ഒരു കൊച്ചു മോഹം

വിപ്ലവകാരികളെല്ലാം ആദര്‍ശശുദ്ധന്മാരായിരിക്കും എന്നൊരു പൊതു ധാരണയുണ്ട്. ഏറെക്കുറെ ശരിയുമാണ്. വിപ്ലവം ജയിക്കുന്നതോടൊപ്പം നയിച്ചവരുടെ ആദര്‍ശവും വല്ലാതെ ഒലിച്ചു പോകുന്നത് നാം അനുദിനമെന്നോണം കാണുന്നു. രാഷ്ട്രിയത്തിലും, മതസംഘടനകളിലും എല്ലാം ഇത് കാണാം. യേശുവിന്‍റെ ശിക്ഷ്യന്മാര്‍ വചനത്തില്‍ നിന്നും അണുവിട മാറിയിട്ടില്ല; അവരുടെ ശിക്ഷ്യന്മാര്‍ ആയപ്പോള്‍ മുതല്‍ തുടങ്ങിയ വ്യാഖ്യാനം മൂത്തു മൂത്ത് മൂലവചനം തന്നെ ഇല്ലെന്നായി. കത്തോലിക്കാ സഭയിലെ അനുഷ്ടാനങ്ങളില്‍ പലതും ശരിയല്ലെന്ന് എനിക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങിയ കാലത്ത് തന്നെ അങ്ങിനെ തന്നെ ചിന്തിക്കുന്നവര്‍  വേറെയുമുണ്ടെന്ന് എനിക്ക് മനസ്സിലായതാണ്. മുന്നോട്ട് വരാന്‍ പലരും മടിക്കുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു, ഞാനും അങ്ങിനെ അങ്ങ് ഒതുങ്ങി കഴിഞ്ഞു പോന്നുവെന്നു പറയാം. അങ്ങിനെ കാലം കുറെ മുന്നോട്ടു പോയി. 

എന്‍റെ നാട്ടിലെ ഏറ്റവും വലിയ മതവിരോധി ആയിരുന്നു വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്. അങ്ങേരെ ഞാന്‍ പള്ളിമുറ്റത്തു കാണുന്നത്, കല്യാണങ്ങള്‍, മരിച്ചടക്കുകള്‍ മുതലായ വിശേഷാവസരങ്ങളില്‍ മാത്രം. പണ്ട് പാരിഷ് കൌണ്‍സില്‍ ഒക്കെ ഉണ്ടാകുന്നതിനു മുമ്പ് പള്ളി പൊതുയോഗങ്ങളില്‍ അദ്ദേഹം സ്ഥിരമായി പങ്കെടുക്കുമായിരുന്നെന്നും അച്ചനുമായി സ്ഥിരമായി കൊമ്പ് കോര്‍ക്കുമായിരുന്നെന്നും ഞാന്‍ കേട്ടിട്ടുണ്ട്. ആ വര്‍ക്കിച്ചേട്ടനെ നാലഞ്ചു കൊല്ലം മുമ്പ് രണ്ടു മൂന്നു ഞായറാഴ്ച ഞാന്‍ പള്ളിയില്‍ വെച്ച് കാണാന്‍ ഇടയായി. പള്ളിയില്‍ വെച്ച് എന്ന് പറഞ്ഞാല്‍ സ്വന്തം കാറോടിച്ചു പള്ളിമുറ്റത്തു വരെ വരുന്നതേ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുള്ളൂ. അദ്ദേഹം എന്‍റെ തോട്ടയല്‍വക്കം കാരനായിരുന്നു പത്തു വര്‍ഷം മുമ്പ് വരെ. പിള്ളേരു പുറത്തൊക്കെ ആയപ്പോള്‍ അങ്ങേര് ആ സ്ഥലം വിറ്റു ടൌണില്‍ സ്ഥലം വാങ്ങി വെല്യ കൊട്ടാരവും വെച്ചു, കാറും വാങ്ങി. സത്യത്തില്‍ അച്ചന്മാരുടെ പ്രാക്ക് സ്ഥിരമായി കേള്‍ക്കുന്ന വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ അറ്റു പോവുകയേ ഉള്ളൂ എന്നാണു ഞാന്‍ കരുതിയിരുന്നത്.

