ധ്യാനം ഒരു മതത്തിന്റെ കുത്തകയല്ല

(ധ്യാനിക്കാനറിയാവുന്നവന് സ്വന്തം മനസ്സിനെ എളുപ്പത്തിൽ സ്വസ്ഥമാക്കാനറിയാം. മണ്ണിൽ നിന്നും പ്രകൃതിയിൽ നിന്നും  അകന്നു നിൽക്കുന്നവർക്ക് ധ്യാനമൊരിക്കലും കൈവരില്ല. കാരണം, തന്നെക്കുറിച്ചും പ്രപഞ്ചത്തെക്കുറിച്ചും ശരിയായ ധാരണയുണ്ടാകുമ്പോൾ മാത്രം സംഭവിക്കുന്നതാണ് ധ്യാനം.

http://almayasabdam.blogspot.com/2013/05/blog-post_8082.html#commentsസാക്ക് )

വടക്കേ അമേരിക്കയുടെ  ഭൂവിഭാഗങ്ങൾ വസന്ത കാലത്തിലിപ്പോൾ ആകർഷകമാണ്.     ശൈത്യത്തിലെന്നും  എവിടെയോ ഒളിഞ്ഞിരുന്ന പക്ഷികളും  മാൻ പേടകളും തത്തി കളിക്കുന്ന അണ്ണാനും മരംകൊത്തികളും ഇവിടെയുമുണ്ട്. ശിൽപ്പികൾപോലും നാണിച്ചുപോവുന്ന കുരുവി കൂടുകൾ കണ്ടാലും എന്തൊരു ചന്തം. എവിടെയും തളിരണിഞ്ഞ പുഷ്പങ്ങൾ ഇന്ന് എന്റെ മനസിന്‌ കുളിർമ്മ നല്കുന്നു.

 മണ്ണുമായി  പൂക്കൾ ചെടികൾക്ക് ചുറ്റും സമയം കളയുന്നതും ധ്യാനമായി ഞാൻ കരുതുന്നു. തണുപ്പുകാലത്ത് കാണാത്ത തേനീച്ചകൾ, വണ്ടുകൾ, പൂമ്പാറ്റകളെല്ലാം പാട്ടുമായി ഇവിടെ,  എങ്ങനെ, എപ്പോൾ , എവിടെ നിന്ന് വന്നുവെന്നും ചിന്തിച്ച് ഈശ്വര ധ്യാനം നടത്താറുണ്ട്‌.  ചിന്തയിൽ ഞാൻ എന്നെ തന്നെ മറന്നുപൊകുന്നു.

 സായംകാലങ്ങളിൽ പുറത്ത് പണിയുന്ന എന്നെ ഇട്ടിരിക്കുന്ന വസ്ത്രങ്ങളും കൈകളും ചെളി പുരണ്ടിരിക്കുരിക്കുന്നത് കണ്ട്  സന്ദർശകർ പരിഹസിക്കാറുമുണ്ട്.  അർദ്ധയാജകനെപ്പോലെയെന്നും വിശേഷണങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ച്   അവർ ആനന്ദിക്കാറുണ്ട്.

