പ്രാപഞ്ചിക ദര്‍ശനം

R K Mittal I A S (Lucknow)

(Indian Thoughts  കഴിഞ്ഞ പത്തുവര്‍ഷങ്ങളായി നടത്തുന്ന Share and Learn  എന്ന ധാര്‍മ്മികാദ്ധ്യായന പരിപാടിയുടെ ഭാഗമായി, കഴിഞ്ഞയാഴ്ച പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ശ്രി R K Mittal IAS എഴുതിയ Cosmic Vision എന്ന ലേഖനത്തിലൂടെ കടന്നു പോയപ്പോള്‍, പല മേഖലകളിലും അനുഭവപ്പെടുന്ന ക്ഷയങ്ങളുടെ കാരണം ദിര്ഘവീക്ഷണം ഇല്ലാത്ത നേതൃത്വമാണെന്ന് അസന്നിഗ്ദമായി അദ്ദേഹം എഴുതിയിരിക്കുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു. ലേഖനത്തിന്‍റെ തര്‍ജ്ജമ വായിക്കുക. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കൂടുതല്‍ ലേഖനങ്ങള്‍  വായിക്കാന്‍ താത്പര്യമുള്ളവര്‍ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക)

ദര്‍ശനം  എന്നാല്‍ അദൃശ്യ  കാര്യങ്ങള്‍ കാണുന്ന കലയാണെന്ന് പറയപ്പെടുന്നു. ഏതു സമൂഹമാണെങ്കിലും ദീര്ഘകാലം ഐശ്വര്യത്തില്‍ നിലനില്‍ക്കണമെങ്കില്‍ ആ സമൂഹത്തില്‍ പ്രഗല്‍ഭരായ ദാര്‍ശനികരുമുണ്ടായിരുന്നേ മതിയാവൂ. ദര്‍ശനം  ഇല്ലായെങ്കില്‍ മനുഷ്യ വംശം തന്നെ നശിക്കും. മഹാത്മാക്കളായ അനേകം ദാര്‍ശനികര്‍ക്ക് ജന്മം കൊടുത്ത ഭാരതം ആ അര്‍ത്ഥത്തില്‍ ഭാഗ്യവതിയാണ്. അവരുടെ കാലഘട്ടത്തിനും ഏറെ അപ്പുറത്തേക്ക് ആ മഹാത്മാക്കള്‍ ചിന്തിച്ചതുകൊണ്ടാണ്‌ ഭാരതത്തിന്‌ ഇത്രയും ധന്യമായ ഒരു പൈതൃകം അവകാശപ്പെടാനാവുന്നത് തന്നെ. ഈ രാഷ്ട്രം  ഹൃദയത്തില്‍ സൂക്ഷിച്ച മൂല്യങ്ങളും, ആര്‍ജ്ജിച്ച ആദ്ധ്യാത്മിക ചൈതന്യവും, അവകാശമായി ലഭിച്ച മഹത്തായ സാംസ്കാരിക പാരമ്പര്യവും ഇന്ത്യ ഭൌതികമായി കൈപ്പിടിയിലൊതുക്കിയ ബ്രിട്ടിഷ്കാരെ ഭയപ്പെടുത്തിയിരുന്നുവെന്നു വേണം, മക്കാളെ പ്രഭു 1835 ഫെബ്രുവരിയില്‍ ബ്രിട്ടീഷ്‌ പാര്‍ലമെന്റില്‍ നടത്തിയ പ്രസംഗത്തില്‍ നിന്ന് മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. ആ ഭയമാണ് ഒരു പുതിയ വിദ്യാഭ്യാസ നയം തന്നെ ഇവിടെ നടപ്പാക്കാന്‍ അവരെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്. ആ നടപടി നമ്മുടെ ദര്‍ശനങ്ങള്‍ക്ക് മങ്ങലേല്‍പ്പിച്ചു; ദൌര്‍ഭാഗ്യവശാല്‍, ഇപ്പോഴും നാം അത് തന്നെ തുടരുന്നു.

