യൂദാസിന്റെ സുവിശേഷത്തിലെ യേശു

യൂദാസിന്റെ ചുംബനം, മുപ്പത് വെള്ളിക്കാശ് തുടങ്ങിയവ വിശ്വസാഹിത്യത്തിന്റെ തന്നെ ഭാഗമാണ്. യൂദാസിനെ വഞ്ചനയുടെ പ്രതീകമായിട്ടാണ്‌ ലോകം കാണുന്നത്. ഹിറ്റ്ലറിന്റെയും സ്റ്റാലിന്റെയും പേരുകൾ ഇന്നും മക്കൾക്ക് നല്കുന്നവരുണ്ട്, പക്ഷേ, ആരും യൂദാസ് എന്ന പേര് തിരഞ്ഞെടുക്കാറില്ല. പത്തുനാല്പത്തേഴു കൊല്ലംമുമ്പ് ലാറി ബെയ്ക്കർ രൂപകൽപ്പന ചെയ്ത ഞങ്ങളുടെ അടിവാരം പള്ളിയുടെ ഭിത്തിയിൽ പന്ത്രണ്ട് അപ്പോസ്തൊലന്മാരുടെ രൂപങ്ങൾ മോഡേണ്‍ ആർട്ട്‌ സ്റ്റൈലിൽ സിമന്റിൽ വാർത്തു ചേർത്തായിരുന്നു ജനാലകളുടെ അഴികൾക്കു പകരം പിടിപ്പിച്ചിരുന്നത്. അക്കൂടെ യൂദാസിന്റെ രൂപവും ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് വാർത്തെടുക്കാൻ സമയമായപ്പോൾ സായ്പ്പ് തിരുവനന്തപുരത്തു അസുഖമായിപ്പോയി. വികാരിയച്ചൻ അന്ന് പയ്യനായിരുന്ന എന്നെക്കൊണ്ടാണ് യൂദാസിനെ വരപ്പിച്ചതും അതുപയോഗിച്ച് അച്ചുണ്ടാക്കിയതും. ആളിന്റെ രൂപമല്ലായിരുന്നു, അവർക്ക് ഓരോരുത്തർക്കും സഭ പാരമ്പര്യമായി കൊടുത്തിരുന്ന ചിഹ്നമായിരുന്നു ബെയ്ക്കറിനു പ്രധാനം. ഉദാ. പത്രോസിനു താക്കോലുകൾ, തോമാക്ക് കുന്തം, ജോണിന് ഗരുഡൻ എന്നതുപോലെ, യൂദാസിന്റെ അടയാളം മടിശീലയായിരുന്നല്ലോ. പിഴച്ചവൻ എന്ന് കരുതപ്പെട്ട യൂദാസിനെയും പള്ളിക്ക് കാവൽ നിറുത്താനുള്ള ആർജ്ജവം ലാറി ബെയ്ക്കറിന് അന്നുണ്ടായി എന്നത് ഒരു ചെറിയ കാര്യമല്ല. ഏതായാലും ആ കലയെല്ലാം ഇടിച്ചുപൊളിച്ചിട്ട്‌ ഇപ്പോൾ തൽസ്ഥാനത്ത് നില്ക്കുന്നത് സ്റ്റീലിന്റെയും കോണ്ക്രീറ്റിന്റെയും ഘനം പേറുന്ന, ശാലീനതയൊട്ടുമില്ലാത്ത ഒരു സൗധമാണ്. എനിക്കതിനുള്ളിൽ ശ്വാസം മുട്ടും. യേശുവിനും അതായിരിക്കും അനുഭവം എന്ന് ഞാൻ കരുതുന്നു.  

