ഏതാണ് ഇനിയൊരു വഴി?

യേശു എവിടെ, സ്നേഹമെന്താണ്, പ്രാർത്ഥനയെന്താണ്, എന്നെല്ലാം നമ്മളിൽ ഓരോരുത്തർ ചോദിക്കുന്നതിന് ബാക്കി കുറേപ്പേർ ഓരോന്ന് പറയുന്നു. ശരിയാവാം, തെറ്റാവാം. എന്നാൽ ഈ ജീവിതം തന്നെ എന്താണ്, എന്തിനാണ് എന്ന അടിസ്ഥാനപരമായ ചോദ്യം ഉന്നയിച്ചാൽ അതിന് തൃപ്തികരമായ ഒരുത്തരം നമുക്കുണ്ടോ? അങ്ങനെയൊന്നു കിട്ടാൻ വഴിയുണ്ടോ?

എനിക്കു സംശയമാണ്. അതുകൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെയെഴുതാൻ ഞാൻ ധൈര്യപ്പെടുന്നതു തന്നെ. ഇന്ന് രാവിലേ കോട്ടയംവരെ പോയി. ബസ്സിലിരുന്ന് അകത്തും പുറത്തും കണ്ട മനുഷ്യരെ ശ്രദ്ധിച്ചു. ഇതെന്തൊരു പാഴ്ജീവിതം എന്ന് തോന്നിപ്പോയി. എന്തൊരു തിരക്ക്! ഏതെല്ലാം കോമാളി വേഷങ്ങൾ! ഇരുചക്രം തൊട്ട് അഷ്ടചക്രം വരെയുള്ള പാട്ടക്കൂടുകളിൽ കയറിയിരിക്കുന്നവർ കാണിക്കുന്ന ഒട്ടും മനുഷ്യത്വമോ മര്യാദയോ, ചുറ്റുപാടുകളെപ്പറ്റിയുള്ള ബോധമോ ഇല്ലാത്ത നുഴഞ്ഞുകയറ്റങ്ങൾ ഈ നാട്ടിലെ മനുഷ്യന്റെ യഥാർത്ഥ അവസ്ഥക്കുള്ള ഒന്നാന്തരം നിദർശനമാണ്. "അഹമഹമികയാ" - ഇതാ ഞാൻ, ഞാൻ മാത്രമേ ഇവിടുള്ളൂ, വെറൊരുത്തൻ അടുത്തെങ്ങാനും ഉണ്ടെങ്കിൽ മാറിപ്പോടാ പുല്ലേ! എന്നാണു ഓരോ ശരീരഭാഷയിലൂടെയും അംഗവിക്ഷേപത്തിലൂടെയും കേരളീയർ വിളിച്ചുകൂവുന്നത്. അഹമ്മമത മാത്രമാണ് മലയാളിക്കറിയാവുന്ന യാഥാർഥ്യം. പൊതുജീവിതത്തിലും കുടുംബബന്ധങ്ങളിലും ജോലിസ്ഥലത്തും മറ്റെല്ലാ ഇടപാടുകളിലും ഇത് തന്നെ അവസ്ഥ. ഈ ബ്ലോഗിൽ എഴുതുകയും വായിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന നമ്മളും പുറത്തിറങ്ങിയാൽ ഏതാണ്ട് ഇങ്ങനെയൊക്കെത്തന്നെയാണെങ്കിൽ, എന്തർത്ഥമാണ് ഈ ജീവിതത്തിനുള്ളത്? മുക്കിന് മുക്കിനു പള്ളിയും, തട്ടിയിട്ടു നടക്കാൻ മേലാത്തതുപോലെ പട്ടക്കാരും സന്യസ്ഥരും, വിദ്യാലയങ്ങളും പഠിപ്പിക്കാൻ ബി.എഡ് തൊട്ട് പി.എച്.ഡി.ക്കാർ വരെ ഉണ്ടായിട്ടും, മനുഷ്യരോടിടപെടുമ്പോൾ, അയൽക്കാരും സ്വന്തക്കാരും ബന്ധുക്കളും പോലും ചെയ്യുന്നത് അവരുടെ നേട്ടം മാത്രം കണ്ടുകൊണ്ടുള്ള തന്ത്രങ്ങളും സൂത്രങ്ങളും മാത്രമാണെങ്കിൽ എന്തു സംസ്കാരമാണ് ഈ നാൾ വരെ നമ്മൾ കെട്ടിപ്പടുത്തത്? കബളിപ്പിക്കപ്പെട്ടു കഴിയുമ്പോൾ മാത്രമാണ് 'ഓ, അതിനായിരുന്നു ഈ കളികളെല്ലാം, അല്ലേ' എന്ന് ചോദിക്കേണ്ടി വരുന്ന പരുവത്തിലായിക്കഴിഞ്ഞിരിക്കും നമ്മൾ. ഒന്നിന് പുറകെ ഒന്നായി ഇത്തരം അനുഭവങ്ങൾ ഉണ്ടായതുകൊണ്ടാണ്‌ ഞാനിങ്ങനെ സംശയദൃഷ്ടിയോടെ എഴുതിപ്പോകുന്നത്. വിശ്വസിക്കാൻ കൊള്ളാവുന്ന ഒരു മനുഷ്യനും ഇല്ലെങ്കിൽ, അല്ലെങ്കിൽ അത്തരക്കാർ ആയിരത്തിൽ ഒന്നൊക്കെയേ ഉള്ളെങ്കിൽ, ഈ നരജന്മം എന്തിനാണ്?