 എന്റെ   അനുജത്തി വാങ്ങിയ    ബി.  എം . ഡബ്ല്യൂ.  കാർ   കാണിക്കാൻ  വീട്ടിലിന്നലെ  വന്നപ്പോൾ    മണ്ണിനോട് പണിതിരുന്ന   എന്റെ കൈകളിലെ ചെളികളും കാലിൽ ധരിച്ചിരുന്ന പൊട്ടിയ  ഷൂവും ചെളി പുരണ്ട വസ്ത്രങ്ങളും  നോക്കി ചിരിച്ചെന്നെ അവൾ കളിയാക്കി. ഞാൻ പറഞ്ഞു,  സഹോദരീ, നിന്റെ 'കാർ' മനോഹരം തന്നെ. നീയും സുന്ദരി.  ചെളി പുരണ്ട  ഞാൻ തല്ക്കാലം വികൃതനാണ്. വ്യവസായ യുഗം വരുന്നതിനുമുമ്പ് പാടത്തും പണി ശാലകളിലും  പണിയെടുത്തിരുന്ന പിതൃ തലമുറകളെയും ഞാൻ ഒർത്തു.   ഈ മണ്ണിലെ പൂക്കളും  ചുറ്റുമുള്ള ഹരിതക പുൽത്തകിടിയും    ചെളിപുരണ്ട എന്റെ കൈകൾക്ക് ഇന്നിവിടെ സാക്ഷിയാണ്. അതിനുള്ളിലെ  ആന്തരിക സൌന്ദര്യം  പറഞ്ഞറിയിക്കാൻ  എനിക്കറിയത്തില്ല.  ഇവിടെ ഞാനും പ്രകൃതിയും  ഈശ്വരനും മാത്രം. ഇത് ധ്യാനമാണ്.ഞാൻ എന്നു പറയുന്നത് എന്റെ ഉൾബോധം. പ്രകൃതിയും  ഞാനും ഈശ്വരനുമൊത്ത ധ്യാനം. ധ്യാന ഗുരുക്കളിൽ നിന്ന് ലഭിക്കാത്ത  പൂർണ്ണമായ  ആത്മീയ ധ്യാനം തന്നെയാണ് .    മണ്ണും ഞാനെന്ന സത്തയും   ഈശ്വരനും മണ്ണിലേക്കു പോകുന്ന ഞാനെന്ന   ജഡവും എന്റെ ഈ മണ്‍ കൂപ്പുകൈകളിൽ ഉണ്ട്.


ലൌകിക ചിന്തയിൽ നമുക്കുള്ളതെല്ലാം സ്വന്തമാണെന്ന് തോന്നും. എന്നാൽ ബാഹ്യമായി കാണുന്ന ഒന്നും  സ്വന്തമല്ല. ഈ കാണുന്ന പ്രപഞ്ചത്തിൽ നമുക്കെന്ന് പറയാൻ ഒന്നുമില്ല. പ്രപഞ്ചത്തിലൊന്നിനും അസ്ഥിത്വം ഇല്ല. സുന്ദരിയായ സ്ത്രീ നിനക്കും കൈകളിൽ  അഴുക്കുപുരണ്ട എനിക്കും അസ്ഥിത്വം ഇല്ല. ആകാശത്തിലെ നക്ഷത്ര കുടക്കീഴിൽ വസിക്കുന്ന ഒന്നിനും സത്തയില്ല. അതിനാൽ അവയിലെന്തിന് തീരാത്ത മോഹങ്ങളുമായി മനുഷ്യൻ മനസ് പുണ്ണാക്കണം. ആശയില്ലാത്ത പരമമായ സത്യത്തിലാണ് പ്രശാന്തത ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നത്. അവിടം സ്വർഗം താഴെയിറങ്ങി നമ്മെ ആലിംഗനം ചെയ്യും.  അതിനാല്‍ അവയില്‍  ആശയെന്തിനാണ്? ആശയില്ലാത്തപ്പോഴാണ് മനസ്സില്‍ പരമപ്രശാന്തി കളിയാടുന്നത് . നീ ധ്യാന നിരതനെങ്കിൽ ചിന്തകൾകൊണ്ട്  നിന്റെ മനസിനുള്ളിൽ കോട്ടകളും കൊത്തളങ്ങളും പണിയാതിരിക്കൂ. ദുഖങ്ങളെ ഹനിച്ച്‌ മനസിന് ശക്തി നൽകൂ. അതുതന്നെ ധ്യാനവസ്തയാണ്. ശാന്തിയുടെ മണിഗോപുരം  നീ പടുത്തുയർത്തി കഴിഞ്ഞു.


