ഒരു കുളിര്‍ക്കാറ്റു പോലെ

ചില കാര്യങ്ങള്‍ എത്ര ശ്രമിച്ചാലും മനസ്സില്‍ നിന്നു മാഞ്ഞു പോകില്ല. നവീകരണത്തിന് വേണ്ടി ശബ്ദമുയര്‍ത്തുമ്പോഴൊക്കെ, ഏതൊരുള്‍പ്രേരണകൊണ്ടാണോ വൈദിക വൃത്തി ദൈവവിളിയായി കരുതി ഇറങ്ങിത്തിരിച്ചത് ആ ജീവിതാന്തസ്സ് അന്തസ്സോടെ ജീവിക്കുന്ന വൈദികര്‍ എപ്പോഴും മനസ്സില്‍ കാണും. അവര്‍ക്ക് ഒരു സ്പെയിസ് എപ്പോഴും ഇടാറുമുണ്ട്. കുറേ വര്‍ഷങ്ങള്‍ക്കു മുമ്പ് പള്ളിവക ഒരു വാര്‍ഡ്‌ മീറ്റിങ്ങില്‍ ആ വര്‍ഷത്തെ പെരുന്നാളിന് ഉപയോഗിക്കാന്‍ 3 ലക്ഷം രൂപയ്ക്ക് കുടകള്‍ വാങ്ങിയതിനെപ്പറ്റിയൊക്കെ മാത്രം ഔപചാരിക ചര്‍ച്ച നടന്നു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍, ഒഡിസായില്‍ നിന്നെത്തിയ ഒരു മിഷ്യനറി വൈദികനും ഉണ്ടായിരുന്നു. കാണ്ടമാലിലുണ്ടായ അനുഭവങ്ങള്‍ പങ്കു വെച്ചകൂട്ടത്തില്‍ അദ്ദേഹം വിങ്ങിപ്പൊട്ടുകയുണ്ടായി. ഇവിടെ മുന്നൂറു കുടയെചൊല്ലി ഊറ്റം കൊള്ളുമ്പോള്‍ അവിടെ ഏതു നേരവും ആക്രമണം പ്രതീക്ഷിച്ച് കഴിഞ്ഞു കൂടുന്ന അത്താഴ പട്ടിണിക്കാരായ വൈദികരും ദരിദ്ര നാരായണന്മാരായ വിശ്വാസികളും ഉണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞത് ഞാനോര്‍ക്കുന്നു.

ഫാ. അഡോള്‍ഫ് കണ്ണാടിപ്പാറ എന്ന കപ്പൂച്ചിന്‍ വൈദികനെ ഞാന്‍ ചെറുതായിരിക്കുമ്പോള്‍ മുതല്‍ നന്നായറിയും. വീട്ടില്‍ ഒറ്റ പുത്രനായിരുന്നദ്ദേഹം.  ബന്ധം പറഞ്ഞവകാശപ്പെടാന്, വല്യമ്മയുടെ അനുജത്തിയുടെ കൊച്ചുമകന്‍ എന്നൊരകന്ന ഇഴ മാത്രമേയുള്ളൂയിടക്ക്. പക്ഷെ, എപ്പോഴൊക്കെ മഞ്ഞാമറ്റത്തു നാട്ടില്‍ വരുമോ അപ്പോഴൊക്കെ അദ്ദേഹം വീട്ടില്‍ വരുമായിരുന്നെന്ന് എനിക്ക് തോന്നുന്നു. ഞങ്ങളുടെ വീട്ടില്‍ മാത്രമല്ല എല്ലാ ബന്ധു വീടുകളിലും അദ്ദേഹം ഒരു സ്ഥിരം സന്ദര്‍ശകനായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ വിജയവാഡായ്ക്കടുത്തുള്ള ജോസഫ് തമ്പി ആശ്രമം ഞാന്‍ സന്ദര്‍ശിച്ചിട്ടുമുണ്ട്. ഈ ജോസഫ് തമ്പി എന്നയാള്‍ ക്രൈസ്തവനായി മാറുകയും അനേകം പേരെ യേശുവിലേക്ക് ആകര്‍ഷിക്കുകയും ചെയ്ത ഒരാളായിരുന്നു. രണ്ടാം ലോക മഹായുദ്ധം നടന്ന കാലത്ത് അതിന്‍റെ ഗതി വിഗഗതികള്‍ ഇവിടെയിരുന്നു വിശദീകരിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹം. അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്ന കാലത്തും മരണശേഷവും അനേകം അത്ഭുതങ്ങള്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചിട്ടുണ്ട്. അദ്ദേഹം ജീവിച്ചിരുന്ന  ഒറ്റ മുറികുടില്‍ ഇപ്പോഴും ആശ്രമത്തിനടുത്തു സംരക്ഷിക്കപ്പെടുന്നു. ആന്ധ്രായിലുള്ള നാനാ ജാതി മതസ്ഥര്ക്ക്  ഇന്നും ഒരു പുണ്യകേന്ദ്രവുമാണത്. അവകാശപ്പെടാന്‍ ആരുമില്ലാതിരുന്നത് കൊണ്ടു അദ്ദേഹം വിശുദ്ധനായില്ല എന്നേയുള്ളൂ.