അന്നൊരു ദിവസം ഞാന്‍ പള്ളിമുറ്റത്തേക്കു നടക്കുമ്പോള്‍ വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍റെ കാറ് തിരിച്ചു പോകുന്നു. എന്നെ കണ്ടപ്പോള്‍ ഒന്നു നിര്‍ത്തി,

എന്തൊക്കെ ഉണ്ട് വിശേഷം കുഞ്ഞേ, മമ്മിയൊക്കെ സുഖമായിരിക്കുന്നോ?” വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ ചോദിച്ചു. കുഞ്ഞെന്നുള്ളത് അധികം  പേര്‍ക്ക് അറിയില്ലാത്ത എന്‍റെ മറ്റൊരു ചെല്ലപ്പേരായിരുന്നു.

“ഉവ്വ്, മമ്മി മുന്നിലുണ്ട്. വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ കുര്‍ബാന കൂടുന്നില്ലേ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

“അത് നിര്‍ത്തിയിട്ട് കുറെയായി....മക്കള്‍ ചിലപ്പോ പോകും.”

അപ്പൊ പിന്നെ എല്ലാ ഞായറാഴ്ചയും രാവിലെ വരുന്നതോ?” ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

“അത് കുരുമ്പക്കലെ ചാണ്ടിച്ചേട്ടനേം കൊണ്ട് വരുന്നതാ. ചേട്ടന് നടക്കാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. മക്കളായിട്ടുള്ളതെല്ലാം നശിപ്പിച്ചില്ലേ? വണ്ടിയുള്ളവരുമില്ല, ടാക്സി പിടിക്കാന്‍ ശേഷിയുള്ളവരുമില്ല. അങ്ങേര്‍ക്കാണേല്‍ പള്ളിയില്‍ പോകാതെ ഇരിക്കപ്പോറുതിയുമില്ല, അതോ എഴിന്‍റെ കുര്‍ബാന തന്നെ കാണണം താനും. അത് ഞാന്‍ എറ്റിരിക്കുകയാ, എപ്പോ പള്ളിയില്‍ പോകണമെന്ന് തോന്നിയാലും എന്നോട് പറഞ്ഞോളാന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്... പോട്ടെ.” ഞാന്‍ മറുപടി ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല, വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ ഒന്നുമറിയാത്ത പോലെ പോവുകയും ചെയ്തു.

പള്ളിയില്‍ കഴിഞ്ഞ് വീട്ടില്‍ ചെന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മമ്മിയോടു വര്‍ക്കി ചേട്ടനെ കണ്ട കാര്യം പറഞ്ഞു. മമ്മിയെ അങ്ങേരന്വേഷിച്ചെന്നും പറഞ്ഞു.

“ഈ വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ ഒരു നല്ല മനുഷ്യനാ.” മമ്മി പറഞ്ഞു. മമ്മി എന്നതാ പ്രത്യേകിച്ചു പറയുന്നതെന്ന് കേള്‍ക്കാന്‍ കൌതുകം തോന്നിയതുകൊണ്ട് ഞാന്‍ ചോദിച്ചു.

“അതെന്താ മമ്മി അങ്ങിനെ പറഞ്ഞത്?”

മേശപ്പുറത്ത് അപ്പവും കറിയുമൊക്കെ നിരത്തുന്നത്തിനിടയില്‍ മമ്മി പറഞ്ഞു,

“അയ്യാളാ എന്നെ ഇവിടെ കൊണ്ടുവന്നത്.” ഇത്രയും പറഞ്ഞിട്ട് മമ്മി എന്നെ ഒന്ന് നോക്കി. പപ്പാ തിരുവനന്തപുരത്തു ജോലിസ്ഥലത്തുനിന്ന് വീട്ടില്‍ വന്ന ആഴ്ച  ആയിരുന്നില്ലത്. അനിയനും പെങ്ങന്മാരും ഉച്ചകുര്‍ബാനക്ക് പോയി കഴിഞ്ഞിരുന്നു. പതിയെ എന്‍റെ അടുത്ത കസേരയിലിരുന്ന് കാപ്പി കഴിക്കുന്നതിനിടയില്‍ മമ്മി പറഞ്ഞു,