ഭാരതം സ്വാതന്ത്ര്യം പ്രാപിച്ചിട്ട് ആറു ദശാബ്ദങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞിരിക്കുന്നു. നിരവധി മേഖലകളില്‍ നാം വളര്‍ന്നിട്ടുമുണ്ട്. ശാസ്ത്ര സാങ്കേതിക മേഖലകളിലെ നമ്മുടെ നേട്ടങ്ങള്‍ ഏറെ ലോകപ്രശംസ പിടിച്ചു പറ്റുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട്. വേണ്ടത്ര ശ്രദ്ധ പതിപ്പിച്ചില്ലെങ്കില്‍, നാം നേടിയെടുത്ത സര്‍വ്വ നേട്ടങ്ങളും നിഷ്പ്രഭമാക്കിയേക്കാവുന്ന നാണക്കേട്‌ സമ്മാനിക്കാന്‍ ഇടയുള്ള മേഖലകളുമുണ്ട്‌. ഇതിനു രാഷ്ട്രത്തിന്‍റെ ദര്‍ശനശേഷി വര്‍ദ്ധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. സങ്കുചിതമായ കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളില്‍ നിന്ന് ജനങ്ങള്‍, പ്രത്യേകിച്ചും ഭരണാധികാരികള്‍, പാടെ മാറേണ്ടതുണ്ട്. അധികാരികളാണെങ്കിലും, രാഷ്ട്രിയക്കാരാണെങ്കിലും,  മാധ്യമ പ്രവര്‍ത്തകരാണെങ്കിലും ഒരു വ്യത്യാസവുമില്ലാതെ, വികസിക്കുന്ന ഒരു ദര്‍ശനത്തിന്‍റെ ഉടമകളായേ   തീരൂ. ഈ മേഖലയില്‍ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കിയ ചില കാര്യങ്ങള്‍ ഞാന്‍ ഇവിടെ പങ്കു വെയ്ക്കട്ടെ.

നമ്മുടെ സാമൂഹ്യവൈവിദ്ധ്യം വളരെ വലുതാണ്‌, അതുകൊണ്ട് തന്നെ ജനങ്ങളുടെ കാഴ്ച്ചപ്പാടുകളിലും ദര്‍ശനശേഷിയിലും കാര്യമായ വ്യത്യാസവും കാണുന്നു. ദൈനംദിന നിലനില്‍പ്പ്‌ പോലും ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നത്ര ദരിദ്രരായ  അനേകര്‍ ഇവിടുണ്ട്. ഉണര്‍ന്നിരിക്കുന്ന അതാതു ദിവസങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്തേയ്ക്ക്  അവര്‍ ചിന്തിക്കാറേയില്ല, അതിനുള്ള ശേഷിയും അവര്‍ക്കില്ല. ദാരിദ്ര്യരേഖക്ക് താഴെ നാം കാണുന്ന അവരെ  സഹായിക്കുവാന്‍ ഉദ്ദേശിച്ചു നാം ചെയ്തതൊന്നും ഇനിയും ഫലവത്തായിട്ടില്ല. അവരുടെ സ്ഥിതിയും സംഖ്യയും ഇന്നും അതുപോലെ തന്നെ തുടരുന്നു. നോക്കാന്‍ ഒരു ജോലിയോ  ചെയ്യാന്‍ ഒരു പണിയോ ഉറപ്പുള്ള സാധാരണക്കാരാണ് അടുത്തത്‌. അവരുടെ ദൃഷ്ടി പരമാവധി ഒരു വര്ഷം വരെയേ മുമ്പോട്ട്‌ കാണൂ. ഓരോ വര്‍ഷവും  കൂടുതല്‍  കൂടുതല്‍ ലാഭവും നേട്ടങ്ങളും മാത്രമാണ് അവരുടെ ലക്‌ഷ്യം; അത് നേടിയാല്‍ അവര്‍ സംതൃപ്തരുമാണ്.

പരമാവധി അഞ്ചു വര്‍ഷങ്ങള്‍ നീളുന്ന പഞ്ചവത്സര പദ്ധതിയെപ്പറ്റി മാത്രം ചിന്തിക്കുകയും ഏതു വിധേനയും അടുത്ത തിരഞ്ഞെടുപ്പില്‍ ജയിക്കുകയെന്ന ലക്‌ഷ്യം പരമമായി കാണുകയും ചെയ്യുന്ന രാഷ്ട്രിയക്കാരാണ് അടുത്ത വിഭാഗം. കുറഞ്ഞ ഒരു കാലഘട്ടത്തിനുള്ളില്‍ തന്നെ  അവരില്‍ മിക്കവരും സൗകര്യം പോലെ കൂറും ചുവടും മാറ്റുന്നത് കാണാം. രാഷ്ട്രിയം ഒരു സേവന മേഖലയാണെന്നും ആയിരിക്കുന്ന ഇന്നിനെയും അടുത്ത തലമുറക്ക് വേണ്ട നാളെയും  മുന്നില്‍ കണ്ടു പ്രവര്‍ത്തിക്കുന്ന അപൂര്‍വ്വം ചിലരെ ഇപ്പോഴുള്ളൂ. പക്ഷേ, അത്തരം സമര്‍പ്പിത നേതാക്കള്‍ ഒരുകാലത്ത്  ഭാരതത്തില്‍ ധാരാളം ഉണ്ടായിരുന്നു - അവരെ രാജ്യ സ്നേഹികളുടെ ഗണത്തില്‍പ്പെടുത്താം. അവര്‍ കൈമാറിയ മൂല്യാധിഷ്ടിത രാജ്യതന്ത്രജ്ഞതയുടെ സവിശേഷത കൊണ്ട്  അവര്‍ ചരിത്രത്തില്‍ സ്ഥാനം പിടിക്കുന്നു. ഇരുപത്തഞ്ച് വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കുമപ്പുറം അവരുടെ ദിര്ഘദൃഷ്ടിയുടെ ഗുണം ജനങ്ങള്‍ അനുഭവിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു.