പറഞ്ഞു വന്നത് അതല്ല. കണ്ണാടിപ്പാറയച്ചന്‍ ഒരിക്കല്‍ വീട്ടില്‍ വന്നപ്പോള്‍ അഭിമാനത്തോടെ പറഞ്ഞു, അദ്ദേഹം ഇപ്പോള്‍ ആയിരിക്കുന്ന കണ്ണൂര്‍ ഇരുട്ടിക്കടുത്തുള്ള പട്ടുവത്തെ ധ്യാന കേന്ദ്രത്തില്‍ അത്ഭുതങ്ങള്‍ നടക്കാറുണ്ടെന്ന്. ഇതദ്ദേഹം പറഞ്ഞിട്ട് പത്തു വര്‍ഷങ്ങള്‍ കഴിഞ്ഞു. ഇപ്പോള്‍ എനിക്ക് തോന്നുന്നു, അവിടെ നടന്ന അത്ഭുതങ്ങളുടെ ഒരു ചെറിയ ശതമാനത്തെ പറ്റി  മാത്രമേ അദ്ദേഹം സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളൂവെന്ന്. അദ്ദേഹം വീട്ടില്‍ വരുമ്പോള്‍ അവിടെ വെച്ചു കുര്‍ബ്ബാന ചൊല്ലുമായിരുന്നു; പള്ളിയില്‍ പോകാന്‍ വയ്യാതെയിരുന്ന കാലത്ത് ഇച്ചായനും അമ്മയ്ക്കും അതൊരു വലിയ സന്തോഷവുമായിരുന്നു. അത്യാവശ്യം വേണ്ട കാസയും പീലാസായും ഓസ്തിയും വീഞ്ഞും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കൈയ്യിലുള്ള ചെറിയ ബാഗില്‍ കാണുമായിരുന്നു. ഏറിയാല്‍ പതിഞ്ചു മിനിട്ട് മാത്രം നീളുന്ന, വീടുകളിലുള്ള അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ കുര്‍ബാന നിന്നത്, രൂപതാ തലത്തില്‍ അതിനു വിലക്ക് വന്നപ്പോളാണ്. പക്ഷെ, ഓടുന്ന ട്രെയിനില്‍ കുര്‍ബ്ബാന ചൊല്ലരുതെന്നു കാനോന്‍ നിയമമില്ല, ആ പഴുതദ്ദേഹം ഉപയോഗിക്കുമായിരുന്നുവെന്ന് കേട്ടിട്ടുണ്ട്.