“ഞങ്ങടെ കല്യാണം ഉറപ്പിച്ചതിന്‍റെ നാല് നാള്‍ കഴിഞ്ഞ് ഞങ്ങള്‍ക്കൊരു കത്ത് കിട്ടി. അതില്‍ പപ്പാക്ക് അര ഏക്കര്‍ സ്ഥലമേ വീതമുള്ളൂവെന്നും തറവാട്ടു വക എട്ടേക്കര്‍ സ്ഥലം ജപ്തിയിലാണെന്നുമായിരുന്നു അജ്ഞാതന്‍റെ കത്തിലെ ഉള്ളടക്കം. സംഗതി എല്ലാവരും കൂടി ആലോചിച്ചപ്പോള്‍ കാഞ്ഞിരപ്പള്ളിയില്‍ നിന്ന് കൊട്ടാരക്കര വരെ പോയി കുടുക്കില്‍ ചാടേണ്ട എന്ന് തീരുമാനിച്ചു, ആ കല്യാണം വേണ്ടെന്നും വെച്ചു. കല്യാണം മാറിയെന്നു സംശയം ഉണ്ടായപ്പോള്‍ ഇക്കാര്യം വര്‍ക്കിച്ചേട്ടനും അറിഞ്ഞു. ഇത് എഴുതിയത് ആരായിരുന്നെന്നും അയാള്‍ സാധാരണ എന്താണ് എഴുതാറെന്നും അറിയാമായിരുന്ന വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ ആരും അറിയാതെ വന്നു പപ്പയെ കണ്ട് സംസാരിച്ചു. അഞ്ചേക്കര്‍ വസ്തു പേരിലുണ്ടെന്നാണല്ലോ ഇടക്കാരന്‍ പറഞ്ഞിരുന്നതെന്ന് പപ്പാ ഒട്ടും മടിക്കാതെ ചോദിച്ചു. ഈ വര്‍ക്കിച്ചേട്ടന്‍ എന്ത് ചെയ്തെന്നോ, മടിയില്‍ നിന്ന് ഒരു കടലാസ് പൊതിയെടുത്ത് പപ്പായുടെ നേരെ നീട്ടിയിട്ട് പറഞ്ഞു,

‘ഇത് ഞങ്ങളുടെ ഒരേക്കര്‍ സ്ഥലത്തിന്‍റെയും വീടിന്‍റെയും ആധാരമാ. ചെറുക്കന് ഒരു സെന്‍റെങ്കിലും കുറവുണ്ടെങ്കില്‍ ഇത് നിങ്ങള്‍ക്കെടുക്കാം. അവരു നല്ല മനുഷ്യരാ, അവരെ വേദനിപ്പിക്കരുത്.” മമ്മി തുടര്‍ന്നു, “പപ്പയ്ക്ക് ഒരക്ഷരം പോലും ചെറുത്തു പറയാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല. അല്‍പ്പ നേരം ആലോചിച്ചിട്ട് പപ്പാ പറഞ്ഞു, ‘നോയമ്പ് കഴിഞ്ഞു വരുന്ന ആദ്യ ഞായറാഴ്ച പറഞ്ഞിരുന്നത് പോലെ തന്നെ ഒക്ക.’ അങ്ങിനെ ഇടക്കൊരു മടുപ്പുണ്ടായ കാര്യം ആരും അറിയാതെ ഞങ്ങളുടെ കല്യാണം നടന്നു. പക്ഷേ ഈ സംഭവം ഇവിടെ പപ്പാക്ക് പോലും അറിയില്ല. വീട്ടില്‍ നിന്നും പപ്പാ വരുമ്പോഴൊക്കെ വര്‍ക്കി ചേട്ടനെ കാണാതെ പോവില്ലായിരുന്നു.”

പറഞ്ഞു നിര്‍ത്തിയിട്ടു മമ്മി എന്‍റെ നേരെ നോക്കി. ഞാന്‍ ഒന്നും മറുപടി പറഞ്ഞില്ല. സത്യത്തില്‍ എന്നിലെ വിമതന്‍ ആദ്യമായി തല പൊക്കിയത് അന്നാണ്. വിപ്ലവം പറയുന്നവര്‍ പറയാത്തവരെക്കാള്‍ എത്ര നല്ല ക്രിസ്ത്യാനികളാണ് എന്ന് ആദ്യം എനിക്ക് മനസ്സിലായത്‌ അന്നാണ്. ഒരുപാട് വിപ്ലവകാരികളെ അതിനു ശേഷം ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടുണ്ട്. അവരുടെ സ്വകാര്യ ജീവിതത്തിലേക്ക് ഞാന്‍ ഒളിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോഴൊക്കെ തിളങ്ങുന്ന സത്തയെ എനിക്ക് കാണാനായിട്ടുള്ളൂ. അതില്‍ വലിയ വ്യത്യാസം വന്നിട്ടില്ല. വിപ്ലവകാരികളുടെ ഉള്ളില്‍ ജ്വലിക്കുന്ന സത്യത്തിന്‍റെ  ആ ദീപം ഒരിക്കലും മങ്ങരുതെന്നാണ് എന്‍റെ ആഗ്രഹം; ഈ അത്മായാ വിപ്ലവം ഒരിക്കലും അവസാനിക്കരുതെന്നും ഞാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. എന്നും ഒരു വിപ്ലവകാരിയായിരിക്കാനാണ് എന്‍റെ മോഹം.