 നമ്മുടെ ചിന്താവിഷയം ധ്യാനമെന്നാൽ എന്തെന്നാണ് . പലരും  വട്ടു പിടിച്ച പുരോഹിതരിൽനിന്നും കിട്ടുന്ന ആന്തരിക സൌഖ്യമാണ്‌ ധ്യാനമെന്ന് തെറ്റി ധരിച്ചിരിച്ചിരിക്കുന്നു. ധ്യാനം തൊണ്ടയിടറും മാതിരി  ഹല്ലെലുയായെന്ന് വിളിച്ചുകൂവുന്നതല്ല.  ക്രിസ്ത്യൻ ധ്യാനങ്ങളും കിഴക്കിന്റെ ഹൈന്ദവധ്യാനങ്ങളും തമ്മിൽ പരസ്പര ബന്ധം ഇല്ല. പ്രാർഥനകളിൽക്കൂടി ദൈവവുമായി ഒരു ആശയവിനിമയമാണ് ക്രിസ്ത്യൻ ധ്യാനത്തിൽ ഉള്ളത്.  വാക്കുകളിൽക്കൂടിയല്ലാതെ വ്യക്തിഗതമായി  ദൈവവുമായ ഒരു വെളിപാട് നേടുകയാണ്‌.  ധ്യാനത്തിൽക്കൂടിയുള്ള വെളിപാട് കഥകളുമായി പള്ളികൾ തമ്മിലും ഒരു മത്സരം തന്നെ. പരസ്പര വിരുദ്ധങ്ങളായി പള്ളികൾ  ഒരേ കൃസ്തുവിനെ പല രൂപത്തിൽ കാണിക്കുന്നതും ക്രിസ്ത്യൻ ധ്യാനങ്ങളുടെ  പ്രത്യേകതയാണ്. പടുത്തുയർത്തിയിരിക്കുന്ന ധ്യാന കേന്ദ്രങ്ങളെല്ലാം .ദൈവത്തിനെ പങ്കുവെച്ചുകൊണ്ടുള്ള ഒരു ക്രയവിക്രയ കച്ചവട പങ്കാളിത്ത വ്യാപാരമാണ്.  ദൈവവും മനുഷ്യനും തമ്മിലുള്ള ഒരു വിലപേശലിൽ അമ്പേ നമ്മുടെ ആശാരിച്ചെറുക്കൻ യേശു പണ്ടേ ഒളിച്ചുപോയി.


 മനസിനുള്ളിലെ സർവ്വതും ത്യജിച്ച് ഏകാഗ്രതയിൽ ദർശിക്കുന്നതിനെ ധ്യാനമെന്ന് പറയാം. അവിടെ  ജാഗ്രതയേറിയ അവബോധം മാത്രം. . ഒരു കാമുകി കാമുകനെ ധ്യാനിക്കുന്നതും ധ്യാനമല്ല.  പ്രകാശം നല്കുന്ന ഒരു ദീപത്തിന്റെ നാളം    പ്രകാശ വലയത്തിനുള്ളിലെ  പദാർഥങ്ങളെ നീക്കിയാലും ചുറ്റും പ്രകാശിച്ചു തന്നെ നിൽക്കും. അതുപോലെ നിന്റെ ബോധ മനസിലുള്ള വികാര വിചാരങ്ങളെയും ഭാവനകളെയും  ദൂരികരിച്ചാൽ അവശേഷിക്കുന്നത് ഉപബോധ മനസായിരിക്കും. വിഷയാസക്തിയിൽനിന്നും മനസിനെ സ്വതന്ത്രമാക്കി ഉപബോധ മനസ് മാത്രമാകുന്ന ഏകാന്തതയെ ധ്യാനമെന്നു പറയുന്നു.