അനേകം തലമുറകള്‍ക്കും അപ്പുറത്തേക്ക് കണ്ണ്നട്ട് പദ്ധതികള്‍ ആസൂത്രണം ചെയ്ത റാം മോഹന്‍ റോയി, ടാഗോര്‍, ബാബാ ആംതെ, മഹാത്മാ ഗാന്ധി, അബ്ദുല്‍ കലാം ആസാദ്, അംബേദ്‌കര്‍ തുടങ്ങിയ മഹാരഥന്മാര്‍ ഈ രാജ്യതന്ത്രജ്ഞാന്മാര്‍ക്കും വളരെ മുകളിലാണ്. അനേക കാലം നിലനില്‍ക്കുന്ന സമഗ്ര വികസനം  അവരേപ്പോലുള്ളവര്‍ ആണ് സമൂഹത്തില്‍ കൊണ്ടുവരുന്നത്. അവരെയാണ് നാം ദാര്‍ശനികര്‍ എന്ന് വിളിക്കുന്നത്‌. ആയിരക്കണക്കിന്  വര്‍ഷങ്ങള്‍ നീണ്ട് നില്‍ക്കുന്ന പ്രതിഫലനങ്ങള്‍ സമൂഹത്തില്‍ സൃഷ്ടിക്കുന്ന വിശിഷ്ട ജന്മങ്ങള്‍ ഈ വിഭാഗത്തിനു മുകളിലുമുണ്ട്. ഞാനവരെ അവതാരങ്ങള്‍ എന്ന് വിളിക്കും. രാമന്‍, കൃഷ്ണന്‍, ക്രിസ്തു, ഗുരു നാനാക്ക്, മുഹമ്മദ് തുടങ്ങിയവര്‍ ഈ ഗണത്തില്‍ പെടും.

അവസാനമായി, നിത്യതയും ആകമാന പ്രപഞ്ചവും സ്വദര്‍ശനമാക്കിയ പരാ ശക്തിയെക്കൂടി പരാമര്ശിക്കട്ടെ. ആ ശക്തിയുടെ വീക്ഷണത്തെയാണ് പ്രാപഞ്ചിക ദര്‍ശനം എന്ന് പറയുക. അതൊരു വ്യക്തിയല്ല, ഈശ്വരന്‍ തന്നെയാണ്. മനുഷ്യകുലത്തിന്‍റെ ആയുസ്സ് ഏതാനും സഹസ്രാബ്ദങ്ങളെ കാണൂവെങ്കില്‍, ഈശ്വരന്‍ കാലാതീതനാണ്. യുഗാബ്ദങ്ങളായി ഈശ്വരന്‍ ഇവിടെയുണ്ടായിരുന്നു, ഇനിയും അനേകം യുഗാബ്ദങ്ങള്‍ ഇവിടെ ഉണ്ടായിരിക്കുകയും ചെയ്യും. ഈശ്വര സമാനമായതോ, അതിനോട് ഉപമിക്കാവുന്നതോ ആയ ഒരു ദര്‍ശനമാണ് നമുക്കും ഉണ്ടായിരിക്കേണ്ടത്. ദിനാധിഷ്ടിതമായ ഒരു കാഴ്ചപ്പാടില്‍ നിന്നും നിത്യമായ ഒരു പ്രാപഞ്ചിക ദര്‍ശനത്തിലേക്കുള്ള സമഗ്രമായ ഒരു മാറ്റത്തിന് നമുക്ക് ഒരുങ്ങാം. അസാദ്ധ്യമെന്നു കരുതാതെ സാദ്ധ്യമാവുന്നിടത്തോളം മുന്നേറാന്‍ നമുക്ക് പരിശ്രമിക്കാം.