്‍ എന്ന വ്യാഖ്യാനത്തില്‍ വരുന്നത്. അവനെ ദൈവവുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്ന പ്രാര്‍ഥനയില്‍ നന്ദി മാത്രമേ ഉണ്ടാവൂ. ഈ രഹസ്യം അറിയാത്തവന്‍ പരാതികളുടെ പ്രളയത്തില്‍ ആയിരിക്കുകയും ചെയ്യും, ഈ പ്രാപഞ്ചിക ഖജനാവില്‍ ചെന്നെത്താന്‍ കഴിയാതെ കൂടുതല്‍ ഇല്ലായ്മയിലേക്ക്‌ പോവുകയും ചെയ്യും. അവനാണ് തല്ലിയലച്ച് അധരവ്യായാമം ചെയ്തു കൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്, അവനാണ് കച്ചിത്തുരുമ്പുകള്‍ക്ക് പിന്നാലെ പാഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നത്. What we resist persists എന്നൊരു പ്രമാണമുണ്ട്. നാം ഭൌതികമായി ആഗ്രഹിക്കുന്നതെന്തോ അത് നമ്മില്‍ നിന്ന് അകന്നകന്ന് പൊയ്ക്കൊണ്ടിരിക്കും എന്ന അര്‍ഥം അതിനുണ്ട്.

വെള്ളത്തില്‍ ഇറങ്ങാതെ നീന്തല്‍ പഠിക്കാന്‍ ആവില്ല, എല്ലാം ഉപേക്ഷിക്കാതെ  ഈ ദൈവിക സംരക്ഷണത്തിന്‍റെ ചൂട് അറിയാനും സാധ്യമല്ല. യേശു തന്‍റെ ശിക്ഷ്യരെ ഈ രഹസ്യമാണ് പഠിപ്പിച്ചത്. ശിക്ഷ്യര്‍ നിസ്സഹായരോ, ദരിദ്രരോ ആയിട്ടല്ല വചനം പ്രസംഗിക്കാന്‍ ഇറങ്ങിയത്‌. അവരുടെ കയ്യില്‍ പണമോ അവര്‍ക്ക് വേണ്ട സൌകര്യങ്ങളോ ഒന്നുമല്ല ഉണ്ടായിരുന്നത്, അവ വേണ്ട സമയത്തു പ്രദാനം ചെയ്യാന്‍ കഴിവുള്ള മാര്ഗ്ഗമായിരുന്നു അവരുടെ പക്കല്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത്. ഞാന്‍ ദാരിദ്ര്യത്തെ നിര്‍വ്വചിക്കുകയാണെങ്കില്‍ ദാരിദ്ര്യമെന്നാല്‍ ദൈവത്തെ അറിഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരിക്കേണ്ട ഒരവസ്ഥ എന്നായിരിക്കും പറയുക. പക്ഷേ, ആ അവസ്ഥയില്‍ എത്തിയാലും എല്ലാവരും ദൈവത്തെ അറിയുന്നില്ലായെന്നത് ഒരു വൈരുദ്ധ്യം ആയി അവശേഷിക്കും. ഞാന്‍ പറയും, ഭൌതിക ദാരിദ്ര്യം ആഘോഷിക്കപ്പെടെണ്ട ഒന്നു തന്നെയാണെന്ന്. യാതൊരു ഭൌതിക വ്യാമോഹങ്ങളുടെ പിടിയില്‍പ്പെടാതെ ഒരു നിമിഷം നീണ്ട് നിവര്‍ന്നു നില്‍ക്കാന്‍ കഴിയുമെങ്കില്‍ ആ നിമിഷമായിരിക്കും ജീവിതത്തിലെ ഏറ്റവും മഹത്തായ നിമിഷവും. അത് ആഘോഷിക്കപ്പെടുക തന്നെ ചെയ്യണം.