ധ്യാനമെന്ന് വിചാരിച്ച് നാം പ്രായോഗികമാക്കുന്നതൊന്നും സത്യത്തിൽ   ധ്യാനമല്ല. വ്യായാമങ്ങളും യോഗാഭ്യാസങ്ങളും സൂര്യനമസ്ക്കാരവും ശ്വാസനിയന്ത്രണവും സ്വയം നിയന്ത്രണോപാധികളെങ്കിലും  ധ്യാനമായി കരുതുവാൻ സാധ്യമല്ല. ഈ നിയന്ത്രണങ്ങളിൽക്കൂടി ഒരിക്കൽ ശ്വാസം നിലച്ചതായി അനുഭവപ്പെടും. ശരീരവും നിശ്ചലമായതായി തൊന്നും. വികാരങ്ങളും വിചാരങ്ങളും അപ്രത്യക്ഷമാകും. ശൂന്യമായ മനസ്സിൽ പിന്നെ അവശേഷിച്ചിരിക്കുന്നത് എന്ത്? അവിടമാണ് സാഗാകൾ നേടിയെടുത്ത ധ്യാനം. ധ്യാനം കുടികൊള്ളുന്നതും  ഒരു തരം മായാവലയത്തിനുള്ളിൽ മാത്രം.

 ധ്യാനം എന്നത് സംസ്കൃത വാക്കാണ്‌. മനസിനെ ആവഹിക്കുകയെന്നതാണ് ധ്യാനത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം. വിവിധങ്ങളായ നാല് ഘട്ടങ്ങൾ ഉള്ളതുകൊണ്ട് ചതുർ ധ്യാനങ്ങളെന്നും പറയും. ധ്യാനിക്കുന്നവൻ ആദ്യത്തെ സ്റ്റേജിൽ എത്തുമ്പോൾ   മനക്ഷോപം, ഇന്ദ്രിയാനുഭൂതി, കാമം എന്നീ വികാരങ്ങളിൽനിന്ന് സ്വതന്ത്രമാകും.  ക്ഷേമം, സുസ്ഥിതി, സന്തുഷ്ടമായ അനുഭൂതി എന്നിവകൾക്ക് മാറ്റമുണ്ടാവുകയില്ല. ധ്യാനത്തിന്റെ രണ്ടാംഘട്ടത്തിൽ ബൌദ്ധിക ചിന്തകൾക്ക് മങ്ങലേറ്റ് ശാന്തിനേടുകയാണ്.  മൂന്നാം ധ്യാനത്തിൽ സന്തുഷ്ടമായ അനുഭൂതികൾക്ക്  മാറ്റം വന്ന് പകരം സമചിത്തത കൈവരിക്കുകയാണ്. നാലാം ധ്യാനത്തിൽ വൈകാരിക ഉന്മോത്തമായ ഇന്ദ്രിയാനുഭൂതികൾ നിലച്ച് സമചിത്തത മാത്രം  അവശേഷിക്കും. അവൻ അപ്പോൾ പൂർണ്ണമായ  ജ്ഞാനത്തിൽ എത്തുകയാണ്.

 അലൗകികമായ ഒരു ലോകത്ത് ആശകളും അസുന്തുഷ്ടിയും ദുഖവും ഭയവും വെടിഞ്ഞ ആത്മാവ് സ്വയം നമ്മിൽ വസിക്കുന്നുവെന്ന അവസ്ഥയെ ധ്യാനമെന്നു പറയാം. എല്ലാ ബന്ധങ്ങളെയും മനസാത്യജിച്ച് നിനക്കിഷ്ടമുള്ളടത്തു ജീവിക്കാം. മലമുകളും പർവ്വതനിരകളും വനം പ്രദേശങ്ങളും, കുറ്റികാടുകളും മനസ്സ് പരമശാന്തിയിൽ എത്തിയവന്റെ ഗ്രഹമാണ് 

