സ്മാര്‍ട്ട് ചര്ച്ച് - 2013

സിസ്റ്റൈന്‍ ചാപ്പലിന്‍റെ ചിമ്മിനിയിലൂടെ ഏതാനും ദിവസങ്ങള്‍ക്കുള്ളില്‍ വെളുത്ത പുക ഉയരും; പള്ളിമണികളെല്ലാം ശബ്ദിക്കുകയും,  അള്‍ത്താരകളെല്ലാം  കൃതജ്ഞതാ ബലികള്‍ക്കായി ഒരുങ്ങുകയും, മത പ്രസിദ്ധീകരണങ്ങളിലെല്ലാം ഒരു പുതിയ പേര് കൂടി എഴുതി ചേര്‍ക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യും. കുറെ റോമന്‍ ചോദ്യങ്ങളും ചിന്തകളും മനസ്സില്‍ക്കൂടി കടന്നു പോവുന്നു. ബെനഡിക്റ്റ് പതിനാറാമന്‍ മാര്‍പ്പാപ്പാ എന്തിനു സ്ഥാന ത്യാഗം ചെയ്തു? കാര്യ കാരണങ്ങള്‍ തരിതലത്തില്‍ ലോക മാധ്യമങ്ങള്‍ വിശകലനം ചെയ്തു – കൃത്യമായ കാരണം കണ്ടെത്താന്‍ കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലെന്ന് എല്ലാവരും സമ്മതിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഞാന്‍ ദുര്ബ്ബലനായാതുകൊണ്ടാണെന്നുള്ള മാര്‍പ്പാപ്പയുടെ വാദഗതി ഏതായാലും ആരും വിശ്വസിച്ചിട്ടില്ല. ജോണ്‍ പോള്‍ രണ്ടാമന്‍ ദുര്ബ്ബലനായിരുന്നപ്പോഴും മാര്‍പ്പാപ്പയായി തുടര്‍ന്നതെങ്ങിനെയെന്നു, അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം ഒരേ പാത്രത്തില്‍ ഉണ്ടും പാനം ചെയ്തും ജിവിച്ച അന്നത്തെ കര്‍ദ്ദിനാള്‍ റാറ്റ്സിങ്ങറെ ആരും പഠിപ്പിക്കേണ്ടതില്ലെന്ന് സ്പഷ്ടം. ജോണ്‍ രണ്ടാമന്‍ യാഥാസ്ഥിതികരും അതിയാഥാസ്ഥിതികരായ കര്‍ദ്ദിനാളന്മാരുടെ ഒരു നെടുംകോട്ട തന്നെ ചുറ്റും സൃഷ്ടിച്ചു – യാഥാസ്ഥിതികനായ ഒരു പിന്ഗാമിക്ക് വഴിയൊരുക്കുകയും ചെയ്തു. അപ്പോള്‍ താന്‍ ദുര്ബ്ബലനായിരിക്കുമ്പോള്‍ വിഘടന വാദികള്‍ സഭയെ തട്ടിക്കൊണ്ടു പോകുമെന്നുള്ള ഭയവുമായിരിക്കില്ല രാജി കാരണം. തന്‍റെ പേരില്‍ പിണിയാളന്മാര്‍ തിളങ്ങുമോയെന്നുള്ള  ഭയവും അസ്ഥാനത്താണ്, കാരണം അത് കാലങ്ങളായി സഭയില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നത് തന്നെയാണ്. മാര്‍പ്പാപ്പായുടെ രാജിയുടെ ശരിയായ കാരണം എന്താണ്? അതാണ്‌ ലോകം ഇന്നും ചികഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്നത്.