അംഗീകൃത സുവിശേഷങ്ങൾ നാലും റോമാക്കാരെ മൃദുലമായിട്ടാണ് കൈകാര്യം ചെയ്യുമ്പോൾ, യഹൂദപുരോഹിതരും യൂദാസും അവയിൽ അധിക്ഷേപിക്കപ്പെടുന്നുണ്ട്. റോമൻ സാമ്രാജ്യത്തെ പിണക്കാനാവാത്ത ഒരു സമയത്താണ് അവ എഴുതപ്പെട്ടത്. യൂദാസിന്റേതെന്നു പറഞ്ഞ് ഒരു സുവിശേഷം എഴുതപ്പെട്ടു എന്നത് തന്നെ സൂചിപ്പിക്കുന്നത് സംഭവങ്ങൾക്ക് വേറൊരു വശം കൂടി ഉണ്ടായിരുന്നു എന്നാണല്ലോ. ഈ സുവിശേഷത്തിൽ അദ്ദേഹം ഒരു വീരനായകനാണ്. യേശു ഏല്പ്പിച്ചു കൊടുത്ത ഒരു ദൌത്യം അദ്ദേഹം ചെയ്തു എന്ന് മാത്രമേ വായനക്കുശേഷം നമുക്ക് തോന്നൂ. വഞ്ചനയല്ല, കൃത്യനിഷ്ഠയും ധൈര്യവുമാണ് യൂദാസിൽ കാണുന്നത്. നല്ലവൻ എന്നാണു യേശു അയാളെ വിളിക്കുന്നത്‌. ഏതായാലും സഭ തള്ളിക്കളഞ്ഞതോ ഒളിച്ചു വയ്ക്കേണ്ടി വന്നതോ ആയ യേശുവിനെപ്പറ്റിയുള്ള ഇത്തരം എഴുത്തുകളിൽ ജ്ഞാനവാദ/ബുദ്ധ ദർശനങ്ങൾ ധാരാളമുണ്ടായിരുന്നു. രാജാധികാരത്തിന്റെ നാളുകളിൽ രൂപം കൊള്ളുകയോ, തിരുത്തലുകൾ ചേർക്കപ്പെടുകയോ ചെയ്തിട്ടുള്ള സിനോപ്റ്റിക് സുവിശേഷങ്ങളൊക്കെ ദൈവനിവേശിതമാണെന്നു സഭ പറയുമ്പോൾ അതെത്രമാത്രം കണിശമായിട്ടെടുക്കണം എന്ന സന്ദേഹം എന്നും നിലനില്ക്കുന്നുണ്ട്. തന്നെയല്ല, സിനോപ്റ്റിക് ആയാലും അപോക്രിഫാ ആയാലും, അവയുടെ കർത്താക്കളായി കരുതപ്പെടുന്നവർ നേരിട്ട് സാക്ഷ്യംവഹിച്ച കാര്യങ്ങളല്ല അവയിലെ ഉള്ളടക്കം എന്നത് തര്ക്കമറ്റ കാര്യമാണ്.

നന്മയുടെ ആത്യന്തികമായ ഒരു ഉറവിടമുണ്ടെന്നു യൂദാസിന്റെ സുവിശേഷത്തിന രൂപം കൊടുത്ത ജ്ഞാനവാദികൾ വിശ്വസിച്ചു - ഭൌതിക പ്രപഞ്ചത്തിനു പുറത്തുളള ദിവ്യമായ ഒരു ബോധം. അതിന്റെ ഒരു കണിക മനുഷ്യനിലും ഉണ്ട്. നാം ജീവിക്കേണ്ടിവരുന്നത് ഒരു കളങ്കിത ലോകത്തിലാണ്. അവിടെ മാർഗനിർദേശം തരുന്ന ഗുരുവാണ് യേശു. തങ്ങൾക്കുള്ളിൽ നിന്നുതന്നെ ദൈവശബ്ദം കേള്ക്കാം, അവിടെ ഒരു ഇടനിലക്കാരനായ പുരോഹിതന്റെ ആവശ്യമില്ല എന്ന നിലപാടാണ് അവരെ സഭാപിതാക്കന്മാർക്ക് അനഭിമതരാക്കിയത്. ഈ സുവിശേഷത്തിൽ യേശു പൌരോഹിത്യത്തെ നിർദയം ആക്രമിക്കുന്നുണ്ട്. "എന്റെ പേരിൽ ലജ്ജാകരമായ രീതിയിൽ ഫലമില്ലാത്ത വൃക്ഷങ്ങൾ നടുന്ന അബദ്ധത്തിന്റെ പുരോഹിതർ", "എന്റെ പേരിൽ പ്രാര്ഥിക്കുകയും അതേസമയം വ്യഭിചാരം, കൊല തുടങ്ങിയ നിന്ദ്യകർമ്മങ്ങളിൽ ഏര്പ്പെടുകയും ചെയ്യുന്നവർ" എന്നൊക്കെ അതിൽ വായിക്കുമ്പോൾ ഇക്കാലത്തെപ്പറ്റിയാണോ അത് എന്ന് നമ്മൾ സംശയിച്ചു പോകും. യൂദാസ് ആത്മഹത്യ നടത്തുകയല്ല, കൊല്ലപ്പെടുകയാണ് ചെയ്തതെന്ന് ഈ എഴുത്തിൽ സൂചനയുണ്ട്. ഏതായാലും എത്ര സുവിശേഷങ്ങൾ എഴുതപ്പെട്ടിട്ടും, നൂറുകണക്കിന് വചനോത്സവങ്ങൾ നടത്തിയിട്ടും ഇന്നും സഭയുടെ മക്കൾ പോലും അവർക്കാവശ്യം വരുമ്പോൾ തെറ്റിനെ ശരിയാക്കുകയും കുറ്റവാളികൾ രക്ഷപ്പെടുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