ധ്യാനം ഒരു തത്ത്വ ചിന്തകന്റെയോ, ഒരു മതത്തിന്റെയോ കുത്തകയല്ല. നീ ഒരു മതവിശ്വാസിയെങ്കിൽ നിന്നിലെ ആത്മത്തെ മതത്തിന്റെ ചട്ടക്കൂട്ടിൽ നിന്ന് നീ വിവേചിച്ചറിയേണ്ടി വരുന്നു. ഏതോ ഗ്രാഹ്യമല്ലാത്ത മതം കല്പ്പിക്കുന്ന  ശക്തിയേയും നീ ഉൾകൊള്ളണം. മതത്തിൽ നിന്നും വേറിട്ട്‌  സ്വതന്ത്രമായി ചിന്തിക്കുന്നവൻ    ആത്മത്തിൽ ഫലത്തെയും  കണ്ടെത്തുന്നു.  വിശ്വസിക്കുന്നവരും അല്ലാത്തവരും മനസിനുള്ളിലെ ശാന്തത ഇഷ്ടപ്പെടുന്നു.  ധ്യാനനിരതനായ ഒരാൾ സ്വയം നമ്മിൽ വിശ്വസിക്കണം. ആന്തരിക സമാധാനം കൈവരുത്തണം. ജീവിതത്തിന്റെ പ്രതിഫലനങ്ങളെ വീക്ഷിക്കുന്നവനായിരിക്കണം. ജീവിതം പരിവർത്തന വിധേയമാണ്. പ്രകൃതിയുടെ ഓരോ ചലനങ്ങളും വീക്ഷണങ്ങളും നമ്മുടെ നാടികൾ ആവഹിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കും. ദിനംപ്രതി  ബൌദ്ധികമായ ഊർജവും  മനസിനുള്ളിൽ പകർന്നുകൊണ്ടിരിക്കും. എല്ലാം നിസാരമാക്കി മനസിന്റെ ശാന്തത കൈവരുത്തുന്നവൻ നല്ല ഒരു ധ്യാനിയാണ്. അശാന്തിക്കെതിരെ മനസ് നീറുമ്പോൾ, പൊരുതുമ്പോൾ മനസിനെ ഞെരുക്കി ക്ലേശങ്ങൾ ഉണ്ടാക്കുന്നു.

 നമുക്കു  ചുറ്റും  നാം ഗ്രഹിക്കുന്നതെല്ലാം ഇക്കാണുന്നതെല്ലാം സത്യാന്വേഷിക്കുവേണ്ടി പ്രകൃതി മടക്കിവെച്ചിരിക്കുന്ന  ജീവിതപാളികളാണ്. വെല്ലുവിളികൾ നിറഞ്ഞ ജീവിതത്തിൽ സുഖവും ദുഖവും സമ്മിശ്രമാണ്. ഒരേ വഴിയിൽ പരസ്പരം  ഏറ്റുമുട്ടേണ്ട  ജീവിതത്തിൻറെ  രണ്ടു പ്രതിഭാസങ്ങളാണ് സുഖവും ദുഖവും. ഒഴുക്കിനെതിരെ, നിശബ്ദതയിലും ഒർക്കാപ്പുറത്തും  ഇവകൾ രണ്ടും ഉരസലുകൾ ഉണ്ടാക്കാറുണ്ട്. പ്രകൃതിയുടെ ജീവൻമരണ പോരാട്ടങ്ങളെ അനായസമായി കാണുന്നവൻ ജീവന്റെ വിജയിയാണ്. എകാന്തതതയിൽ മനസിന്റെ താളങ്ങളെ നിയന്ത്രിച്ച്‌ ആത്മത്തെ  തേടിയലയുന്നവൻ മനസിനെ സ്വതന്ത്രമാക്കുന്നവനാണ്. എന്തിനെയും നിസാരമായി കാണുന്നവന്റെ ജീവിതം അർഥവ്യാപ്ത്തിയുള്ളതായിരിക്കും.   ദുഖങ്ങളെ ആശ്ലേഷിക്കുന്നവൻ ജീവിതത്തെ സ്നെഹമയമുള്ളതാക്കുന്നു.


Ramana Maharshi:Video:-