അദ്ദേഹം ചെരിപ്പുപയോഗിക്കുമായിരുന്നില്ല. ഒരിക്കല്‍ സുപ്പിരിയറച്ചന്‍ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ പറഞ്ഞത് പ്രകൃതിയെ അറിയാന്‍ അതിനോട് ചേര്‍ന്ന് നില്‍ക്കണമെന്നാണ്. ഏതു വീട്ടില്‍ ചെന്നാലും അവിടുത്തെ പ്രശ്നങ്ങള്‍ അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കി അതിനു പരിഹാരം കാണുകയും ചെയ്യുമായിരുന്നു. 78 വര്‍ഷങ്ങള്‍ ജീവിക്കാനേ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിഞ്ഞുള്ളു. ഈ 2013 ഓഗസ്റ്റ് 15 ന് ഹൃദയാഘാതം മൂലം അദ്ദേഹം ദേഹം വെടിഞ്ഞു. അദ്ദേഹം ആരായിരുന്നുവെന്ന് ലോകം ശരിക്കറിഞ്ഞത് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മരണ ശേഷമായിരുന്നുവെന്നു പറയാം. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സേവനത്തിന്‍റെ രുചി അറിഞ്ഞവരെക്കൊണ്ട് തിങ്ങി നിറഞ്ഞിരുന്നു, അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ  മൃതദേഹ സംസ്കാര വേള. അദ്ദേഹം മരിച്ചപ്പോള്‍ മൃതദേഹത്തില്‍ ഒരു കുറിപ്പുണ്ടായിരുന്നു. ‘ഞാന്‍ മരിച്ചാല്‍ ശരീരാവയവങ്ങള്‍ മുഴുവന്‍ ആവശ്യക്കാര്‍ക്ക് ദാനം ചെയ്യണം’ എന്നായിരുന്നു ആ കുറിപ്പില്‍ എഴുതിയിരുന്നത്. ഈ കുറിപ്പ് എപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പോക്കറ്റില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നു ഉറപ്പ്. അദ്ദേഹം രോഗിയായിരുന്നതുകൊണ്ട് കണ്ണുകള്‍ മാത്രമേ ദാനം ചെയ്യാനായുള്ളൂ. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മുറി പരിശോധിച്ചവര്‍ കണ്ടെത്തിയത് ഒരൊറ്റ ജോഡി ഉടുപ്പും ഒരു സെറ്റ് ജൂബയും മാത്രം. അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നതെല്ലാം വെച്ചിട്ടും എയര്‍ ബാഗില്‍ പിന്നെയും ഇടയുണ്ടായിരുന്നുവത്രേ.

ഒരുകാലത്ത് ആന്ധ്രായിലുള്ള നേഴ്സിംഗ് കോളെജുകാരുടെ ഒരു ഏജന്റിനെ പോലെ അദ്ദേഹം പ്രവൃത്തിച്ചതിന്‍റെയും പൊരുള്‍ ഞാന്‍ കേട്ടു. ആ കെയറോഫില്‍ സൌജന്യമായി പഠിച്ചിറങ്ങി അതുകൊണ്ട് ജീവിതം പടുത്തുയര്‍ത്തിയ അനേകം യുവതികള്‍ സാക്ഷ്യം പറയാന്‍ ആ ശവസംസ്കാര ചടങ്ങില്‍ എത്തിയിരുന്നു. അനേകം കുടുംബങ്ങളെ സാമ്പത്തികമായും അദ്ദേഹം സഹായിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഇതിനദ്ദേഹം കണ്ടെത്തിയ മാര്‍ഗ്ഗം വിചിത്രമായിരുന്നു. അറിയാവുന്ന യോഗ്യന്മാരെ പിടികൂടും, കാര്യം പറയും, സഹായം നേരിട്ടെത്തിക്കാനുള്ള ക്രമീകരണങ്ങളും ചെയ്യും - വളരെ സിമ്പിള്‍. ഇന്ന് യുവദീപ്തി പ്രസ്ഥാനത്തിന് മാര്‍ഗ്ഗരേഖയായത് അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്രവര്‍ത്തനങ്ങളാണെന്നു പറയപ്പെടുന്നു. മരിക്കുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹം ഫ്രാന്‍സിസ്കന്‍ അല്മായാ സംഘടനയുടെ അടിത്തറയും പാകിയിരുന്നു. ക്രിയാത്മകമായ കുടുംബ കൂട്ടായ്മകള്‍ക്ക് ഒരു മാര്‍ഗ്ഗ രേഖയായി അത് മാറിക്കൂടായ്കയില്ല.

അദ്ദേഹത്തെപ്പറ്റി പറയാന്‍ ഇനിയുമുണ്ട് ഏറെ. ഒരു പക്ഷേ, അത്മായാ വിമോചന പ്രസ്ഥാനക്കാരുടെ ആക്രോശങ്ങളെക്കാള്‍ സഭയെ പിടിച്ചു കുലുക്കുന്നത് ഇദ്ദേഹത്തെപ്പോലുള്ള കുളിര്‍ക്കാറ്റുകളല്ലേയെന്നാണ് ഞാന്‍ സംശയിക്കുന്നത്. അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പാവന സ്മരണക്കു മുമ്പില്‍ ഒരു തുള്ളി കണ്ണുനീരെങ്കിലും അര്‍പ്പിക്കാതിരിക്കാന്‍ എനിക്ക് സാധിക്കുന്നില്ല.