ഇത്തരം ജീവിതങ്ങൾ നീണ്ടുപോകേണ്ടാ എന്ന ഉൾവിളികൊണ്ടായിരിക്കാം നമ്മൾ ഒരു കൂട്ട ആത്മഹത്യയിലേയ്ക്ക് നീങ്ങിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത്. മത്സ്യമാംസാദികൾ വർജിക്കുകയും, സ്വന്തമായി വളർത്തുന്ന പച്ചക്കറികൾ മാത്രം കഴിക്കുകയും മുറ്റത്തെ കിണറ്റിൽ നിന്ന് വെള്ളം കുടിക്കുകയും ചെയ്യുന്നവർ പോലും അരിയും പഞ്ചസാരയും ഉള്ളിയും ഉപ്പും മാത്രം വാങ്ങിയാലും വിഷബാധയേറ്റു മരിക്കേണ്ടിവരുന്ന പതത്തിലെത്തിക്കഴിഞ്ഞു നമ്മൾ. അത്തരമൊരു നാട്ടിൽ മതത്തിനെന്ത് പ്രസക്തി? യേശുവിനെ തിരഞ്ഞിട്ടെന്തു കാര്യം? പ്രാര്ത്ഥനയെപ്പറ്റി ചര്ച്ച നടത്തിയിട്ട് ആർക്കു നേട്ടം?

ഓർത്ത്‌ നോക്കിയാൽ സ്നേഹമെന്തെന്നോ അതിൽനിന്നുണ്ടാകേണ്ട വിട്ടുവീഴ്ചയെന്തെന്നോ നമ്മളാരും പഠിക്കുകയോ പഠിപ്പിക്കുകയോ ചെയ്തിട്ടില്ല. ഈ നാട്ടിൽ ജീവിതമെന്നത്‌ പൊള്ളയായ ഒച്ചപ്പാടും പുറംമോടിയുടെ അഹന്തയും ആരുമറിയാതെ ഒപ്പിക്കുന്ന അന്യോന്യ ചതിയും മാത്രമാണ്. വളരെയധികം നാടുകളിലെ മനുഷ്യരെ ഞാൻ കണ്ടിട്ടുണ്ട്, അവരോടൊത്ത് ജീവിച്ചിട്ടുണ്ട്, ജോലി ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. എന്നാൽ ഇത്രയും മര്യാദകെട്ട, സത്യസന്ധതയും കാര്യശേഷിയും വൃത്തിയുമില്ലാത്ത ഒരു ജനതയെ മറ്റൊരിടത്തും കണ്ടിട്ടില്ല.

നെറിയും മാനവും ചോർന്നുപോയ ഈ ഗതികേടിൽ നിന്ന് ഒരു പോംവഴിയുണ്ടെങ്കിൽ അതെന്തെന്ന് നമുക്ക് തിരഞ്ഞുപോയാലോ?