സഭയിലെ നട്ടെല്ലായി കൂട്ടുനിന്നു സഹകരിക്കേണ്ട സഭയിലെ പുരോഹിതരും മെത്രാന്മാരും കര്‍ദ്ദിനാള്‍മാരും, പിന്നെ അല്‍മായരും - അദ്ദേഹത്തെ ശാരീരികമായും മാനസികമായും ദുര്‍ബലനാക്കിയെന്നുള്ളത് ഒരു സത്യം. അതിവേഗം മാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ലോകത്തിനു ചേര്‍ന്ന വിപ്ലവകരമായ മാറ്റങ്ങള്‍ സഭയില്‍ നടപ്പാക്കാന്‍ തനിക്കു കഴിയില്ലായെന്നുള്ള ഉറച്ച ബോദ്ധ്യമായിരിക്കണം രാജിയുടെ പിന്നിലെന്ന് ഞാന്‍ അനുമാനിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുവിനോളം തന്നെ സുതാര്യതയോടെ സഭയെ മുന്നോട്ടു നയിക്കാന്‍ ഒരിക്കലും റോമിന് കഴിയില്ലെന്നാണോ അദ്ദേഹം ഉദ്ദേശിച്ചത്? ഉത്തരമില്ല. ഏതായാലും, വേണ്ടത്ര ആരോഗ്യമുണ്ടായിരുന്നുവെന്നു അദ്ദേഹം കരുതിയ കാലഘട്ടത്തിലും, സഭയില്‍ ഉയര്‍ന്നുവന്ന നിരവധിയായ പ്രശ്നങ്ങളില്‍ ഒന്നിന് പോലും മതിയായ ഉത്തരം കണ്ടെത്താന്‍ കഴിയാതെയാണ് അദ്ദേഹം സ്ഥാനം ഒഴിയുന്നതെന്ന് പറയാതെ വയ്യ. ഒരു വശത്ത്‌ ദുര്‍ഭരണം തൊഴിലാക്കിയ മെത്രാന്മാരുടെ ഒരു നിര, മറുവശത്ത്‌ നീതിക്ക് വേണ്ടി അലമുറയിടുന്ന അല്‍മായരുടെ മഹാസമുദ്രം – ഇതിനിടയില്‍ തനിക്കു ചെയ്യാവുന്ന ഏക കാര്യം ഇത് മാത്രമാണെന്നാണോ അദ്ദേഹം ഉദ്ധേശിച്ചത്? അതിനും മറുപടിയില്ല. ഒരു സൂഷ്മ പരിശോധന നടത്തിയാല്‍ ചരട് പൊട്ടിയ പട്ടം പോലെ ലക്ഷ്യമില്ലാതെയാണ് സഭ ഇന്ന് നിങ്ങുന്നതെന്ന് കാണാവുന്നതെയുള്ളൂ. നമ്മുടെ സിറോ മലബാര്‍ സഭ തന്നെ റോമില്‍ ഉണ്ടാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്ന തലവേദന ഒന്ന് നോക്കൂ. മാര്‍പ്പാപ്പയുടെ അധികാരത്തില്‍ നിന്ന് പൂര്‍ണ്ണമായും അടര്‍ന്നു മാറി, മാര്‍പ്പാപ്പാക്ക് തുല്യമായ പാത്രിയാര്‍ക്കാ പദവിക്ക് വേണ്ടി ഒളിഞ്ഞും തെളിഞ്ഞുമുള്ള യുദ്ധം തുടങ്ങിയിട്ട് നാളേറെയായി. സ്വന്തമായി റോമില്‍ ഒരാസ്ഥാനം, സ്വന്തം അടയാളം, ലോകമാകെ സ്വന്തം രൂപതകള്‍, സ്വന്തം സമ്പ്രദായങ്ങള്‍ ... ഇവ പതിയെ പതിയെ അവര്‍ നടപ്പാക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നുവെന്നത് നിഷേധിക്കാന്‍ പറ്റാത്ത വസ്തുതകള്‍..

മാര്‍പ്പാപ്പായുടെയോ വത്തിക്കാന്‍ കൌണ്‍സിലുകളുടെയോ പ്രബോധനങ്ങള്‍ അനുസരിക്കാന്‍ സിറോ മലബാര്‍ സഭ തയ്യാറായിരുന്നെങ്കില്‍ അല്മായന്‍റെ അഭിപ്രായം കൂടി കണക്കിലെടുത്തുള്ള സുതാര്യമായ ഒരു ഭരണക്രമം പണ്ടേ ഇവിടുണ്ടാകുമായിരുന്നു. തലപ്പത്ത് മുതലുള്ള ഏകാധിപത്യമനോഭാവം ഓരോ മെത്രാനെയും പഴയ നാട്ടു രാജാക്കന്മാര്‍ക്ക് തുല്യരാക്കി. താന്‍ പറഞ്ഞാല്‍ എല്ലാക്കാര്യങ്ങളും അക്ഷരം പ്രതി അതുപോലെ അനുസരിക്കുമെന്നു മേജര്‍ ആര്‍ച്ച്ബിഷപ്പിന് നിശ്ചയമുള്ള ഒരൊറ്റ മെത്രാനും സിറോ മലബാര്‍ സഭയില്‍ ഇന്ന് നിലവിലില്ല. മെത്രാന്‍ കൊടുക്കുന്ന മാര്‍ഗ്ഗ രേഖകള്‍ പള്ളിയില്‍ വായിക്കുമെന്നല്ലാതെ അത് നടപ്പിലാക്കാന്‍ ആത്മാര്‍ഥമായി പരിശ്രമിക്കുന്ന വൈദികരും തുലോം കുറവ്. മാറുന്ന കാലത്തിനനുസരിച്ച് നാം ഒരു കാര്യം ചെയ്തത് പറയാതെ വയ്യ – പള്ളികളും അരമനകളും സ്മാര്‍ട്ടാക്കി. ജനം അതിനേക്കാള്‍ സ്മാര്‍ട്ടാവുന്നു  – അതാണ്‌  നമ്മുടെ മുമ്പിലുള്ള വലിയ പ്രശ്നം. കീഴാളന്‍റെ പാദങ്ങള്‍ തുടച്ച് അവ ചുംബിക്കാനായി, എളിമയോടെ മേലാളരുടെ ശിരസ്സുകള്‍ കുനിയുന്നത് വരെ ചോദ്യ ചിഹ്നങ്ങളെ നമ്മുടെ മുമ്പില്‍ ഉണ്ടാവാന്‍ ഇടയുള്ളൂ.