മഗ്ദലേനയുടെ സുവിശേഷത്തിൽ അവർ മറ്റു ശിഷ്യരെക്കാൾ മേധയിലും കാര്യശേഷിയിലും ഉയര്ന്നു നിൽക്കുന്നതായി എഴുതിക്കാണുന്നതുപോലെ യൂദാസിന്റെ സുവിശേഷത്തിൽ പ്രത്യേക പരിഗണന നൽകി യേശു ആഴമായ കാര്യങ്ങൾ അദ്ദേഹവുമായി ചര്ച്ചചെയ്യുന്നതായി കാണാം. "മറ്റുള്ളവരിൽ നിന്ന് അകന്നുനില്ക്കൂ, ദൈവരാജ്യത്തിന്റെ നിഗൂഡതകളെക്കുറിച്ചു നിനക്ക് ഞാൻ പറഞ്ഞുതരാം" എന്ന് യേശു യൂദാസിനോട്‌ പറയുന്ന സന്ദര്ഭം ഒരിടത്തുണ്ട്. പലപ്പോഴും ശിഷ്യർ യേശുവിനെ ദർശനത്തിൽ കാണുന്നതായും യേശു അവരെ വിട്ടു പോകുന്നതായും പരാമര്ശമുണ്ട്. അതൊക്കെ  എങ്ങനെ മനസ്സിലാക്കണമെന്ന കാര്യത്തിൽ ഒട്ടും വ്യക്തതയില്ല. നഷ്ടപ്പെട്ട ധാരാളം വരികളും യോഹന്നാന്റെ വെളിപാടിലേതുപോലുള്ള നിഗൂഡഭാഷയും അര്ത്ഥം പിടികിട്ടാത്ത ബിംബങ്ങളും മൂലം ഈ പുസ്തകം ഒരു രഹസ്യമായി  ഇപ്പോഴും നിലകൊള്ളുന്നു.

സുവിശേഷങ്ങളിലെ യേശുവിനെ അന്വേഷിക്കുന്ന നാം കാണുന്നത് അന്ധമായി ആചാരങ്ങളെ സൂക്ഷിക്കുകയും അർത്ഥശൂന്യമായ പ്രാര്ത്ഥനാരീതികളെ അവലംബിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ശിഷ്യരെ യേശു ചിരിച്ചു കളിയാക്കുന്ന രംഗങ്ങളാണ്. അതിനുശേഷം അവിടുന്ന് അവരെ സാന്ത്വനിപ്പിക്കുകയും ജ്ഞാനം പകര്ന്നുകൊടുക്കുകയും ചെയ്യുന്നുണ്ട്. ദൈവികമായ ഒരു പരിവേഷത്തെക്കാൾ സ്വാഭാവികമായ മാനുഷിക ഗുണങ്ങളോടുകൂടിയ ഒരു ഗുരുവിനെയാണ് നാം അതിൽ ദര്ശിക്കുന്നത്. യേശുവിന്റെ മരണവും ഉയിർപ്പുമൊന്നും പ്രതിപാദിക്കപ്പെടുന്നേയില്ല. ജ്ഞാനവാദദർശനത്തിൽ അവക്കൊന്നും പ്രാധാന്യമില്ല എന്നതാവാം കാരണം.